Gdy jesteśmy sami |Dramione|

Rozdział 3 - „Gdy odkryjesz nieznane..."

Ten uśmiech nie zwiastował niczego dobrego. Przeciwnie, należał do tego typu grymasów, które przyprawiają człowieka o ciarki na plecach. Uśmiech szaleńca o morderczo-sadystycznych skłonnościach nikomu nie mógł wydać się przyjazny.

– A teraz sobie pogadamy, Granger... - oznajmił, a jego różdżka lekko wbiła się w jej krtań.

– Nie mamy o czym, fretko – odpowiedziała, nim rozsądek zwyciężył nad jej gorącą krwią. Wiedziała, że nie powinna mu pyskować, ale nie mogła się powstrzymać. Nienawiść do niego była zbyt wielka.

– Nic się nie zmieniłaś. Nadal jesteś pyskatą, przemądrzałą szlamą, która działa wszystkim na nerwy – wycedził przez zaciśnięte zęby, a Hermiona zdziwiła się, że jeszcze jej niczym nie przeklął.

Nagle Malfoy odsunął różdżkę i złapał ją za ramię. Przyciągnął ją mocno do siebie, tak, że ich nosy prawie się zetknęły. Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. W jego oczach widziała furię, a dłoń mężczyzny boleśnie zaciskała się na jej ramieniu. Nigdy nie sądziła, że kiedyś znajdzie się tak blisko niego i musiała przyznać, że już samo to było przerażające. Wiedziała też, że to dopiero początek. Jeśli Malfoy będzie chciał ją zgwałcić, to pozostawało się modlić, by zrobił to szybko, a później najlepiej niech od razu ją zabije. Ślizgon intensywnie patrzył jej w oczy, chcąc doszukać się w nich strachu, ale Hermiona hardo uniosła głowę, wyzywająco patrząc mu w oczy. Mógł ją pobić, skrzywdzić, a nawet zabić, ale nie da mu tej satysfakcji! Nie ugnie przed nim karku!

Draco dość brutalnie pchnął ją na ścianę i znów przyłożył różdżkę do jej gardła.

– W tych komnatach obowiązują cię trzy zasady, Granger – warknął, a jego różdżka sunęła w górę i w dół po jej szyi, jakby szukając najlepszego miejsca, by się w nią wbić.

– Zasada numer jeden. Nie wchodzisz mi w drogę. Nie przeszkadzasz mi, gdy pracuję, a tym bardziej, gdy odpoczywam. Jasne?

Hermiona lekko skinęła głową, by dać znać, że zrozumiała. Ta zasada była jej jak najbardziej na rękę. Jeśli o nią chodziło to mogłaby nie oglądać go na oczy nigdy więcej, już nie wspominając o celowym wchodzeniu mu w drogę.

– Zasada numer dwa – jesteś posłuszna. Ja mówię, a ty robisz to, co rozkazałem bez zadawania głupich, wścibskich pytań, z których niestety słyniesz. Nigdy nie odzywasz się niepytana. Dotarło?

– Tak – burknęła nieuprzejmie. Myślałby kto, że kiedykolwiek miałaby mieć ochotę na rozmowę z nim... Nadęty pacan!

– I zasada trzecia. Nie wkurzasz mnie, Granger. Trzymaj swoje gryfońskie zapędy na wodzy

i powściągnij swój wiedźmowaty język, a może uda ci się przeżyć jakiś czas w jednym kawałku. Zrozumiałaś?

– Zrozumiałam – odpowiedziała cicho, woląc go nie drażnić od samego początku.

– I tak pewnie nie raz zajdziesz mi za skórę, o to akurat mogę się założyć – warknął, robiąc krok w tył i chowając swoją różdżkę.

– Nikt ci nie kazał mnie brać jako niewolnicę – mruknęła bardzo cicho, znów nie panując nad emocjami, ale niestety Malfoy miał dobry słuch.

– I już zaczyna pyskować, brudna niewdzięcznica! Chyba szybko pożałuję, że nie zostawiłem cię na pastwę Notta – powiedział sam do siebie, przechodząc przez salon i znikając za jednymi z dwóch par drzwi, jakie się w nim znajdowały.

Hermiona wciąż stała przy ścianie, oddychając płytko. Nie było tak źle... przynajmniej nie rzucił się na nią od progu. Bała się jednak, co będzie, gdy blondyn wróci.