Herşey yok oldu içimde. Kendimi tanıyamamaktan bahsetmiyorum bile. Kafam karmakarışık ve bana nasıl olduğumu soran sadece kafamı karıştıran kişi. "Sence iyi miyim?" diye sorup yakasını tutasım var. Ne yapmıştı bana bu kadar da ben böyle davranıyordum hâlâ kafam almıyordu ama bana yaptığı şeyi unutamıyordum. Kalbimin derinliklerinde bir iz vardı sanki. Onun izi!
Aşk.
Saçmalıyordum. Hatta fazlasıyla ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu benden birşey gizliyordu ve o şey ona yaklaşmamı daha çok istekleştiriyordu. Bu duyguyu hiçbir zaman hissetmemiştim. Hiçbir zaman!
İnsanların aşk duygusuyla hep dalga geçmişimdir ama bu sefer durum öyle değildi. Gülmüyordum mesela ve sırıtmıyordum. Ben aşkı iliklerime kadar hissetmek istiyordum. Onun yanında olmak gerçekleri bilmeden yaşamak istiyordum. Bir yanım gerçekleri duyunca ondan iğreneceğimi bir yanım öğrenmememi istiyordu. Bunu tek kelime ile bile anlatamazdım. Bu anlatılmazdı. Peki herşeyi söylemelimiydim? Ya da gizli olarak beklemelimiydim? Hayır! Söyleyemem! Ona bunu açıklayamam ben.
Peki gizli şekilde bunu nasıl sürdürebilirdim. Tabii ki de sürdürmez ve ilk aşkımı unutup giderdim diye hissediyordum ama ondan vazgeçme duygusu berbattı. Bana ne yapmıştı öyle? Sahiplenme duygusu mu yoksa...
Hiçbir şey bilmiyordum. Tek bildiğim sey ona bunu anlatmalı ve üstümdeki yükten kurtulmalıydım. Tek çareydi belki de bu.
Ona söylemeliydim!
***
07:40
"Neden erken kalktığımı anlatsanız diyorum." diye şişmiş gözlerimle konuşurken annemin bavulunu çıkardığını görmüştüm. Yoksa tahmin ettiğim şey mi oluyordu? Gidiyor muyduk?
"Anne!" diye bağırarak söylenince anne 'Ya sabır' çekti.
"Kızım biz bir haftalığına köye gitmek durumundayız biliyorsun babanneni." dedi ve gözü babama kaydı. Ne kadar annemin sözünü ikiletmese de babannemin sözünü de ikiletmiyordu babam.
"Ben?" diye sorarcasına konuştum.
"Artık küçük değilsin Ada. Evde yalnız kalabilirsin. Ya da ne bileyim korktuğun zaman Kayra'yı falan çağır."
Onun için söylemesi kolaydı tabii. Benimle göz göze gelince bile iğrenerek bakan Kayra yanıma asla gelmezdi. Hele de korkuyorum diye asla gelmezdi.
"Kızım senin için kötü bir durum ama biliyorsun babanneni aynı annen gibi gelmezsek ya hasta olur-" derken sözünü kestim.
"Tamam baba siz beni merak etmeyin ben kendime bakarım ama çabuk dönmeye bakın tamam mı?" deyince babam olumlu anlamda kafasını salladı. Belki de beni kafasına takan sadece babamdı.
"Görüşürüz Ada!" dedi ve kapıyı kapattı annem.
Ne yani şimdi evde yalnız mıydım?
Bir an kapının arkasından yüzü kanlı biri falan çıkacak zannettim. Ve yapmam gerekeni yaptım.
Gönderilen: ARASALAĞI
Ya bugün Cumartesi biliyorum ama seninle konuşmam gereken bir şeyler var.
Ben de salağım o da. Neden mi ona mesaj attım? Çünkü ben içimdekilerin hepsini ona söylemek ve sırtımdaki değil ama kalbimdeki yükü atmak istiyorum. Ben ona aşık olduğumu söyleyeceğim!
Birkaç dakika sonra zil çaldı. Aras'ın geldiğini biliyordum. Kapıyı açtım ve gözleri biraz kızarmış Aras geldi.
