The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 24

Lucas

Mijn oma haar gezicht trekt wit weg wat aangeeft dat ze hoogstwaarschijnlijk hetzelfde denkt als dat ik een paar minuten geleden dacht. Steygenwijk....Steygenwijk......Steygenwijk.....het verbaast mij dat ik niet eerder heb nagedacht over Hope haar ontmoeting met mijn grootouders. Om preciezer te zijn; Hope haar ontmoeting met mijn grootvader. Ik kan mijzelf niet vergeven dat ik niet nadacht heb over het gesprek dat ik een tijdje geleden heb gevoerd met mijn oma. Hoe kon ik dat vergeten zijn? Natuurlijk weet ik het antwoord al. Liefde. Liefde maakt je blind en het gezegde past hier verdomd goed bij. Mijn oma schiet mij een vlugge blik waarbij ik een bijna onzichtbaar knikje geef aan haar. Gelukkig herpakt zij zich snel.

'Hope.....liefje....wat geweldig dat je meegekomen bent! Het doet mij veel om mijn kleinzoon zo gelukkig te zien met jou. Kom , laten we wat thee drinken , of heb je liever koffie?'

Ik blaas mijn adem , waarvan ik niet wist dat ik het ingehouden had , uit en ben tevreden dat mijn oma zich herpakt heeft en niet op haar achternaam inging. Uiteraard weet ik dat ik binnen een paar uur een serieus gesprek met mijn oma kan verwachten.

'Liever koffie. Ik moet nog wakker worden.' Het kleine glimlachje dat rondom Hope haar lippen speelt is aandoenlijk.

Wanneer wij het huis inlopen , worden Hope haar ogen groot. Daar kan ik mij zelf wel iets bij voorstellen als ik een gast zou zijn.

De vloer is van marmer en bij de voordeur hangt een spiegel met een zilveren omlijsting. De muren zijn lichtbruin en geven , ondanks de nogal dure spullen die aanwezig zijn , een simpele uitstraling aan het huis.

'Zal ik je jas ophangen?'

Hope ontwaakt door mijn stem en knikt zacht. Ik help haar met haar jas uit te trekken en hang het kledingstuk vervolgens aan een hanger in de kast voor de jassen.

Wanneer ze de woonkamer inloopt lijkt ze tamelijk verrast , wat begrijpelijk is. Het contrast tussen de gang en de woonkamer is groot. De woonkamer heeft witte muren , een lichtbruine divan , een eikenhouten boekenkast, een zilverkleurige TV en fel witte muren. Her en der zijn er zilveren en gouden voorwerpen , zoals een zilveren kandelaar en goud servies dat in een laag servieskast staat.

'Liefje , doe alsof je thuis bent! Ga alsjeblieft zitten op de divan , dan maak ik wat koffie voor je klaar.'

Wanneer ze op de divan gaat zitten , bekijkt ze de familiefoto's die op de boekenkast staan. Terwijl ze er naar kijkt , zie ik op haar gezicht een emotie verschijnen wat te beschrijven is als pijn , en zeker verdriet.

Nu ik erover nadenk , weet ik helemaal niets over de familie van Hope. Het enige moment waarop ik ze zag , was wanneer ik de brief naar Hope stuurde. Dat was ook alleen maar haar moeder , die mij op het eerste gezicht eigenlijk ontzettend aardig leek. Daardoor snap ik niet waarom Hope haar band zo slecht is met haar moeder. Wat moet haar moeder gedaan hebben zodat Hope zo min mogelijk met haar wil zijn? Misschien dat Hope de band tussen haar moeder en haar stiefvader niet kan verdragen?

'Hier liefje , wil je er nog melk en suiker in?'

'Alleen melk alstublieft , suiker in mijn koffie vind ik niet erg smakelijk.'

Mijn oma knikt en doet wat melk bij Hope haar koffie. Na die handeling neemt Hope dankbaar haar koffie aan.

'Lucie , wat wil jij?'

'Oma , noem mij alsjeblieft niet zo!' Ik voel mijn wangen lichtroze kleuren van schaamte.
Hope nipt een beetje van haar koffie met een grote grijns op haar gezicht.

'Ach , het is al goed met jou! Ik weet zeker dat Hope het heerlijk vindt om jouw bijnaampjes te horen.'

Ik schud mijn hoofd en laat een diepe zucht over mijn lippen rollen.