MELODİ

Seni Bırakmayacağım !

Merhaba !

Uzun zamandır bölüm atamadığım için üzgünüm. Wattpadi bir süreliğine silmek zorunda kalmıştım bu yüzden çok yazamadım. Bugün bu bölümü yazdım.

Umarım beğenirsiniz bölümü !

Ve de ithaflara başlıyorum. İthaf etmemi isteyenler mesaj atabilirler.

Multi : Berrin Hanım

●●●●●●●●●●●

Solmuş bir çiçektim ben. Soluktum . Soluyordum. Dün akşam hissettiklerim tarif edilemez şeylerdi. Yağız gerçekten soğuktu. Onunla hiç anlaşamayacağımı düşünüyordum. Ama yanılmıştım. Hem de çok fazla.

O asla kötü biri değildi. Evet onu tam olarak tanımıyordum. Ama bazen kişi en baştan kendini göstermez miydi ? Yağız da öyleydi işte. Soğuktu ama minik bir çocuğun kalbini taşıyordu. Kimseye göstermiyordu.

" Dalmışsın "

Arkamda Yağız'ın sesini duymamla düşüncelerimden koparıldım.

" Sana yapacağım işkenceleri düşünüyordum da o yüzdendir. "

Sakince arkamı dönüp belimi tezgaha yasladım. Kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

" Ne işkencesi kızım ? Manyak mısın nesin ?! "

Sadist bir imaj verdiğime emindim. Bunu devam ettirmek hoşuma gideceğinden pis pis sırıttım.

Yavaşça yanıma geldi ve bir adımlık mesafede durdu. Kalbim gereğinden fazla hızlı atmaya başlamıştı. Bu hissi bastırmakla uğraşırken daha da çok yaklaştı. Saçları yanağıma sürtüyordu ve bu huylanmamı sağlamıştı.

" Bana işkence edemezsin güzelim. Kararını iyi ver küçük hanım. "

Kulağıma dediklerinden çok dudağının yanağıma değmesi beni ilgilendiren kısım olmuştu. Geri çekilirken dudağı yanağıma değmişti ve kalbim resmen at yarışındaymış gibi atıyordu. Yanaklarımın kızardığına emindim bu yüzden hemen arkamı döndüm.

Pis pis gülen taraf bu sefer oydu. Sıkıntı içinde oflayıp domatesleri doğramaya devam ettim.

Ona karşı içimde büyüyen büyük bir bulut vardı. Bu bulut ya yağacaktı ya da yok olacaktı. Buna henüz karar veremiyordum ama Güneşle çok uyumlulardı. Bu ikiliyi bozmak istemiyordum. O bir buluttu ve o Güneş her kimse çok uyumlulardı.

Boğazıma bir yumru oturmuştu. Sebebini bilmiyordum ama huzursuzluk hissine kapılmıştım.

Bu hissi yok eden yukarıdan gelen bağırışlar olmuştu. Daha doğrusu bağıran babamın sesi. Şaşkınlık ve tedirginlik içinde elimdekileri bırakıp yukarıya çıktım. Ayağımdaki topuklulara her geçen gün daha çok alışıyordum. Şu anda yukarıda olanları düşünmek yerine bunları düşünmem oldukça saçmaydı. Bu yüzden adımlarımı hızlandırdım.

- Başak nerede ?!

Babamın olduğu odaya gelince kapıda durdum. Annem. Annem de oradaydı. Gözleri yaşlı bir şekilde babamın yanında duruyor onu tutmaya çalışıyordu. Babam aniden bana dönünce korkuyla gözlerimi kaçırdım.

" Sen ! Sen benim kızım olamazsın. "

Bakışlarını üzerimde gezdirdi.

" Bizi öylece bırakıp burada zengin hayatı yaşayacaktın öyle mi ? "

Babamın dediği şeyler kalbime saplanıyordu. İçeriye Yağız girince babam ona döndü ama bana diyeceklerini bitirmemiş olacak ki biraz daha yaklaşıp dibimde durdu.