The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 16

Lucas

Wanneer ik besluit een derde aspirine in te nemen, komt mijn moeder binnen met een dienblad waarop een theepot en een theeglas staat.

'Ik breng je wat citroenthee. Men zegt dat dat kan helpen tegen koorts.'

Ik glimlach dankbaar waarna ze het dienblad op mijn nachtkastje zet. Vervolgens komt ze op het voeteinde van mijn bed zitten.

'Weet je waarom je ziek bent geworden?'

Ik schud mijn hoofd en kan zelfs de kracht niet vinden om te praten. Mijn hele lichaam lijkt wel verlamd door de hoge tempratuur die mijn lichaam bezit op dit moment. Daardoor besluit ik een papiertje en een pen te pakken van mijn nachtkastje en op te schrijven wat ik wil zeggen.

Ik ben over veel te veel dingen na aan het denken waardoor ik slecht slaap. Dat is al drie dagen aan de gang. Misschien dat ik daarom ziek ben?

Wanneer ze het briefje leest begint een diepe frons haar voorhoofd te sieren.

'Jij moet wel erg ziek zijn als praten al te veel energie kost.'

Ik knik en probeer rechtop te gaan zitten in mijn bed. Echter bedenk ik mij gelijk wanneer ik duizelig word en daardoor weer terug op mijn kussen val.

'Dat zou overigens best wel de reden kunnen zijn , Lucas. Je moet je niet zo snel zorgen maken om iets , lieverd. Dat wat op college gebeurd is , stelt echt niets voor. Hopelijk begrijp je dat. En wat ik heb begrepen uit jouw verhaal , is dat niet eens alle studenten aanwezig waren dat uur.'

Ik knik en glimlach dankbaar naar mijn moeder. Ik doe net alsof dat aan mij knaagt , zodat ze zich niet zo een zorgen gaat maken. Immers is het haar vader die op het randje van een depressie zit.

Voordat ik twee dagen geleden wegging van mijn grootouders , heb ik mijn oma op het hart gedrukt wat beter voor opa te zorgen. Immers is hij niet meer te jongste en weet ik dat hij zich niet te veel moet opwinden over wat er op zijn werk gebeurt. Een hoge bloeddruk is op oudere leeftijd sneller te krijgen door je zorgen te maken en ik wil beslist mijn opa op zo een jonge leeftijd niet verliezen , zeker niet door zo iets onbenulligs.

Ik merk pas dat mijn moeder aanstalten maakt om weg uit mijn kamer te gaan wanneer ik de deurklink een piepend geluid hoor maken.

'Rust alsjeblieft goed uit Lucas. Als er iets is of je hebt iets nodig , kun je mij altijd roepen.'

Ik fluister een dankjewel die zij duidelijk hoort aangezien ze breed moet glimlachen.

Wanneer mijn kamerdeur dicht wordt gedaan probeer ik mijn ogen te sluiten. Helaas mislukt het ditmaal weer , netzoals de honderdtwintig pogingen ervoor die ik had gewaagd.

Steeds wanneer ik van vermoeidheid mijn ogen sluit , zie ik haar lippen.

Haar zachtroze lippen.

Gelijk daarna zie ik haar tranen. De tranen die over haar wangen stroomden toen ik mijn liefde voor haar bekende.

Ik weet niet eens of het tranen van vreugde of van verdriet waren aangezien ik op dat moment niet alleen mijn liefde aan haar bekende , maar ook nog hele andere dingen zei die waarschijnlijk niet erg positief bij haar zijn aangekomen.

Soms kan ik haar stem zelfs horen.

Soms hoor ik haar in mijn slaap , waar ik haar zinnen hoor zeggen die zij nooit van haar leven tegen mij gaat zeggen.

Ik denk echt dat ik gek word.

Ik heb namelijk niets anders in mijn hoofd dan haar naam , haar gezicht of haar stem.

Het is moordend.

Het is dodelijk.

