Wolfgang

Hoofdstuk 10 ; Pijn

Ze was weg. Achter dat ze weggevlogen was, hadden alle clans zich verzamelt en gingen terug naar hun kamp. Ik ging niet terug naar Hazelhart, ik dacht dat ze boos ging reageren van wat ik had gedaan. Ik liep achteraan de groep, om te hopen dat ik niet werd opgemerkt. Eenmaal thuis ben ik direct naar het leerlingenhol gelopen en gaan slapen. Ik werdt wakker gemaakt door iets. Dus ik stond op, het was Hazelhart. Ze keek diep in mijn ogen, dat wilde deed ze altijd als ze iets wou zeggen. 'Drakenpoot wat was dat gisteren.,' Ze zwaaide met haar staart dat ik moest meekomen. Eenmaal uit het kamp begon ik te vertellen wie mijn vader is en dat, dat eigenlijk mijn moeder was. Ze was wel flink geschrokken en stelde heel veel vragen. Maar ze zei dat ze altijd in mij ging geloven. De pijnscheuten van de vorige keer op mijn rug begonnen weer. Maar dit maal vele keren erger, ik kronkelde van pijn op de grond. Hazelhart keek me aan, het was alsof ze het ook voelde. Toen ik nog meer pijn kreeg, keek ze me nog raarder aan. 'Zijn dat nu vleugels' vroeg ze. Ik keek naar mijn rug en ja hoor daar zaten twee prachtige zwarte vleugels op mijn rug. Ik begon te huilen, maar het rare was nog dat Hazelhart ook de pijnscheuten kreeg. Er kwamen twee mooie zand-kleurige vleugels tevoorschijn. 'Ze is een volledig Wolf, half draak. Doordat je haar hebt een oneindig leven geschonken hebt. Heeft ze dingen van jou geërfd, zoals dat ze een draak kan worden. Alleen wordt zij een half wolf en half draak als ze transformeert en jij een volledige draak.' Fluisterde Vechttand naar mij. 'Ik weet dat jij nu een draak zou kunnen worden maar ik' zei ze gefrustreerd. 'Dat komt omdat ik je een oneindig leven heb gegeven en dat je nu dingen van mij hebt geërfd. Dus je kan alleen transformeren in een half wolf, half draak,'Antwoordde ik,' maar je mag dit aan niemand vertellen.' We discussieerden erover dat we zo niet terug konden gaan. 'Je moet aan je wolf zijn denken' zei mijn vader. Dat deed ik en ja hoor mijn vleugels verdwenen. Ik zei tegen haar dat ze dit ook moest doen en het lukte ook bij haar. We waren gewoon gemaakt om bij elkaar te zijn dacht ik in mezelf.