The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 7

Lucas

'Het doel van de psychologie is het verwerven van kennis omtrent het doen en laten van mensen in het bijzonder , zowel in hun alledaagse omgeving als onder bijzondere omstandigheden. Met de opkomst van de gedragsgerichte stroming , het behaviorisme , werd het object van de psychologie gereduceerd tot het uiterlijk waarneembare en meetbare gedrag van dieren en in het bijzonder mensen omdat het innerlijk leven zich niet objectief door wetenschappelijke waarneming zou laten registreren, maar alleen subjectief door introspectie en begrijpen. Niet iedere psycholoog kon zich vinden in dit primaat van het fysieke. Onder meer Carl Gustav Jung sprak in zijn essay "Das Grundproblem der gegenwärtigen Psychologie" uit 1931 in dit verband over een "Psychologie ohne Seel.....heer Stejiynen , zou u alstublieft van uw mobiele apparaat af willen blijven. Weet u , toen ik net zo oud , of net zo jong , als u was , richtte ik mij alleen op de leer van de psychologie en de levensweten schappen. Dus als ik u was , jongeman......'

'Is er iets in de psychologie wat te maken heeft met het constant verbergen van een deel van je gezicht, een fenomeen of iets dergelijks?'

Op het eerste gezicht kijkt de professor mij met een niet-begrijpend gezicht aan , maar na slechts een paar seconden begrijpt hij waar ik op doelde.

'Als iemand zijn of haar ogen bedekt of niet wil laten zien , kan dat slaan op een groot geheim wat diegene bezit , het kan ook erg slaan op het verleden wat diegene heeft meegemaakt.'

De reactie die daarop volgde , bracht aan mijn lichaam een reactie die ik niet verwacht had.

'Ze gebruikt vast drugs , waarom zou ze anders een zonnebril dragen?'

Nadat de synische stem van een of andere jongen door de ruimte heeft gegalmd , beginnen velen te lachen door zijn woorden.

Mijn handen ballen zich tot vuisten.

Tegen mijn wil in sta ik op en kijk de jongen die zijn woorden vuil maakte over Hope aan.

'Luister eens. Het is erg ongepast om jouw mening te verkondigen over een persoon die je amper kent. Iedereen heeft wel geheimen , maar niet iedereen wil daarover praten of dat laten zien. Dat is volkomen menselijk. Wat jij nu zegt is een erg naar vooroordeel en het kan iemand erg veel pijn doen. In plaats van anderen te willen verbeteren , kun je beter jezelf verbeteren. En ik zou jou graag willen verzoeken om Hope met rust te laten.'

Het gezicht wat de jongen trekt , is erg argwanend en egoïstisch , maar langzamerhand beginnen mijn woorden toch tot hem door te dringen.

Echter zegt hij niets.

'Dank u wel heer Stejiynen. Ik zou graag nu verder willen met mijn lezing.'

Ik knik en richt mijn gedachten weer op mijn aantekeningen. Toch kan ik mijn gedachten er niet bijhouden op de een of andere manier en al snel wordt mij duidelijk waarom.

Ookal zal ze dat nooit toegeven , voel ik wel Hope haar ogen hevig op mijn lichaam branden. Ergens hoor ik in mijn hoofd haar stem.

Het klinkt erg naïef , maar ik voel haar lippen tegen mijn oor aandrukken en fluisteren: "bedankt".

Het voelde zo realistisch , dat ik even versteen van de illusie van haar aanraking.

Voordat ik zelf mijn lichaam denk aan te kunnen sturen , zit ik al naar Hope te staren.

En zonder haar ogen te zien , weet ik dat ze ook naar mij staart.

Ik laat een diepe zucht over mijn lippen glijden en besluit mij op de professor en zijn verhaal te focussen.

Ik probeer al het lesmateriaal in mijn schrift te schrijven , maar wanneer ik een schrijfblaar krijg van mijn inspanningen , stop ik mijn pen in mijn rugzak en zucht diep.

Ik wist niet dat de Hogeschool zo vermoeiend zou zijn.

Iedereen die de Middelbare School verlaten heeft , praat altijd over dat studeren veel leuker is dan de middelbare school.

Ze praten vooral over de vele vrije tijd ,

Maar naar mijn ervaring , is het veel zwaarder omdat je alleen van jezelf uit kunt gaan. Je moet er zelf voor zorgen dat je al je aantekeningen op orde hebt , je moet zelf het intiatief nemen voor extra uitleg , terwijl dat bijna nooit gegeven wordt. Je hebt niet echt boeken waar je nog een keer door kunt kijken en bovendien: je kunt nooit je medestudenten vertrouwen in hun aantekeningen omdat ze misschien essentiële dingen niet hebben opgeschreven en je daardoor de stof niet helemaal snapt......

Wanneer het uur afgelopen is loop ik de collegezaal uit en kijk op mijn mobiel voor de tijd.

Vijf uur.....

Ik zoek naar mijn fietssleutels als Hope naar mij toekomt , helaas nog steeds met haar zonnebril op.

'Hey Lucas....ik.....wil vragen of je.....met mij zou willen studeren......of nouja....iets specifieker , of je mij zou willen helpen met een bepaald onderdeel waar we mee bezig zijn.

Ik had het gevoel alsof ik bedolven werd onder een gevoel van verwarring maar tegelijkertijd ook gevleid was.

'Ja...natuurlijk wil ik dat doen....'

Natuurlijk denk ik er helemaal niet aan dat er morgen een tentamen is en dat ik daar voor moet leren. Op dit moment is het enige waar ik aan kan denken het aan Hope geven van mijn aandacht.

Na een tijdje uitleg te geven aan Hope , besef ik mij dat ze de stof al aardig door begint te krijgen en het interessant begint te vinden. Na elk onderdeel dat ik uitleg reageert ze enthousiast en kan ze hele duidelijke details noemen.

Wanneer ik haar na een uur een moeilijke theorie aan het uitleggen ben , die zij zonder enige moeite uit haar hoofd kan noemen , begin ik mij te beseffen dat dit allemaal een list was en dat ze alle theorie ontzettend goed begrijpt.

Het enige wat ze met deze "extra uitleg'' wilde bereiken , is bij mij te zijn.

'Hope , waarom heb je mij erin geluisd?'

Ze kijkt mij met een niet-begrijpende blik aan.

'Waarom wilde je dat ik "extra uitleg'' aan jou zou geven terwijl je dat helemaal niet nodig hebt?'

Ze glimlacht zwakjes en kijkt mij nogsteeds aan.

'Wilde je gewoon al die tijd aandacht van mij hebben?'

Ze staat op en begint haar tas in te pakken. Wanneer ze daar klaar mee is , sluit ze haar tas en gunt mij nog een laatste blik voordat ze weggaat.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze nog woorden vuil zou maken aan mij , maar toch deed ze dat , waar ik ondanks alles toch nog enige bewondering voor kon opbrengen.

'Als dat zo zou zijn , Lucas , zou ik dat nooit en te nimmer zeggen.'

En ik meen , zonder dat ik haar gezicht heb gezien , dat er zich toch nog een glimlach rondom haar lippen speelt.

Heeeeyyy lieverdjesss

Ik had het zo druk de laatste tijd! Ik heb dit boek zo vreselijk verwaarloosd en het spijt me echt want ik vind het echt een geweldig boek om te schrijven :)

Volgende week beginnen mijn eindtoetsen en daarna ben ik vrrriiijjjj

Dat betekent dus meer Wattpad

Dat betekent dus meer updates

♥
♥
♥
♥
♥
♥

All the love,

Jolie♥