The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 17

Lucas

Het duurt honderd jaar voordat ik door heb wat er zojuist is gebeurd.

Nog eens honderd jaar duurt het voordat ik mijn lippen van de hare heb gehaald. Het besef echter , dringt veel later tot mij door.

Zij wil wraak nemen en ze doet het ook nog eens op de meest wrede manier. Immers weet ze dat ik van haar hou. Ik vervloek mijzelf innerlijk voor het vertellen van mijn emoties tegen haar.

Desalniettemin heb ik het besluit genomen om het haar op de man af te vragen.

'Waarom doe je dit?'

Vier woorden stuiteren door de kamer waardoor ik zelfs kan voelen hoe haar hart bevriest.

Een mengsel van ongemakkelijkheid en schaamte suist door haar ogen heen als een regenstorm.

Haar handen glijden langzaam van mijn nek af en ze slaat haar ogen neer waarbij een diepe zucht haar lippen verlaat.

'H...het spijt me. Ik had dit niet zo mogen doen.'

Ze staat op en loopt naar de deur. Mijn hart schreeuwt om haar hand vast te pakken en haar lichaam tegen de mijne aan te drukken , maar ik laat haar gaan.

Puur omdat ik weet dat datgene op dit moment het beste is.

Ik hoor mijn kamerdeur zich piepend sluiten. Tegelijkertijd wanneer de deur in het slot valt hoor ik mijn hart in duigen breken.

Nu ben ik zeker tot de conclusie gekomen dat de liefde niet voor mij gemaakt is , blijkbaar.

Ik sluit mijn ogen en probeer haar hartslag voor geest te halen die tijdens haar beminning als een achtergrond muziek door onze geesten neuriëde. 

Ik snap dat ze wraak wil nemen. Ik snap het volkomen. Maar waarom op deze meest wrede en moordende manier?

Het is alsof ze mijn ziel uit mijn lichaam zuigt. Het is alsof ze mijn hart in kleine stukjes aan het snijden is. Het voelt alsof ze niet alleen uit mijn kamer gegaan is maar ook uit mijn hart.

Ik vind het vreselijk dat ik er zo onder moet lijden omdat ik ontzettend goed weet dat ik het ontzettend verdien. Ik verdien het om pijn gedaan te worden , zeker als je voor ogen haalt wat ik haar heb aangedaan.

Toch kan ik er niet mee omgaan dat ze zo makkelijk uit mijn leven is verdwenen. Tegelijkertijd zo plotseling en onverwacht maar ook zeer voorspelbaar.

Had ik dan al niet eerder gedacht dat ik haar kwijt was , door wat ik had gedaan? Waarom zou het dan nu onverwacht zijn?

Waarschijnlijk omdat ze mij met haar lippen bemind heeft een paar minuten geleden.

Helaas voelt het niet als een paar minuten geleden. Het voelt alsof ik haar al dagen lang niet heb gekust.

Ik wil het nogmaals voelen , ook nog eens zo snel mogelijk.

Misschien snap ik waarom haar lippen mijn hart op hol doen slaan.

Haar lippen laten mij mijn pijnen , angsten en problemen vergeten. En dat, dat is echt alles wat ik ooit gewild heb.

Haar aanwezigheid kalmeert mij en als ik goed besef wat ik nu allemaal over haar denk, krijg ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben.

Voordat ik kan beseffen wat ik aan het doen ben , voordat ik tegenkracht kan uitoefenen met mijn lichaam tegen mijn wil en hart in , zit mijn telefoon al tussen mijn handen geklemd en ben ik haar al aan het bellen. Nadat ik mijn telefoon hoor overgaan en op zo een manier aan Hope toestemming hoor vragen voor een gesprek krijg ik er enorm veel spijt van.

Waarom kan ik mijzelf de afgelopen maanden niet in de hand houden? Waarom neemt mijn hart de overhand wanneer ik duidelijk aan mijn lichaam vraag om te doen wat mijn verstand mij vertelt?

Nadat zij in mijn leven kwam , begon alles fout te gaan. Zij heeft mijn mentale en fysieke wereld door elkaar gemengd. Het meest vreemde vind ik wel dat ik het geweldig en fascinerend tegelijkertijd vind , terwijl ik het vreselijk zou moeten vinden.