"Demek beni özledin." bunu inkar edemezdim ama ben nasıl bu kadar çabuk karar verdiğimi de anlayamıyordum. Ben kimdim ki? Hassas çömez bir kız.
"Aslında sana birşey söylemem gerek,"
Söyleyemezdim ona bunu asla açıklayamazdım. Ne olurdu? Beni reddedişini mi dinleyecektim? O benden hoşlanmıyor bile ben ise ona aşık olduğumu nasık bir yüzle söylerim. Daha dün bir çocukla konuşurken ona neler söyledim.
"Seni dinliyorum," dedi ve koltukla oynamaya başladı.
"Bana yalan söylüyorsun," dedim aniden.
"Hayır ben sana sadece olduğum gibi davrandım. Davranışlarım. Herşey gerçek."
"Buna nedense inanmak istemiyorum." deyince ağzından kötü bir inleme çıktı. "Bak sana o sokakta kötü davranan ben değildim yani bir duygu taneciği sağadı kötü davranmamı. Sen iyi bir kızsın Ada, ve Semih ile hâlâ görüşmeni istemiyorum."
Duyguları beni istemiyordu. Ve orada... Ne saçmalıyorum ben? Söylemeliydim. Hemen!
"Aslında seni buraya başka bir şey için çağırmıştım."
"Annenler nerede?" bu çocuk ciddi mi ya?
"Köye gittiler bir haftalığına. Ve şimdi söylemek istiyorum. Eger izin verirsen."
"Seni dinliyorum." dedi ciddileşerek.
"Ben..."
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Bir tarafım "söyle" bir tarafım "söyleme" diyordu bana. Peki hangi tarafıma inanmalıydım. Hangi tarafın beni daha iyi tanıyordu?
"Çok korkuyorum." dediğim an hıçkırıklarımı durduramaz hale gelmiştim. Ne oluyordu bana böyle daha çok yeniydim ama...
"Korkma yanında ben varım."
"Seni çok seviyorum."
Öylece bakakaldım ellerinin arasındaki bana. Ne diyeceğini bilmiyordu. Saşırmıştı. Zaten kim olsa şaşırmazişsizlik⬆
"Sen..." dedi ve ellerini buz kesmiş bedenimden çekti.
"Ciddi olamazsın!" dedi saşırırmaşcasına.
"Evet ciddiyim tamam mı seni köpek gibi seviyorum ve..."
"Ama sen..."
"Ama ben ne?!" yani ne diyeceğimi düşünüyordum. Beni
İstemiyordu!
"Sen... Sana bunu yapamam Ada. Sen masum bir kızsın ama ben, herkes beni nasıl tanıyor biliyorsun ve ben hep böyle yaşıyorum."
"Ne diyeceğimi şuan bilmiyorum. Hatta şuan senden utanıyorum Aras." diyiverdim aniden. Ne oluyordu bana böyle. Neydi benim derdim?
****************************
BÖLÜMLER FAZLA KISA BİLİYORUM AMA BEN HEM TELEFONDA YAZIYORUM. VE ELLERİM ŞUAN BİTİK DURUMDA. NEYSE SİZLERİ SEVİYORUM.
YENİ BÖLÜMDE NELER OLSUN İSTERSİNİZ BURAYA YORUM BIRAKABİKİRSİNİZ.
BU BÖLÜMDE BEĞENMEDİĞİNİZ ŞEYLER VARSA YORUM ATABİLİRSİNİZ.
KİTAPLARINIZA BAKMAMI İSTİYORSANIZ BANA ÖZELDEN MESAJ ATABİLİRSİZİN.
ÖPTÜM😘
İNSTAGRAM HESABIM
. ⬇.
rabiasen.665
Yine bir işsizlik⬆
Hadi tekrardan öptüm😂😘
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEBEPSİZ #Wattys2017
Genç Kurgu"Neden sebepsiz yere senin bu anlaşma dediğin şeyi yapayım?" "Sence neden o istenmeyen lisede okuyorum." dedi kızgıncasına bakarken. "Bilmiyorum,neden?" "Bilmek istemezsin, anlaşmaya uymazsan zaten öğrenirsin."
