The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 9

Lucas

Door een irritante bonk in mijn hoofd besluit ik mijn ogen te openen. Echter wanneer het felle ochtendlicht door mijn ogen schijnt , sluit ik zonder verder nadenken gelijk mijn ogen.

Ik schat dat ik al zo'n tien minuten bezig ben met het openen van mijn ogen , zonder enig succes.

Wanneer het mij dan eindelijk gelukt is mijn ogen een klein beetje te openen , lijkt het wel alsof iemand mij met een hamer slaat. Gelijk val ik terug met mijn hoofd in mijn kussen en kom ik tot het besef dat dit precies het in boeken beschreven gevoel van een kater is. Alleen kan ik mij totaal niet herinneren hoe ik dan tot een kater gekomen ben omdat ik nog nooit in mijn leven zoveel heb gedronken.

De enige keer dat ik überhaupt gedronken heb was bij een kerstfeest toen ik acht was. Mijn oom was altijd al een dronkaard. Feesten en drinken , misschien ook wel drugs maar dat kan ik niet met alle zekerheid zeggen , waren zijn grootste hobbies. Misschien dat hij om die reden zijn middelbareschool niet heeft afgemaakt. Hij zei toendertijd tegen mij dat de wijn die hij uitprobeerde van zeer hoge kwaliteit was en zeker een aanrader was om uit te proberen. Omdat er een kans was dat ik die wijn in geen jaren of zelfs in mijn hele leven niet meer zou zien , liet hij mij een slokje uit zijn glas drinken. Echter was dit onder toezicht van mijn ouders en zelfs met hun instemming. Daarbij was dat ook echt maar één slokje.

Maar dronken....

Nee.

Nooit.

Tot gisteravond blijkbaar.

Wacht even.....

Hoe kwam ik überhaupt tot de verleiding om alcohol te drinken gisteren ?

Voor zover ik mij kan herinneren zat ik te studeren voor een tentamen die maandag plaats gaat vinden.

Ik besluit aan mijn moeder te vragen of zij misschien mijn thuiskomst en het weggaan van gisteren kan herinneren.

Wanneer ik de trap afloop hoor ik een prachtig geneurie door mijn oorschelpen galmen. Het komt mij zo ontzettend bekend voor dat ik bijna in de melodie wegdroom. Wanneer ik de keuken binnenkom , zijn er aan de melodie ook woorden toegevoegd.

'Ik ken jou , ooit heb ik jou in een droom ontm....hey Lucas , goedemorgen lieverd. Heb je nog lekker geslapen? Ik heb namelijk van je vader gehoord dat je tamelijk laat de deur binnenstapte...'
Bij het zeggen van die laatste zin begint zich een glimlach rondom haar lippen te vormen.

'Mam...misschien klinkt dit voor jou als een hele rare vraag....maar....waarom ging ik gisteren eigenlijk weg.....?'

Door die onverwachte vraag laat ze bijna het porseleinen kopje uit haar handen vallen.

'Lieverd.....je.....ik kan bijna niet geloven dat je bent vergeten dat je gisteren door Nate bent gebeld met het bericht dat je op Hope haar verjaardag moest komen zodat zij jou misschien zou zien staan.....als ze dat al niet doet.....Lucas heb jij gisteren gedronken?'

De blik die in haar ogen te zien was meer teleurgesteld dan enige vorm van beschuldiging. Daarbij klonk haar zin meer als een bevestiging dan als een vraag.

'Kun je mij geloven als ik zeg dat ik het niet meer weet?'

Een triest glimlachje nestelt zich op haar lippen.

'Kijk , je bent negentien jaren jong , maar toch had ik dit totaal niet van jou verwacht , Lucas. Je was altijd al zo een rustige jongen.....zo lief en braaf......het maakte je anders op een hele leuke manier. Vertel mij alsjeblieft niet dat je wilt lijken op jouw medestudenten. Dat lijkt mij zo vreselijk,  alleen maar veranderen om erbij te horen....'