The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 20

Lucas

Het geeft mij een geruststellend gevoel dat ze haar zonnebril alsnog aandoet als we een college bij moeten wonen. Dat is voor mijn brein , hart en ziel het bewijs dat ze alleen voor mij haar zonnebril af heeft gedaan. Dat betekent dat niemand anders zich in haar eigen wereldje mag verdiepen. Het is zo geweldig dat dit als conclusie maakt dat ze van mij is , alleen maar van mij.

Ik verbaas mijzelf over mijn innerlijke ongerustheid over het feit dat ik haar wellicht kwijt zou kunnen raken.

Nu weet ik zeker dat ik verslaafd ben.

Echter ben ik verslaafd aan meer dan aan alleen maar haar ziel. Ik ben verslaafd aan haar adem, ik ben verslaafd aan haar lach wanneer ze een boek leest , ik ben verslaafd aan haar twinkelende ogen wanneer ze die met de mijne verbindt. Ik ben verslaafd aan het moment dat ze op haar lip bijt als ze aan het nadenken is. God , ik hou van haar.

Ik had nooit interesse in de liefde , maar nu ik het eenmaal heb , wil ik het nooit meer kwijt. Ik wil het vasthouden met beide armen en omarmen wanneer ik weer eens een lusteloze nacht heb. Ik wil het kussen met mijn beide lippen en er "ik hou van je" tegen fluisteren wanneer ik op het punt sta om in slaap te vallen.

Ik wil er mee trouwen.

Ik schrik van mijn eigen gedachte waardoor ik uit mijn trans raak en mij besef waar ik eigenlijk ben.

Ik zit in de collegezaal met mijn schrift op mijn schoot en met mijn pen tussen mijn mijn vingers geklemd. Ik hoor woorden vallen die zeggen dat deze les gaat over psychologie als toepassing in het dagelijkse leven.

Ik besluit nog een blik naar Hope te wenden voordat ik mij definitief de komende twee uur in de wereld van de psychologie ga storten.

Ze zit niet naast me , dat heeft ze nooit gedaan. Ook niet sinds dat wij een officiële relatie hebben , wat ik overigens hiervoor totaal niet heb gehad.

Eerst was ik onzeker over het feit dat ze niet naast me ging zitten bij de colleges die wij samen volgen. Het gaf mij het gevoel dat ze niet zeker was over onze relatie en het daarom niet openbaar wilde maken aan de wereld.

Echter begreep ik haar intentie zonder dat zij ook maar een woord over haar gedrag hoefde te zeggen.

Zij doet dit om onze relatie te beschermen tegen jaloezie en afgunst.

Ze is zo ontzettend wijs dat ik mij daar keer op keer over verbaas.

Ik ben blij dat niemand over onze relatie weet , immers kunnen er dan geen vervelende en ongemakkelijke vragen worden gesteld , wat mij erg bevredigd en geruststelt.

Ook zijn wij dan niet zo gevoelig voor jaloezie , wat overigens een ontzettend machtig wapen is.

Tot mijn verbazing komt er een groot beeldscherm in het midden van  de collegezaal tevoorschijn. Hetgeen wat mij verbaast , is misschien wel in net zo grote mate als het feit dat het beeldscherm ook nog eens oplaag komt en er een PowerPoint presentatie daarop zichtbaar is , met steekwoorden en al. Een gevoel van vreugde en wantrouw maakt zich tegelijkertijd plaats in mijn buik . Het kan bijna niet zo zijn dat de professor ons zo een goede kans laat geven om het tentamen geweldig maken. Alsnog ben ik vreselijk blij dat hij ons zo een kans geeft. Mijn hand is inmiddels moe geworden van het telkens weer ellelange schrijfwerk dat hij ons opgeeft wanneer wij in zijn college zitten. Het meest waarover ik verbaasd ben , is denk ik wel het feit dat hij uit het niets technologie is gaan gebruiken. Ik herinner mij namelijk de sterke afkeer tegen technologie en die hij ons ook nog eens meerdere malen heeft aan laten tonen.

'Goed , dames en heren. Dit zijn jullie aantekeningen voor de komende week. Jullie hoeven alleen naar mijn lessen te komen voor extra uitleg , als jullie dat eventueel nodig zouden vinden. Exact over een week zijn de tentamens die jullie definitieve cijfer voor dit halfjaar bepalen voor het vak ''Alledaagse psychologie''. Succes met leren en voor diegene die het niet nodig vinden naar mijn lessen te komen , tot volgende week.' Er verschijnen in één keer drie dia's met zoveel tekst dat ik mijn ogen zich moeilijk weten te focussen. Ik knipper een paar keer en veeg wat slaap weg , waarna ik begin met overschrijven.

