The Girl With The Brown Sunglasses

Hoofdstuk 6

Lucas

Ik probeerde al ongeveer een week lang een gesprek aan te hangen met het meisje , maar tot nu toe weet ik alleen maar haar naam , en zij weet de mijne niet eens , dus de hoop is nu wel erg ver te zoeken.

'Hey....uhm....Hope?'

Het verbaast mij dat ze in één keer opkijkt van haar telefoon. In deze hele week heeft ze haar zonnebril geen keer in mijn bijzijn afgedaan , in het bijzijn van geen enkele medestudent , en steeds meer word ik begerig naar haar ogen.

Het maakt mij gek.

Maar in ogen zie je emotie.

En ik wil weten wat er zich verbergt achter dat neutrale , nonchalante gezicht.

'Ik.......euhm....mijn naam is Lucas.'

'Hoi.'

Ze richt haar blik weer op haar telefoon.

Ik zucht diep en wrijf in mijn ogen.

'Wat....doe jij graag....in je vrijetijd?'

Gelijk nadat ik die vraag gesteld had , kreeg ik er spijt van.

'Wat gaat jou dat in vredesnaam aan?!'

Ondanks dat ik haar ogen niet kan zien , zie ik wel , door haar bril heen , dat ze geen boze ogen heeft , maar meer verdrietig. Tenminste , dat voel ik. Misschien zelfs een beetje gekwetst. Ik zou alleen niet weten waar dat gevoel vandaan komt.

'....waarom heb je de hele tijd een zonnebril op?'

Ze staat met een ruk op van haar stoel en gooit haar telefoon op de stoel waar ze op zat.

Ze zit nu ongeveer tien centimeter met haar gezicht van de mijne.

'Als jij alles zo graag wilt weten en begrijpen , kon je misschien ook wijsbegeerte als studie erbij kiezen. Dan weet je toch ook hoe alles filosofisch in elkaar zit , niet waar? Dus , zolang je die studie niet hebt , wil ik geen enkel woord uit jouw mond naar mij toegevuurd krijgen.'

Na die woorden pakt ze haar telefoon en loopt weg.

'Je hebt haar echt boosgemaakt.'

De jongen die de eerste dag naast mij kwam zitten , kijkt mij nu aan.

'Ik stelde haar alleen een paar vragen , is dat dan zó erg?'

'Misschien waren precies die vragen wel erg persoonlijk voor haar.'

'Het zijn standaard vragen , verdomme!'

Ik rol geërgerd met mijn ogen en haal een hand door mijn haren.

'Het spijt mij dat ik mij zo onbeschoft gedraag terwijl het schooljaar pas is begonnen.'

De jongen moet lachen en schudt zijn hoofd.

'Ik vergeef het jou. Ik heb wel ergere mensen meegemaakt in mijn bestaan op deze planeet.'

Op de manier hoe hij dat zegt , wordt mij duidelijk dat hij ook door erge zware tijden heeft moeten gaan in zijn leven.

Maar wie niet , vraag ik mij plotsklaps af.

Elke zware tijd is alleen opgesteld voor de moeilijkheidsgraad die de persoon aankan.

'Mijn naam is Bart , ik weet dat ik er uitzie als een nerd , dus staar maar niet zo.'

Wanneer zijn woorden zich tot mijn trommelvliezen hebben bereikt , krijgt mijn mond de neiging om wijd open te hangen.

'Uhm...sorry.....ik....ik....ik staarde niet echt naar jou...ofzo....ik dacht ergens over na...en ik....ja....daarbij kan ik soms ongemerkt naar mensen staren.'