Fallen Angels And Me

~13~

Moją głowę momentalnie zalała fala urywków z wczorajszego dnia, a raczej wieczoru. Chwytałam strzępki rozsądku, informacji i postrzegania przestrzennego, całej tej szybko narastającej wielowymiarowej łamigłówki, a na jej rozwiązaniu opierałam swój kolejny ruch. Poczułam silny przypływ niepokoju, uświadomiwszy sobie, że staram się zbyt intensywnie. W pewnym momencie, nie byłam już pewna, czy to stało się wczoraj, czy może tydzień temu. Zaczęłam od początku, od wizyty u Boba. Układałam wszystkie wspomnienia, jak plan wydarzeń, jak wielkie rozsypane puzzle. Pamiętałam, że wyszłam razem z Ronnie z baru i coś się wtedy wydarzyło. Coś strasznego. Wyciągnęłam znowu rękę do tyłu i położyłam powoli palce na dużej, perfekcyjnie opatrzonej i zaklejonej plastrami, szramie na moich plecach. Nacisnęłam ją lekko i znowu poczułam ten znajomy ból. W mig moja głowa została napełniona odpowiedziami i konkretnym, wyrazistym przebiegiem wydarzeń. Ciemność. Wilk. Uratowanie przez totalnego świra. Coś jednak było nie tak. Czułam, że o czymś zapomniałam. To było chyba ważne, tak mi się wydawało. Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu, który zostawiłam w swoim pokoju. I wtedy sobie przypomniałam.

Ronnie. Co się stało z moją przyjaciółką?

Pobiegłam szybko na górę, lecz uważałam żeby nie zrobić sobie nic w plecy. Wpadłam do mojego pokoju i pierwsze co przyciągnęło moją uwagę, to nadal brzęczący telefon na stoliku nocnym. Szybko do niego podbiegłam i gdy już miałam go wziąć, nagle zauważyłam, że leży na nim kawałek papieru i ręcznie napisany liścik.

Nie pytaj o zeszły wieczór. 
Nic nie pamięta, tak jest lepiej.

W jednej ręce trzymałam liścik, a w drugiej telefon, na którym wyświetlony był numer Ronnie. Cała się trzęsłam, pomimo ciepłego letniego dnia. Uświadomiłam sobie, że szklane drzwi, które znajdują się w moim pokoju i prowadzą na balkon, były zamknięte, gdy stąd wychodziłam, a nie otwarte, jak teraz.