Another Day With My Sadist Husband

ADWMSH9

dedicated to r

Chapter 9

It's been what? 3 years. 3 long years na malayo ako. Malayo sa lahat. At aaminin ko,na sa kabila ng pagiging malayo ko sa lahat, feeling ko nakahinga ako.

Naalala ko pa nong mga panahon na umalis ako. Yes! I did leave him. The man I love the most. Lumayo ako para hanapin ang sarili ko. Dahil sa kabila ng lahat ng nangyari nakalimutan ko kung paano maging malaya, maging masaya at mahalin ang sarili ko.

Akala ko sa paglipas ng panahon makakalimutan ko na lahat. Pero oh well, may mga bagay talaga na kahit anong pilit mong iniiwasan dadating ang panahon na kailangan mo na itong harapin.

I thought being away means freedom. Oo nga naman naranasan ko maging malaya pero di ako nakuntento. May mga bagay na hinahanap hanap ko. Lalo na yung mga nakasanayan ko.

3 years means everything to me. Nakawala ako sa pagiging asawa ko sa kanya. Pero di ko nakalimutan ang mga bagay na nakagawian ko.

I always woke up early. Nakasanayan ko na rin ang maghanda ng sarili kung pagkain. Tapos nag gi'gym din ako minsan.

For the past years I can say na at least may nagawa ako. Naging matapang ako sa mga pagsubok na dumating sa buhay ko. Nakayanan kong harapin ang lahat. I'm working under the course I finished. Business Management ang natapos ko noon. And now after three years of working here. Now I'm one of the managers here in a bank we're I worked at.

I've been very strictly when it comes to work. Kahit naman kasi nandito na ako sa posisyon kong ito di ko masasabi na nagpabaya ako. Ginagawa ko ang lahat na kailangan gawin. Ang dapat tapusin ay tinatapos agad. Ayaw ko magsayang ng oras. Sinisikap ko na maging busy para makalimutan ko ang mga bagay bagay. At ni minsan di ako napalpak. Pero nitong nakaraang araw nababatid kong nawawala ako sa sarili ko simula ng makita ko ulit siya.

Yeah, I've seen him again noong nakaraang araw. Di ko makakalimutan ang mukha niya.

Those piercing eyes na tumatagos talaga sa kaluluwa mo. The expressions he always showed when he focused on something. Based of what I've seen mukhang okay naman siya. Kumalabog bigla ang puso ko. Parang aatakihin yata ako. "ok. that was exaggerating."

Napasulyap siya sa direksyon ko. Buti nalang nakatago agad ako. Shit!

Natutuwa akong makita siya. At nalulungkot din at the same time. Dahil sa kabila bang lahat tulad ko,nakayanan niya rin na wala ako. Akala ko noon mamamalayan niya man lang na wala na ako sa puder niya. Akala ko hahabulin niya ako and we're going to have our happily ever after. "you stupid bitch! tigilan mo na yan " paalala ko sa sarili ko. Napailing nalang ako at pilit inaalis siya sa sistema ko.

We're part of the living individuals in this world so I must stop thinking of the "what ifs."

Days past and I'm doing well in my work. Back to normal life. If you want to ask about my normal life its always been like this. Woke up early,jogg for a couple of hours, eat breakfast, work,go home and sleep. That how it goes my normal day.

Naging pundasyon ko ang pagiging matapang. Oo. matapang na ako ngayon. Kaya ko ng tumayo sa sarili kong mga paa na wala ang tulong ng iba.

May hinanakit parin naman ako sa nangyari pero di ko na masyadong iniisip ang bagay na ganon. Alam kong darating ang panahon na magkikita kami ulit. Magkakaharap at mag uusap sa dapat pag usapan.

Oo. matapang ako pero pagdating sa bagay na nagcoconekta sa aming dalawa natitiklop ako. Nawawala ang tapang ko. Minsan iniisip ko parin kong kaya ko na ba siyang makaharap. Pretending that everything's fine with the both of us. Pero sino bang niloloko ko. crap!

"Hey beautiful, ang lalim yata ng iniisip natin ah?" sabi ni Steve. Napabalikwas ako sa sobrang gulat. Ganon na ba talaga ka ukupado ang utak ko at na bigla pa talaga ako? shoocks!

"Hi Steve. I'm sorry I never thought you we're there sorry." sabi ko nalang sa kanya.

Steve is one of my boss here, kaya nga minsan naiintriga kaming dalawa. Pero alam namin pareho na di kami pwede kasi may mahal siyang iba at ganon din ako. "what did I just said?" nasapo ko nalang ang ulo ko.

Si Steve ang una kong nagging kaibigan sa bagong buhay ko. Siya rin ang tumulong sakin na mag-apply bilang empleyado. Kaya malaki ang utang na loob ko sa kanya. Niligawan niya rin ako noon. Pero sinabi ko sa kanya ang totoo. Na may asawa ako at mahal ko ang asawa ko. But that was years ago. At si Steve naman natagpuan ang babaeng magpapatibok daw ulit ng puso niya. Tinawanan ko pa nga siya noon dahil sobrang cheesy pakingan parang hindi bagay sa kanya.

Natapos ako sa trabaho ko at pauwi na. Nag aabang ako ng taxi ng biglang may humablot sa braso ko. Kinilabutan ako bigla. Baka holdaper or mamamatay tao. Late pa naman din tsk. Sana pala sumabay na ako kay Steve kanina.

Nanginginig na ako sa takot ng biglang niyakap ako ng taong nakahawak sakin patalikod. Naramdaman ko kaagad ang pamilyar na bango niya. Pero it can't be right?. Pero nagsalita ang taong nakayapos sakin galing sa likuran. "I miss you baby, Let's talk." he said in a very firm tone.

Shit! Ito na ba ang kinatatakutan ko? ..

******†*******************

A/n: sorry sa matagal na ud pero babawi ako. See you lablab . Accuhchiballon.