Ex Innocentia

Rozdział 8

— Wszyscy już się zebrali? Nie mamy czasu, żeby tyle czekać. Pośpieszyć się! - Głos prefekta naczelnego dzwonił w uszach przesiadujących w Pokoju Wspólnym uczniów, jak i tych czekających na pierwszy pełnoprawnym posiłek w Wielkiej Sali, gdzie mieli zostać właśnie zaprowadzeni. Jednak nie wszyscy radzili sobie w nowym środowisku tak dobrze jak Tom i większość innych chłopców. Kilkoro z dziewcząt nie chciało opuścić dormitorium, z niewiadomych powodów. Przeprawiało to ich o głęboką frustrację.

Gdy cierpliwość Wilkie'go Twycross'a, bo tak przedstawił się starszy uczeń, chwiała się na granicy wybuchu, drzwi pokoju pierwszoklasistek otworzyły się z hukiem. Wrzeszcząca Dorea wyprowadzała ze srogą miną przestraszone istotki, idące jedna za drugą i przygarbione. Napięte ramiona i zaciśnięte pięści dziewczyny wskazywały na to, że musiało się tam wydarzyć coś bardzo nieprzystającego żadnym Ślizgonom.

Ten dziwny pochód prowadzony przez Panią Prefekt zatrzymał się kilka stóp przed czekającą i zniecierpliwioną grupką.

— Co się stało, że zajęło wam to aż tyle czasu? Czekamy od dziesięciu minut! Zaginął kot, czy może czyjaś różdżka? - Złość w głosie nastolatka jeszcze bardziej przeraziła i tak już blade nowicjuszki. Piątoroczna wzięła głęboki oddech na uspokojenie i gdy chciała kontynuować przerwał jej głos dochodzący zza pleców:

— Co się tutaj dzieje? Powinniście być już dawno w drodze do Wielkiej Sali. - Kroczący tak samo dostojnie jak dzień wcześniej Deneb spojrzał przelotne na zegar, po czym skierował pełen niezrozumienia i lekkiej irytacji wzrok na zatłoczone wyjście z Pokoju Wspólnego. Dorea lekko pochyliła głowę odwracając się przodem do Przywódcy Slytherinu, w geście skruchy i zaczęła mówić:

— Te cztery pierwszoroczne miały mały problem z ubiorem. Otóż stwierdziły, że czarne i obszerne szaty je... - Zrobiła krótką przerwę, jakby to co miała właśnie oświadczyć było stanowczo nie na miejscu i skuliła się jeszcze bardziej. Jej głos lekko przycichł. - pogrubiają i nie są dobrze dopasowane.

Twarz Deneb w jednej chwili wyrażała zdziwienie, następnie rozbawienie, kończąc na irytacji. Stanął nad sporo niższymi pierwszorocznymi, zostawiając jednak dość wolnej przestrzeni, aby nie czuły się na tyle przerażone, żeby mogły mówić.

— Pogrubiają? Szaty noszone w Hogwarcie od stuleci akurat was, jako pierwsze nagle zaczęły pogrubiać? - Krew do reszty odpłynęła z twarzy dziewczynek, pozostawiając kredowobiały kolor skóry. Tom dziękował wszystkim bóstwom za to, że nie znajduje się właśnie na ich miejscu. Starszy chłopiec wciąż czekał na odpowiedź, a najodważniejsza z nich chcąc zakończyć tę przerażającą sytuację podniosła wzrok i starała się wydusić coś co przypominałoby sensowne zdanie. Jednak z jej gardła wydostał się cienki i drżący głos: 

— My n-naprawdę przepraszamy! T-t-to się już w-więcej nie powtórzy, słowo! - Gdy tylko słowa opuściły jej usta schowała twarz między włosami, skuliła się i kurczowo zacisnęła powieki oczu. Pewnie spodziewała się, że jej wypowiedź może przynieść nieobliczalne skutki. Jednak odważyła się i powiedziała to, nie patrząc na konsekwencje.

— Nareszcie któraś się odezwała. Cóż, odwaga to cecha Gryfonów. Może powinnaś należeć do innego domu niż Slytherin. Wy wszystkie nie zasługujecie na nazywanie siebie prawowitymi Ślizgonkami! Pierwszy dzień, a tu już coś takiego. Powinnyście się wstydzić, och, i to jak! Zhańbiłyście imię Salazara, to jest niedopuszczalne w naszych progach! - Oczy Deneba ciskały gromy w stronę na śmierć przerażonych dziewczynek. Nic dziwnego, były kierowane wyłączne na nie, ale trwogę odczuwali również inni przebywający w pomieszczeniu uczniowie. Teraz jednak przywódca podniósł wzrok, wyprostował się i przemówił do wszystkich, bez wyjątków. - Słyszeliście wszystko, ale nie dotyczy to wyłącznie ich. - Wskazał na pierwszoroczne, a po chwili kontynuował. - Macie się do tego stosować! Przynosić chlubę, nie hańbę i ośmieszenie! Jeśli nie, to kara może być niezbyt przyjemna. Jeszcze jedna taka sytuacja, a moje przywództwo w domu węża zostanie zapamiętane jako uciążliwe i rygorystyczne, ale również  takie, za które nie wstydziłby się założyciel! Uwierzcie mi, jestem do tego zdolny. Pierwsza zasada jaką wprowadzam. Ku chwale Slytherina! Od dzisiaj to będzie nasz okrzyk.