Ps: je was m'n alles

17. Leeft hicham nog?

Na nog geen 5 minuten hoor ik de bel gaan. Ik blijf wachten tot iemand open doet. Op de trap hoor ik luide stappen, aan dat te horen weet ik al dat het Kaoutar is. "Souhaila wat is er?!" Zegt ze geschrokken. "H...hich..am" zeg ik snotterend. "Wat is er met Hicham?" Zegt ze terwijl ze naast me komt zitten. Ik overhandig haar mijn gsm en laat het haar horen.

"Laat me met rust! Alsjeblieft laat me, ik geef je al het geld dat je wilt maar laat Souhaila met rust!"

"Laat me met rust! Alsjeblieft laat me, ik geef je al het geld dat je wilt maar laat Souhaila met rust!"

"Laat me met rust! Alsjeblieft laat me, ik geef je al het geld dat je wilt maar laat Souhaila met rust!"

Kaoutar blijft het maar afspelen. "Zet het uit!" Roep ik ineens. "Wat... is dit?" Vraagt ze geschrokken. "Zie ik er uit alsof ik dat weet?! Een of andere hoer wilt mij breken, ik vermoord Saloua!" Zeg ik razend. "Souhaila ik denk dat je niet zomaar mensen moet beschuldigen."
"Hoezo niet zomaar mensen beschuldigen!? Wil je nou zeggen dat ik gek ben?!" Roep ik. "Nee maar, je kan met veel apps berichten inspreken met de stem van iemand anders. Ik denk niet dat je dit serieus moet nemen. Bij mijn zus is het ook ooit gebeurd." Zegt Kaoutar. Ik neem mijn gsm uit haar handen en gooi hem op de grond. "Nou opgelost." Zeg ik boos. "Mouhim, ik ga door." Zegt Kaoutar stil. Ze opent de deur en slaat hem kei hard dicht. Nu ben ik haar ook al kwijt.

Ik kijk in de spiegel, en ik zie er niet uit! Ik neem snel een douche en kleed mezelf aan. Ik ga voor een bontjas met daaronder een beige truitje, en een jeans broek. Niet dat het zoveel uitmaakt wat ik aandoe deze dagen. Ik neem mijn iphone van de grond en zie een mega grote barst. ''NGoed zo Souhaila'' denk ik in mezelf. Ik ga helemaal alleen naar buiten. Gewoon een beetje frisse lucht. Ik ga naar beneden en mijn vader staat aan de trap. "Waar ga je zo laat nog heen?" Vraagt hij. "Ik ga even naar Redouan." Verzin ik snel. "Saaf niet te laat thuis. Hier heb je de autosleutels." Zegt mijn vader. "Shoukran." Ik neem ze aan en rep me naar buiten. Ik maak mijn hoofddoek een beetje en stap richting het park.

Ik neem plaats op een bankje, en kom tot rust. Ookal is het donker, ik kan er echt van genieten. De vochtige geur die je hier hebt is gewoon zalig. De voorbij fietsende mensen, oudere mensen die hand in hand stappen. Elk detail valt je hier op, zalig gewoon. Ik sluit mijn ogen en denk aan Hicham. Wat mis ik hem toch! Na 5 jaar heb ik het nog steeds niet verwerkt. Maar diep vanbinnen weet ik dat er iets niet klopt.

Eerst en vooral, mocht ik zijn lichaam niet identificeren. Dat mochten alleen zijn nichten!? Like waarom zou men zijn eigen ouders het niet laten doen!? Ik mocht ook niet mee naar Marokko gaan, terwijl ik zo hard heb gesmeekt. Na zijn dood, waren zijn ouders gewoon weg verdwenen van de aardbol. En nu deze voicemail? Ik weet het niet hoor...

Het denken maakt me gewoon gek! Hoe meer ik aan hem denk, hoe meer verdriet ik koester.

"Ik kom in Nederland direct je hand vragen." Deze woorden blijven eeuwig en altijd in mijn gedachten ronddwalen. Kun je je het voorstellen, ik en Hicham een gezinnetje. Huisje,tuintje, boompje. Dat het eerste wat ik zou zien als ik wakker wordt, Hicham is. Dat hij me nog dagelijks zou toe fluisteren hoeveel hij van me houdt. Ik denk niet dat ik ooit van iemand meer zou houden dan van hem. Waarom koesterde ik de momenten niet meer met hem? Waarom zei ik hem niet vaker hoeveel ik van hem houd? Zoveel vragen..

"Saloua." Hoor ik in de verte. Ik kijk links en zie een gedaante staan. Het is zo donker dat ik nauwelijks iets kan zien. Ik sta op en zie een mannelijk postuur staan. "Saloua kom niet dichter." Hoor ik de man zeggen. De stem komt me zo bekend voor. Ik neem een stap dichter, en hij neemt een stap naar achter. Ik denk niet langer na en begin te lopen. Ook hij begint te lopen. "HICHAM!?" Zeg ik al snikkend.

❤Meisjes. Als jullie mij allemaal een sterretje geven dan ga ik heeeeel blij zijn! Haha ❤