Als ik na een half uur klaar ben , vertelt onze professor dat het geoorloofd is om weg te gaan als je klaar bent met overschrijven. Gedwee pak ik mijn spullen in en loop de collegezaal uit. De ogen van Hope voelen als messteken in mijn rug aan.

Ondanks dat ik over een uur weer een college heb die ik bij moet wonen , besluit ik naar buiten te gaan en een restaurantje te zoeken waar ik eventueel iets zou kunnen drinken. Wanneer ik  door het terrein van de Hogeschool loop , zie ik zowel professoren staan praten als vierde- en vijfdejaars studenten die innig met elkaar staan zoenen. Ik probeer niet met mijn ogen te rollen wanneer ik langs hun loop , ondanks dat ik nog altijd niet kan begrijpen waarom ze zo een intiem moment met de wereld zouden willen delen. Ergens trekt er een nostalgisch moment aan de middelbare school door mijn lijf die ik van mij afschudt.

Na ongeveer tien minuten lopen zie ik een cafeetje in mijn zichtbeeld dat er aardig gezellig en knus uitziet. Precies op het moment dat de warmte van het café mijn lijf heeft kunnen omarmen , hoor ik een bekende stem mijn naam roepen.

'Lucas , ben jij dat?' Wanneer ik mijn lichaam een kwarslag naar rechts draai zie ik het silhouet van Melanie rechtstreeks naar mijn netvlies toe branden.

'Melanie , wat een aangename verrassing!' Ik lieg. Het is absoluut géén aangename verrassing. Het tegenkomen van wie dan ook van mijn middelbare school is in welk geval dan ook geen aangename verrassing.

Ze trekt mij in een knuffel die ik probeer niet als aangenaam te laten blijken door middel van mijn armen langs mijn lichaam te laten hangen.

'Ik heb je zo lang niet gezien! Kom , laten we samen een drankje doen!'

Ik zet een klein glimlachje op en ga met enige tegenzin achter een klein rond tafeltje zitten.''

'Je hebt mij ook al die maanden na onze diploma-uitreiking helemaal niet gebeld!'

Ik haal mijn linker wenkbrauw op.

'Waarom zou ik iemand bellen die mij elke dag voor ''homo'' verklaarde midden in de klas?'

Als eerst lacht ze ongemakkelijk , vervolgens haalt ze een hand door haar haren en schudt haar hoofd. Precies in de volgorde die ze altijd al deed als ze zich in een ongemakkelijke situatie bevond.

'Lieve Lucas , dat is toch ook zo! Vertel , heb je op de Hogeschool een leuke jongen aan de haak geslagen?'

Haar respons op mijn vraag laat mij perplex staan en ik schud verward mijn hoofd.

'Jij bent echt ongelofelijk! Ik ben nooit homo geweest! Dat is pure bullshit ! Dat is precies hetgene wat er omging in jullie rare gedachten , niet de werkelijkheid. Nee , ik begin het eindelijk te snappen. Jullie pakken juist de mensen die het meest puur en normaal zijn omdat die jullie storen. Jullie zullen nooit net zulke goede mensen kunnen zijn , wat jullie bloed natuurlijk doet koken. Ik snapte het echt nooit , maar dan ook nóóit , totdat het mij net met een grote klap allemaal in één keer heeft geraakt. Daarbij heb ik nu een heel lief vriendinnetje waar ik ontzettend veel van hou , dus als je jouw mond één keer zou kunnen houden , zou nu een geweldig moment zijn.'

Dit alles sis ik tussen mijn tanden door , aangezien ik totaal geen scene wil veroorzaken in dit kleine cafeetje.

'Daar heeft hij totaal gelijk in. Gelukkig dat ik hier ben om dat nog eens te bevestigen.'

Binnen een paar seconden voel ik die warme , honingzoete lippen weer.

Heeeeeeeeeeey schatjessssssss!

Ik heb castleden toegevoegd aan dit verhaal! Ik heb lowkey Titanic vibes , so don't judge me :)

We zijn trouwens echt goed op weg naar de 1K op dit boek!

Yaaaaaay!!!

All the love,

Jolie <3