Son kez göremeden,
sarılamadan gitti adam.
17 sinde toprağa karıştı,
toprak oldu,yağmur oldu.
Oysa beni hep allah'a emanet etmişti her defasında,
Ölmeden önce son defa görebileyim diye.
Olmadı..
İlk ve son kez sarılamadan,
Birbirimizi hiç göremeden,
Hiç kokusunu bilemeden gitti
Elleri ellerime değemeden öldü adam.
Hergün gözyaşlarımla suladım mezarlığını,
En güzel papatyaları dikip,büyüttüm.
Seni toprağın altında bile sevmeye devam ettim adam.
Gülüşlerin hiç benim olmasa da,
Ben hep senin oldum.
Sen gittin ya,
Ben bir daha hiç gülümseyemedim,
Sen öldün ya,
Ben bir daha hiç yaşayamadım.
Benim hayatım senin nefesinin tükenip,
Bembeyaz tenine toprak atıldığında son buldu.
Hergün ziyaret ettim seni.
Kimi zaman yanında uyudum.
Sana bir kez sarılamasam bile,
hergün toprağına sarıldım adam.
Bir kez öpemesem bile,
mezar taşını öptüm,okşadım.
Kokunu hiç bilmesemde,
Yağmur kokusu gibidir,eşsiz ve güzeldir diyip,
Yağmurlarda ıslandım.
Ben seni o soğuk ve karanlık yerde hiç yanlız bırakmadım adam.
Ben hep sana senden bile yakındım.
Bilemedin.
Ve ben sana hiç söylemedim adam,
Ben seni çok sevdim.
Sen hiç bilemesende çok sevdim..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölü Ruhlar #Wattys2018
PoetryZaten hep böyle olmuyor muydu ? Yaralarını sarıp sarmalayan insan defalarca aynı yerden bıçaklayıp kanlar içinde bırakmıyor muydu ? İnsanın tükenişi buradan çıkıyordu.Hergün bilekleri gibi umutlarını keserek.Hergün içinde acıyla savaşıp ve o savaşa...