De kracht die zij op mij kan uitoefenen is zo overweldigend. Ze kan mij met een simpele blik al dingen laten die ik zelf niet eens wil. Met een enkele blik kan zij mij al laten verlangen naar meer dan haar lippen.

Ik vind het vreselijk aantrekkelijk.

'Dus je denkt dat het normaal is om een meisje eerst uit je kamer te sturen om haar vervolgens te bellen en te vragen of ze weer terug wil komen?'

'Het meest interessante is wel dat je dat laatste zelf verzint. Ik heb namelijk geen enkel woord daarover , tot nu toe , vuil gemaakt.'

'Heb je wel door dat je zojuist gezegd hebt dat je er eigenlijk wel over wilt praten?'

'Waarom heb je nooit iets gezegd over je overleden vader?'

De pijn die zich op het moment aan het vormen is in haar hart door mijn woorden , boort zelfs door mijn eigen hart heen.

'Waarom ben je zo abrupt veranderd van gespreksonderwerp? Doet het je soms te veel pijn om over de relatie tussen ons tweeën te praten?'

'Ik stelde je een vraag , Hope.'

'Ík stelde jou ook een vraag , Lucas.'

'Maar ik stelde jou eerder een vraag. Daarna ging jij mijn vraag ontwijken door zelf een vraag te stellen over heel iets anders dan waar ik het met jou over wilde hebben.'

Het blijft een paar oneindige seconden eeuwig stil. Echter voelt het niet als een ongemakkelijke stilte. Integendeel. Tijdens de stilte voel ik hoe klein ze eigenlijk is. Ik voel hoe gevoelig en gebroken ze is , hoe graag ze eigenlijk warmte en liefde zou willen voelen in plaats van afstand en korte gesprekken. Voor mijn gevoel ben ik al uren aan het wachten op een antwoord. Tijdens die uren heb ik ook weer duizend meer redenen gevonden waarom ik van haar hou.

'Ik praat niet over hem omdat het nog te kort geleden is om het over de dood van mijn vader te hebben.'

'Dat betekent dat je nog steeds in mens veel pijn zal moeten hebben.'

Ik hoor een zware adem die niet alleen de microfoon van haar telefoon lijkt te vullen maar ook de stilte in mijn kamer.

De stilte die zij creëert  geeft gelijk het antwoord waar ik al die tijd op hoopte.

Dit is namelijk het antwoord op mijn respons wat laat zien dat ze haar gevoel kan laten zien. Dit in het antwoord op mijn respons dat laat zien dat de muur die zij om zich heen heeft gebouwd eindelijk om lijkt te vallen. Het besef kan maar niet tot mijn hersenen doordringen dat ik zojuist haar muur om heb laten vallen. Dat besef kan nog moeilijker tot mijn hart doordringen.

'Ik snap alleen niet waarom een gebroken en gevoelige jongedame mij dan zoveel zou kunnen doen.'

Ik hoor haar adem stokken in haar keel.

'Wat.....ik....wat bedoel je , Lucas?'

De hoeveelheid emotie die zij zo plotseling in haar stem laat horen , na zo een lange tijd , laat een glimlach in mijn hart achter.

'Je kuste mij alleen maar omdat ik jou pijn heb gedaan. Je kuste mij alleen maar omdat dat een deel van je wraakplan was. Je kuste mij alleen maar omdat je mij net zoveel pijn wilde doen als dat ik jou heb gedaan , is het niet?'

Met moeite slik ik de brok in mijn keel door die zich heeft gevormd door de woorden die ik o zo lang voor mijzelf gehouden had.

'Nee Lucas.....nee....ik kuste je niet als wraak...of iets in die richting. Ik was überhaupt niet van plan een wraakplan op jou te projecteren. Ik heb hetgeen wat je bij mij gedaan had allang vergeven doordat je dronken was en niet goed wist wat je aan het doen was.'

Een overweldigend gevoel van opluchting vult mijn lichaam. Mijn hart lijkt voor het eerst sinds tijden , door deze korte maar toch liefdevolle woorden , zich weer te vullen met vreugde en plezier. Ik voel mij weer sterker en gelukkiger dan dat ik mij in de afgelopen tijd heb gevoeld. Voor het eerst sinds een paar maanden kan ik weer met een gerust hart ademhalen.  

'Ik kuste je omdat ik ook van jou hou.'