Yazdığım satırlardan düşüyorum teker,teker
Sayfanın sonunda nemli bi toprak,
Oraya gömülüyorum.
Gün hiç aymıyor,
Karanlığa hapsoluyoruz.
Yalanmış oysa ki 27 Ekimler,
En uzun geceyi 27 Şubat yapıyoruz.
Evrenin değiştiriyoruz bu gece,
Gökyüzü ikiye ayrılıyor,
Ve biz tam ortasında kalıyoruz .
Güneş ve Ayın birleştiği grilikte,
Kayan yıldızlar gibi kayıp olmaktan korkuyoruz.
Bulutlarda yok oluyor boşluğa karışıyoruz.
Bu gece biz yağdırıyoruz yağmurları,
Süzdürüyorum ince ince gözyaşları gibi yeryüzüne,
Ne sabah var artık,ne de gece,
Ay'ın hükmü geçmiyor güneşe,
Bitiyoruz,bitiyoruz...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölü Ruhlar #Wattys2018
PoesíaZaten hep böyle olmuyor muydu ? Yaralarını sarıp sarmalayan insan defalarca aynı yerden bıçaklayıp kanlar içinde bırakmıyor muydu ? İnsanın tükenişi buradan çıkıyordu.Hergün bilekleri gibi umutlarını keserek.Hergün içinde acıyla savaşıp ve o savaşa...
