The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 12

Lucas

'Vaak bedoelen wij onze woorden positief maar begrijpt de persoon , tegen wie wij praten , de woorden in een negatieve vorm. Daardoor ontstaat miscommunicatie , wat een ruzie tot gevolg kan hebben. Het is het beste de persoon niet te verwijten. De reden voor zijn of haar onbegrip kan het volgende zijn : trauma's in het verleden met het thema waarover jij hebt gesproken , negatieve gedachtes bij bepaalde woorden , jouw gezichtsexpressie die verkeerd is geïnterpreteerd en de manier van spreken waarmee je jouw gevoelens en gedachtes uitdrukt. Dit zijn allemaal redenen voor het onbegrip dat de desbetreffende persoon in zich kan dragen.'

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en slik een brok dat zich in mijn keel bevindt weg. Ik voel misschien wel twintig ogen in mijn rug branden en laat een vermoeide zucht over mijn lippen rollen wanneer een meisje uit het "vriendengroepje" van Hope haar hand opsteekt.

'Ja , mademoiselle Verbeke?'

Ze moet giegelen wanneer de professor haar ''mademoiselle'' noemt maar herstelt zich snel.

'Kan dat.....dinges...eh....contra...
iets....ook bij fysiek contact voorkomen?'

Ik zie vanuit mijn ooghoek dat het meisje mij met een schuin oog aankijkt.

'Dat is een hele goede vraag , jongedame. Dat is namelijk inderdaad mogelijk. Sterker nog , het komt erg vaak voor. Misschien hebben jullie het wel eens meegemaakt; iemand kijkt jou lang en diep in de ogen aan. Bij jou schiet gelijk door het hoofd heen , dat diegene een oogje op jou heeft. Helaas blijkt dat niet zo te zijn: die persoon kijkt iedereen lang aan en heeft als gewoonte iedereen op dezelfde manier aan te kijken.'

Natuurlijk weet ik zelf ook wel dat het meisje zo een antwoord niet bevredigend vindt. Ik ben daarom al voorbereid op het ergste.

'Oh...dus Lucas.....misschien.....randde jij Hope helemaal niet aan.....? Misschien....ben je gewoon....hopeloos verliefd op haar?'

Er brandt een heftig verlangen op in mijn borstkas om iedereen eens flink de waarheid te vertellen. Elekticiteitsdraden beginnen op een beestachtig tempo door mijn lichaam te razen en vol van de binnengehouden tranen , vertel ik in een vlaag van emotie hetgeen wat ik al drie maanden lang probeer te vertellen.

'Van alle woorden die je tegen mij zou kunnen zeggen, zeg jij deze onzin? Nee , ik ben niet verliefd op haar. Ik denk namelijk dat ik van haar hou. En ik denk dat het overigens beter is als je jouw neus de volgende keer niet in andermans zaken steekt.'

Mijn ogen spuwen vuur en mijn hart breekt in stukken wanneer ik de door mij gezegde woorden langs de muren van de collegezaal hoor galmen. Echter is het enige wat ik kan doen mijn handen in twee massieve vuisten gebald houden. Doen alsof ik vol ben van woede terwijl mijn hart vol zit van verdriet met een vleugje schaamte.

'Andermans zaken?! Nou, het spijt mij hoor , Lucas , maar toevallig is Hope mijn aller beste vriendin en-'

'O is dat zo?' zeg ik , haar zin afbrekend. 'Eigenlijk wist ik niet dat Hope een beste vriendin had, dat had ik tenminste niet van haar verwacht. O , en Hope ,' ik kijk haar aan en ookal zit die vervloekte zonnebril het oogcontact tussen ons in de weg , weet ik dat er tranen in haar ogen branden en een weg langs haar wangen proberen te vormen die zij blokkeert.

'Ik had überhaupt niet verwacht dat jij ooit vriendinnen zou hebben.'

Ik gris mijn schrift , pen en tas van de bank af en loop met een snelle en verwoedde pas de zaal uit. In mijn hoofd spookt de conversatie rond en het laat een ader ongeremd bonken vlak bij mijn nek.

Misschien was ik veel te hard tegen haar...

Misschien haat ze mij nu net zo veel als dat ik dat vriendinnetje van haar haat.....