The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 8

Lucas

Met mijn hoofd in mijn kussen verborgen denk ik na over haar.

Over haar roze lippen die ik maar al te graag zou willen kussen.

Over haar blonde haren die wel door engelen lijken gevlochten.

Over haar ogen die ze aan niemand laat zien......ze is een mysterie voor mij , en misschien is precies dat wel wat haar interessant maakt.

Maar vooral denk ik na over op welke manier ik toenadering tot haar moet gaan zoeken.

In mijn hele tienerleven heb ik geen enkele keer toenadering tot een meisje gezocht. In plaats daarvan keek ik er altijd naar. Ik bestudeerde de bewegingen van iedereen heel nauwlettend. Het leven leek altijd langs mij heen te gaan. Taferelen vonden plaats , terwijl ik altijd maar hetzelfde bleef.

Ik denk dat het vooral kwam door mijn eenzaamheid die ik vaak ervaarde , zowel op de basis- als op de middelbareschool.

Ik hoorde nooit ergens bij.

Ik had opzich wel vrienden , maar zodra ze een bepaalde activiteit hadden waar ik naar hun mening totaal niet geschikt voor was , werd ik uit de weg geruimd.

Het verbaasde mij toch wel altijd wanneer ze aardig tegen mij deden , of soms zelfs complimenten gaven. Het leek wel niet-gemeend en nep.

Maar precies omdat ik het gedrag van mensen ging observeren , dag in dag uit , kreeg ik interesse in filosofie en vooral psychologie.  

Ook ging ik veel sneller begrijpen waarom mensen bij een bepaalde emotie bepaald gedrag vertonen.

Maar bovenal: ik kon en kan in één oogopslag zien wanneer iemand iets meent of liegt.

En teleurstellend genoeg kwam het mij maar al te vaak van pas.

Maar dus doordat ik in een soort "isolement" geraakte door mijn geobserveer , vloog het leven en vooral het liefdesleven aan mij voorbij.

Ik weet nog goed dat aan het eind van de middelbareschool een klasgenoot zei , ik noem de beste mensen niet eens meer "vrienden" , dat er altijd wel elk jaar een meisje stapelverliefd was op mij , maar simpelweg geen toenadering bij mij kon zoeken.

Ik weet hoe hard ik mijzelf toen sloeg , zowel fysiek als geestelijk. Ik kon maar niet geloven dat ik de zovele kansen op geluk niet gezien had en bovenal niet gegrepen had.

Het is eigenlijk wel ironisch dat de liefde mij totaal niet interesseerde en ik mensen die achter hun geliefde aanliepen nietsnutten vond terwijl ik dat nu precies aan het doen ben.

Door Hope lijkt alles anders te zijn geworden.

Mijn leven lijkt een lichtpuntje te hebben gekregen.

Elke ochtend sta ik met plezier op , alleen maar om haar gezicht te kunnen zien.

Ik moet mijn woorden eigenlijk wel herroepen. De liefde heeft mij namelijk wél geïnteresseerd , echter alleen als ik er boeken over las. Dan kon ik mij volledig in de personage storten en mij volledig inleven in de verhaallijn.

Tussen mijn melancholische gedachten in , zit ik al mijn gevoelens op te schrijven op een oud verfrommeld blaadje waardoor ik alles van mijzelf afschrijf.

Ik wil alle op elkaar gestapelde gevoelens die ik voor haar heb ontwikkeld uit mijzelf halen. Desnoods eruit rukken. Ik voel mij zo hopeloos dat ik gevoelens heb. Ik heb zo een mengsel van emoties nog nooit bij wie dan ook ervaren en het voelt bizar slecht. Alsof je jezelf in een afgrond zou willen storten maar tegelijkertijd de zon tegemoet zou willen komen.