Secret

Büyük Aşklar Nefretle Başlar

  Eve vardığımda kollarım oynatılamaz haldeydi. Her tarafım ağrı içinde dinlenmem için sinyal veriyordu adeta. En son ne zaman böylesine yorgun hissetmiştim ki.
En ilginç yanı da o kadar filmlerde gördüğümüz güzelim ok sahnelerinin gerçeğinin hiç de göründüğü kadar basit olmayışıydı. Tamamen güç ve odaklanma gerektirdiği bir gerçekti. Tabi bunların yanında sabır kısmını da ayrı bir yere koymak lazımdı. 

  Nasıl olacak da ayak uydurabilecektim bu antrenmanlara bilmiyorum. Hele ki bugün 2 saat civarı çalışmıştık. Ama normalde 3-4 saat civarı çalışmamız gerekliymiş. 
 Bir de bunları gizlemek hiç de kolay olmayacaktı. Bugün bile eve gelince babam, "Çok bitkin görünüyorsun canım, dersler o kadar yoruyor mu?" demesine nasıl karşılık vereceğimi bilemedim. O an içimden "Ne bitkinliği öldüm resmen," diye haykırdım. Eh gerçi bu durumu nasıl izahet edecektim ki, "Baba aslında kızın dünya için bir avcı olacak ve şimdiden bir çaylak ve inanamayacaksın ama ok atıyor artık" mı diyecektim? Ah ahh.. Ne olacak bu hallerim bilmiyorum.

 Yatağa yatmış vaziyette sevgili yorganıma sarındım ve bugün olanları tekrar tekrar düşünüyordum. Kim bilir bu gidişle rüyalarıma bile ok attığım anlar girerdi. Derken gözlerim tüm yorgunluğuyla kapandı ve uykunun derinliğine indim...

   *   *   *

  Zilin çalmasıyla masadaki ellerimin üzerine kafamı koymam bir oldu. Ders bir azap gibiydi. Uykum vardı ve yatakta olmak şimdiki tek isteğimdi. Dünkü yorgunluğumu hala üzerimden atabilmiş değildim.
  Daha kötüsü de aynı tempoyu bugünde çekecek olmamdı.

  Normalde 2 yılda öğrenilebilen okçuluğu bu hızla Kriss bize ne kadar sürede öğretecekti merak ediyordum.
  Gerçi öğrendikten sonrası çok daha zor bir meseleydi. Bir insana daha doğrusu insan görünümlü bir yarı ruha, hayvana nişan alır gibi nasıl olup da ok atacaktım bilmiyorum. Yarı ruh da olsalar nihayetinde insan gibilermiş.

  Kafama aldığım minik darbeyle aynı anda düşüncelerimden sıyrılı kafamı kaldırmam bir oldu. Tabi ki Ellen'dı bu. Bir ona bir de kafama çarpan yerdeki nesneye yani silgiye baktım. "Of Ellen!" dedim bağırarak. Hayır bir de bu kızım elinde silgi taşıyor olması normal miydi? Aynı sınıfta olsak bu kadar yadırgamazdım. Ellen ve saçmalıkları işte...

 İçimden bu duruma gülesim gelse de bu duruma sinirlenmem gerekirdi. Ama kendimi tutamadan bir kahkaha koyverdim. O an sınıfta bir sessizlik oldu. Etrafıma baktım, herkes bana bakıyordu. Hay aksi! Tabi ilk başta sinirlenerek bağıran ve sonra da kahkaha atan bir kızın akıl sağlığından ben de şüphe ederdim. Ama neyse, ne derlerse desinler. Zaten sınıfla pek ilgilendiğim söylenemezdi. Herkesin takıldığı bir grup vardı ve ben de kendi başıma gelip gidiyordum. Neyse ki Ellen vardı ve her şeye yetecek bir dosttu. Her ne kadar beni arada sinir krizlerine soksa da dostluğuna lafım yoktu. 

 "Ya hadi gelsene," dedi Ellen kapının yanından seslenerek.                                                                                                 
"Tamam geliyorum."                                                                                                                                                                                                                                                               
 "Silgiyi de unutmazsan lütfen."                                                                                                                                                       
"Ha tabi senin silahın öyle değil mi? Nasıl unuturum," diyerek sinirli bir bakış attım ona doğru. Sonra silgiyi yerden alıp yanına gittim.                                                                                                                                 
"Nasılsın bakalım çaylak?"                                                                                                                                                              
 "Deyip durma şöyle. Hem unutma, sen de bir çaylaksın. Gören de usta sanacak."