Ne ben bir şey sorabilmiştim ne cevap beklemiştim.Uyumadığım o saatler için çok pişman olmuştum sonrasında. Sadece koltukta oturup programların akışında göz yormuştuk.
İçimde karşılıksız bir korku bırakmıştı mavi gözler. Her onu görüşümde kalbimdeki edindiği yer hızlı kendini belli ediyordu. Söylediğim gibi hem korku hem de adını koyamadığım o kelebek etkisi gibi şey.. Neydi bu ? Yoksa sevgi veyahut aşk- Hayır,hayır olamazdı bu. Olacaksa da ona olmamalıydı.
Yatmaya gidiyorum dedikten sonra bana verilen odaya doğru yürüdüm. Yatağa girdiğimde televizyonun sesi kesildi ve salonun odama vuran küçücük ışığı eş zamanlı kayboldu. Elektrik kesilmiş olmalıydı.
Gözlerimi yumdum ve beyaz çarşafa sarıldım. Uykuya dalacaktım ki çakan şimşekler uyandırdı. İçime sindim ve çarşafa daha çok sarıldım. İçime bir ürperti geldi;titremeye başladım. Korkuyordum. Karanlıktan ve bu kaba sesten çok korkuyordum. Nefes alamayacak gibi hissettim. Ellerim buz kesmişti bile. Göğsüm daralıyor nefessiz kalıyordum. Bir hışımla yataktan kalktım.
Kendime sert bir tokat attım ve odamın karşısındaki karanlık banyoya girdim. El yordamıyla çeşmeyi bulduktan sonra defalarca soğuk suyu yüzüme çarptım. Elimi kalbime götürüp yavaş yavaş vurdum ve "Sakin ol.." dedim.
Odaya geçmeye tırsıyordum. Sanki o odada bir şey vardı. Beni itiyordu, nefessiz bırakıyordu.O an karar verdim;onun yanına gidecektim. Korkumun ne olduğunu bilmeden onun üzerine gidecektim.
Daha önce hiç girmediğim odasının kapısına geldim.Tereddüt ediyordum. Ellerim az öncekine nazaran daha sakindi. Kapıyı tıklamak için yavaşça aldırdım. Gözlerim sıkıca yumulmuştu. Kapıya vurdum. Ses gelmedi. Birkaç dakika bekledim ve yine ses yoktu.
Bir daha tıkladığımda yine aynı sessizlik.. Cevap beklemeden kapının koluna asıldım. İçerisi dışarıdan gelen ayın ışığıyla aydınlıktı. Büyük bir odaydı ve ay ışığının aydınlattığı kadarıyla yine her şey siyah görünüyordu.
Çekingen adımlarla odanın ortasındaki gri çarşaflı yatağa doğru ilerledim. Saçları dağılmış bütün masumiyetinin yüzüne çöktüğü bir anda gördüm onu;uyuyordu.
Yatağın ucunda durup seslenmeye çalıştım,çalıştım çünkü ne tepki vereceğini bilememiştim.
-Mavi gözlü-
Ne diyorum ben! Mavi gözlü düşüncelerimdeki adı! Beni duymamış olmasını dileyerek tekrar seslendim
-Uyudun mu?
Ses yerine kıpırdanmalar kendime bir cevap saydım.
Bir daha sordum.
Bir daha cevap alamadan yanına uzandım.
Çok korkuyordum. Ne olacağını düşünmeden ona arkasından sarıldım.
Bana döndü ve sardı, kolları arasında korkumu unuttum. Gözlerim ilk defa bu kadar rahat kapanmıştı uykuya.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYRINTILAR
Teen FictionHer şey aniden olmuştu. Sabır gerekti. Hayat ne gösterdi? Çıkmazlarla dolu,tersköşe günler..