Maar tegelijkertijd ook helend.

Haar stem is een soort drugs; alleen als ik het hoor ben ik tevreden , maar als het weer weg gaat in een echo raak ik weer hopeloos en wil ik niets anders dan haar zachte lippen op de mijne voelen.

Misschien ben ik wel vervloekt.

Drie kloppen op de deur laten mij weten dat ik voor heel even uit de buurt van mijn gedachten kan blijven.

Met de kracht die er nog over is in mijn lichaam , laat ik weten dat de deur open gemaakt mag worden.

Mijn lichaam verstijft. Ik voel mijzelf naar adem happen en voel dat mijn zenuwen zich tot stroomdraden vormen. Ik heb zo een gevoel dat de stroomdraden kortsluiting hebben want ik brand , brand , brand en lijk niet te stoppen met branden. Ik weet zeker dat als mijn hart niet veilig opgeborgen zou zijn in mijn borstkas , het uit mijn lichaam zou springen van pure vreugde , angst , schaamte en liefde. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om mijzelf ervan te verzekeren dat ik niet droom want wat ik voor mij zie lijkt voor mij zo ontzettend onwerkelijk maar toch zo ontzettend werkelijk omdat het recht voor mij staat.

Ik had nooit geweten dat liefde zo voelt. Ik had nooit geweten dat mijn lichaam zoveel adrenaline zou kunnen bezitten. Ik had nooit geweten dat liefde zo intens zou zijn. Ik had nooit geweten dat ik nooit wist hoe het is om te leven want pas vanaf dit moment lijkt het besef tot mij door te dringen hoe het voelt om te leven.

'Hope.'

'Lucas.'

Altijd als ik haar aankeek leek haar zonnebril ons oogcontact in de weg te zitten , maar nu weet ik zeker dat ik al die tijd gelogen had tegen mijzelf.

Ik voel namelijk hoe zij mij aankijkt.

Ik voel met wat voor een intensiteit zij mij aankijkt.

Ik voel hoe haar ogen twinkelen , ik voel hoe haar ogen branden van verlangens en ik kan het niet geloven maar ik voel met wat voor een liefde zij mij aankijkt.

Ik weet zeker dat ik droom aangezien ik dit nooit voor ogen zou kunnen houden.

Ze doet één , twee , drie passen naar mijn bed toe en ik voel hoe er zich spanningdraden in mijn lichaam ontwikkelen.

Ik voel haar warmte in mijn huid glijden. Het verbaast mij hoe makkelijk mijn lichaam haar warmte toestaat en ik weet dat het mij zou moeten beangstigen maar het doet mij alleen maar nog meer verlangen naar haar huid tegen de mijne aan.

'Hope.....ik weet niet wat ik moet zeggen.....ik...ik weet niet of je mij ook zal kunnen vergeven....maar....ik denk dat we elkaar verkeerd begrepen hebben...'

Mijn lichaam zit zo vol met energie dat ik zelfs de kracht heb gevonden op letters tot woorden en woorden tot zinnen te kunnen vormen.

Hope schudt haar hoofd terwijl er zich een glimlach rondom haar lippem speelt die ik niet goed kan plaatsen.

'Ik denk eigenlijk dat wij elkaar heel erg goed hebben begrepen , Lucas.'

Ik voel hoe haar lichaam dichter bij de mijne komt en ik huiver. Kippenvel danst over mijn lichaam heen en ik voel dat ik zweef.

'Ik denk namelijk dat wij elkaar zo goed begrijpen , dat wij nooit meer zonder elkaar zullen kunnen.'

Ik probeer haar woorden tot mij door te laten dringen maar er gebeurt zoveel achter elkaar dat mijn hersenen moeite hebben om alles in hun herinneringen op te kunnen slaan om het later te kunnen bewonderen.

Ik hap naar adem, mijn hart stopt met slaan wanneer zij haar zachte lippen op de mijne drukt.