The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 5

Lucas

Wanneer de wekker afgaat , komen felle zonnestralen mijn ogen tegemoet. Vol met tegenzin word ik kreunend wakker en wrijf de slaap uit mijn ogen. Als ik op de wekker kijk , besef ik mij dat het de eerste dag is van mijn leven als student en dat mijn college al over een uur begint.

Ik stap mijn bed uit en trek een zwart shirt uit de kast waar ik een grijze broek onder aandoe. Ik check mijn haar in de spiegel , waarna ik een klein beetje gel pak uit een potje en dat in mijn haar smeer. Waarna ik besluit dat ik wat van mijn haar gemaakt heb , loop ik mijn kamer en trap af de woonkamer in , waar mijn ouders zitten te discussiëren over een boek. Ik kijk naar het tafereel en moet spontaan glimlachen.

Ik weet niet waarom , maar ik vind dat een teken van ware liefde. Wanneer je zo "into each other" bent , dat je over de verhaallijn van hetzelfde boek kunt discussiëren. Dat je precies weet wat de ander leuk vindt aan dat boek en wat jij dan weer haat en de ander dat ook weet.

Mijn ouders kijken naar mij op , met een verwachtingsvolle blik waarna ik mij besef dat ik zonder pardon al vijf minuten naar hun zit te staren.

Ik leek wel in een soort trans.

'Gaat het wel , jongen? Je ziet zo bleek.' Mijn vader kijkt mij onderzoekend aan.

Ik knipper een paar keer en zucht dan diep.

'Ja..het .....gaat wel....'

Ik loop naar de keuken toe en zet het koffieapparaat aan.

'Jammer hè, dat de zomervakantie al voorbij is.'

Ik weet dat mijn moeder naar de reden van mijn gedrag aan het zoeken is.

Ik haal mijn schouders nonchalant op en pak een koffiekopje die ik onder het koffiezetapparaat zet.

'Ik deed toch niet zoveel. Beter dat ik ergens mee bezig ben.'

'Lucas....gaat het wel....?'

'Nee.'

'Je zegt het tenminste , dat is wel eerlijk.'

Ik rol met mijn ogen. Wow , ik ben echt een asshole vandaag.

'Ik ben.....denk ik...nogsteeds geïrriteerd...dat ik dat meisje niet gevonden heb. Ze is zo.....bijzonder...ik weet zelf ook niet wat er aan de hand is.'

'Je houdt van haar.'

Wanneer ze dat zegt spuug ik mijn net klaargemaakte koffie weer uit.

'Is dat niet heel ver gezocht?'

'Lucas , waar komt dat bindingsangst toch vandaan?'

Ik zet mijn koffiekopje met een klap neer op het aanrecht en kijk mijn moeder recht in de ogen.

' "Houden van" heeft voor mij een enorme betekenis. Dat zeg ik niet zomaar tegen een vreemde.'

'Misschien is ze helemaal geen vreemde , misschien heb je haar wel in een vorig leven ontmoet en was je hopeloos verliefd op haar.'

Ik begin synisch te lachen. Mijn moeder met haar bijgelovigheid ook altijd.....

'Mam , ik hou van je.'

Ik pak een broodje uit de broodjesmand en loop hoofdschuddend de keuken uit.

Wanneer ik op de klok kijk , prop ik het broodje in mijn mond en check of er in mijn rugzak wat geld zit.

Ik haal onderweg wel iets......

Ik neem afscheid van mijn ouders en stap met een zwart leren jack naar buiten , de ochtendzon tegemoet.