The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 22

Lucas

Ondanks dat de lessen voor het aankomende tentamen ''Alledaagse psychologie'' facultatief waren , ben ik naar lessen geweest , waar overigens weinigen aanwezig waren aangezien de lessen om acht uur 's morgens begonnen en niemand , behalve de ijverige leerlingen  , echt zin had om zich in te spannen voor iets wat ze toch al in hun schriftje hebben staan. Echter weet ik van mijzelf dat ik met steekwoorden slecht kan leren en de extra uitleg zeer zeker nodig had. Ik ben tevreden met het resultaat overigens; ik snap alles en heb het gevoel dat het tentamen voor mij gemakkelijk zal verlopen.

De afgelopen week hebben Hope en ik alleen maar naast elkaar geslapen. Het is zelfs het geval dat ze de afgelopen week helemaal niet thuis heeft geslapen. De enige reden dat ze naar huis ging was omdat ze haar spullen wilde ophalen. Enig verhaal over haar moeder en stiefvader die mogelijk een discussie zijn aangegaan aangezien ze niet thuis kwam , was niet ter sprake gekomen in onze gesprekken. Ik vraag me af of ze überhaupt gemerkt hadden dat Hope een gehele week niet thuis was gekomen om te slapen of om simpelweg de dineren.

Wanneer ik de collegezaal binnen loop , tref ik Hope aan. Ditmaal zonder vriendinnen , wat mij enigszins geruststelt. Hopelijk heeft het gesprek van afgelopen weekend haar wat wijzer gemaakt. Wanneer ze mij een glimlach schenkt , heb ik het gevoel dat ik weer rustig kan uitademen. Gerustgesteld ga ik een rij onder de hare zitten , waar ze testblaadjes al zijn uitgedeeld. Voor mijzelf herhaal ik kort de stof waarna ik een pen uit mijn tas pak en afwacht tot het moment dat ik mag beginnen. De massa van mensen , dat door de klapdeuren naar binnen komt , wordt al langzaam minder en zonder enige bedoeling scan ik met mijn ogen de ruimte af. Wanneer ik Bas in mijn gezichtsbeeld zie , moet ik een paar keer met mijn ogen knipperen voordat ik door heb wat er gaande is. Naast Bas zit een voor mij onbekende jongen waarmee hij het blijkbaar erg gezellig heeft , aangezien hij kleine kusjes geeft in zijn nek en hem kietelt bij zijn buik. Toen ik Bas voor het eerst ontmoette , zag ik al dat hij zich ongemakkelijk in mijn buurt voelde , maar dat hij homoseksueel is , is iets wat ik zelfs van veraf niet zag aankomen. Ze zien er wel ontzettend lief uit samen , dat moet gezegd worden. Wanneer Bas' ogen de mijne ontmoeten , kijkt hij eerst ontzettend onzeker en in enige mate zelfs betrapt. Wanneer ik hem een vriendelijk glimlachje en een bemoedigend knikje geef , lijkt hij opgelucht waarna hij weer verder gaat waar hij mee bezig was.

Er galmt een irritant zoemend geluid door de collegezaal dat aangeeft dat we kunnen beginnen. Gelijk wanneer ik de eerste paar vragen lees , overvalt een vloed van opluchting mij. De vragen zijn voor mij zo ontzettend makkelijk , dat ik binnen een uur klaar ben. Wanneer ik de zaal uitloop zie ik verscheidene mensen hun hand door hun haren halen op hun hoofd in hun handpalmen leggen. Door die gebaren ben ik mijzelf dankbaar dat ik naar de lessen gekomen was. Ik heb voor vandaag geen lessen meer , waardoor ik mijn winterjas over mijn schouders heensla en de koude winterlucht mijn huid laat verwelkomen. Meteen begin ik de rillen en vraag mij af of er een cafeetje in de buurt is. Wanneer ik aan het vervelende weerzien met Melanie denk dat ik dat cafeetje gebeurde , weiger ik er nog heen te gaan. Wanneer ik op internet naar cafetaria zoek , kom ik tot de ontdekking dat er een Starbucks wel vijftien minuten lopen is vanaf hier, Ik neem het risico en volg het plattegrond dat mijn telefoon mij gegeven heeft. Na zelfs minder dan vijftien minuten lopen , zie ik het Starbucks-logo al in mijn gezichtsveld te voorschijn komen. Ik sla mijn winterjas wat dichter tegen mijzelf aan en loop verwoed het cafeetje in. In het cafeetje besluit ik een cappuccino te bestellen met een kersentaart. Wanneer ik naar een plek zoek om te gaan zitten , besluit ik vlak bij een glazen muur tee gaan zitten waar veel natuurlijk licht is. Wanneer ik een nip neem van mijn verse koffie , denk ik na over Hope. Een standaard bezigheid die ik mijzelf heb aangeleerd de afgelopen maanden.

Wat mij opvalt , is dat ze weinig over haar moeder en stiefvader praat. Over haar familie in het algemeen erg weinig. Ze is zo ontzettend mysterieus . zo ontzettend ontoegankelijk , dat het zowel intrigerend als opmerkelijk is te vinden. Het baard mij zorgen dat ze niets los wil laten over haar leven , aangezien ze beweert van mij te houden , wat zou moeten betekenen dat je elkaar vertrouwt. Natuurlijk verwacht ik niet dat ze gelijk haar gehele stamboom op tafel legt , maar een beetje meer informatie zou ontzetten fijn zijn.

Wat mij ook tot denken heeft gezet , is waarom ze precies nooit over haar familie praat. Heeft ze een conflict met haar moeder , stiefvader? Misschien is ze wel met mij in contact gekomen met het doel om opstandig over te komen , in plaats van dar ze echt van mij houdt.

De gedachte maakt mij zo ontzettend misselijk dat ik voor vijf minuten niets door kan slikken. Ik schud mijn hoofd en zucht diep. Wat ik mijzelf aan het inpraten ben , is pure onzin. Als ze echt een conflict heeft met haar ouders , zou ze nooit vrijwillig weer naar hun toegaan om kleren te halen.

Ik knik kort om mijn geruststellende gedachte nogmaals te bevestigen. Wanneer ik op mijn telefoon kijk , zie ik dat het tentamen is afgelopen door allemaal berichtjes van mensen die bij dat tentamen aanwezig waren. Bijna iedereen vond het lastig en vraagt aan mij hoe ik het vond aangezien ik als eerste wegliep. Ik schud mijn hoofd terwijl ik grinnik en sluit mijn telefoon.

Precies op het moment dat ik mijn telefoon in mijn tas wil stoppen , word ik gebeld. Wanneer ik op mijn beeldscherm kijk stroomt er een vloedgolf van vreugde en liefde door mijn lichaam heen. Ik druk op het groene knopje zodat ik de oproep kan beantwoorden. Wanneer ik Hope haar lieve stem hoor , krijg ik spontaan een brede glimlach op mijn gezicht.

'Lucas , waar ben je? Ik ben al thuis , en wacht al op je! Ik dacht dat dit nu misschien wel een goede gelegenheid was om onze koffer te pakken , over een week. Wat vind jij ervan?'

Mijn hart voelt licht aan wanneer ik haar stem hoor , maar al helemaal wanneer ze niet ''jouw huis'' zei , maar ''thuis''. Op dat moment , voelde ik mij zo ontzettend licht dat het leek alsof ik mij niet meer bevond waar ik ben , maar ergens heen anders.

Dat is ook precies wat Hope doet. Ze laat me veel en veel meer zien dan alleen de schoonheden van deze wereld.