Siyah Zihnim (ASKIDA)

Geri Dönüş..

Hayatım boka dönmüş. Hiç birşey düşünemez haldeydim.Ne yapacaktım ailemin yanınada gidemezdim.Onları da tehlikeye atamazdım. Sahi ben ailemin yanına gitsem bile beni kabul ederlermiydi. O masum(!) kızları tüm masumluğunu aylar önce kaybetmişti.2 ay tam tamına 2 ay , hiç mi beni merak etmediler. Ufak bir sarsılma sonucu kendime geldim. Genç bir bayana çarpmıştım.Ve şuanda bana merhamet ile bakıyordu. "Özür dilerim"  diyip hızlıca ordan uzaklaştım.Yine ağlamaya başladım. Nedensizce.Şuan her nekadar bağırıp herkesi başıma toplayıp başıma gelenleri anlatmak istesemde tüm acizliğim buna engel oluyordu. Boş bulduğum banka oturup geçenleri izlemeye başladım. O kadar çok insan gelip geçiyordu ki kimi hasta ,kimi mutlu,üzgün, heyecanlı, tedirgin ve daha birçok duyguyu barındıran insanlar...Yanımda hissettiğim kıpırdanma ile gözlerim o tarafa yöneldi.Genç bir bayan ve kucağında pembe puset içinden göründüğü gibi şirin ve tombik yanaklı bir bebek vardı. Ve mışıl mışıl uyuyordu.

"-İyi misiniz?

  Diyen kadına bakıp gülümsemeye çalıştım ama olmuyordu.Çoğu insana yakışam samimi ve içten gülümsemeler bana yakışmıyor ve yüzüme dahi konmuyordu.

"-İyiyim teşekkür ederim"
 
  Dedim.Bana bakıp sıcak hatta çok sıcak gülümsemeler sundu.Fakat benim gözüm pusette ki çocuktaydı. Uyanmış etrafına bakınıyordu. Minik bebeği tutmak için kadına yöneldiğimde

"-Alabilirmiyim?
 
"-Tabiki alabilirsin çekinmene gerek yok".

   Daha sonra bebeği kucağıma alıp öpücükler kondurmaya başladım.Bu biraz olsun bana iyi gelmişti.Çocuğu biraz daha sevdikten sonra annesine verip pusetine koydu. Kadınla biraz daha sohbet ettikten sonra yanımdan ayrıldı.Yine bir başıma kalmıştım.Birinin bana seslendiğini duyunca başımı hızla o tarafa çevirdim.Bu Deniz ve Olcay denen çocuktu.Hızlı bir şekilde kalkıp burdan gitmeye yeltendim. Ama onlar benden önce davranıp kalktığım yere oturtular.
 
   "-Neredeydin Allah aşkına Zümra ?? Her yerde seni aradık"
 
  Dedi Deniz. Ne diyebilirdim ki

"-Ben sizin yanınızda kaldıkça sizede zarar gelecek o adam peşimi hiç ama hiç bırakmayacak."

"-Öncelikle Zümra ben Olcay senin hakkında birşey bilmiyorum Aral uyandığında bunları tekrarda konuşacağız ama lütfen şimdi gidelim"
 
İsmini zaten biliyordum ama bozuntuya vermedim.Birşey de diyemedim . Sessizce başıma sallayıp gitmeyi kabul ettim.
     ______
 

Hastaneye vardığımızda hızlıca Aral'ın kaldığı odanın önüne geldik.İçerden tartışmaya benzer bir takım sesler geliyordu.Galiba Aral uyanmıştı. Benim adımın geçtiğini duydum. Deniz tam kapıyı açacakken durdurdum.
 
  "- Aral o kız yüzünden bu haldesin o pisliğin belaları sana daha fazla bulaşmadan onunla konuşma bırak gitsin."

  Bu konuşan Alevdi .O sırada odada başka bir ses daha duyuldu.
 
"- Abi Alev haklı daha kaç gündür tanıdığın kızı evine almışsın Allah bilir kimin oru-"
 
Daha fazla onları duymaya tahamül edemeden içeri girdim.Sinirden kıpkırmızı olmuş ve gözlerim dolmuştu. Beni daha tanımadan hakkımda saçma sapan konuşuyorlar.

"-Gerçekten böyle mi düşünüyorsunuz benim.bir o-oruspu olduğumumu peki öyleyse kanıt mı alın size kanıt"
 
  Üstümdeki bluzu hızla çıkarıp belimdeki izleri açığa çıkardım.
 
  "-Zümra onlara birşey açıklamak zorunda değilsin.ben sana inanıyorum"

Dedi .Aral birşey demedim ama şuanda da susamazdım
 
  "-O adam beni bir yere hapsetti 2 ay dile kolay 2 ay orda ne yaşadığımı ben bilirim defalarca yalvardım.Ama çaresi yoktu. Ba-Bana tecavüz etti hemde defalarca neden bilmiyorum karşı çıktığımda ise bana bunları yaptı. Tabi siz bunu anlamazsınız ancak anlamadan.dinlemeden yargılamayı bilirsiniz."
 
Çıkardığım bluzumu giydim. Artık ağlamalarım hıçkırıklara dönüşmüştü. Herkes pür dikkat beni dinliyordu . Yan tarafımdan bir hıçkırma sesi geldiğinde Denizin ağladığını fark ettim. Kimsenin şuan birşey demesine izin vermeden hızlı adımlarla kapıya doğru ilerledim.Tam kapıyı açacakken Aral'ın sesi odayı doldurdu.

  "-Gitme Zümra...Ben sana tüm kalbimle inanıyor ve güveniyorum".

  Dedi bir yanım adım dahi atmamı istemezken diğer yanım koşarak dışarı çıkmamı istiyordu.Elimi kapı kulpuna uzatıp açtım.Alevin arkamdan.birşeyler dediğini duysamda umursamayıp koşar adımlarla dışarı çıkıp tekrardan nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım..
      ______(2 saat sonra)

  Dışarıda 1 saatten fazla dolaşıyordum.Tam ondan kurtuldum derken hep bir pürüz çıkıyordu.Boş bir banka oturup acıyan ayaklarımı dinlendirmeye başladım.Başımı arkaya doğru yaslayıp biraz olsun rahatlamaya çalıştım.Nekadar başarabilirsem.Birden huzursuzlandım .Etrafıma bakıp önüme döndüm.Birden koruma görünümlü 2 kişinin bana doğru geldiğini gördüm. Bu onun adamlarıydı hatta evi basan adamların ta kendileri idi.Hzılıca bankttan kalkıp yürümeye başladım.Arama biraz mesafe kattığımda bir ara sokağa girdim.Galiba.atlatmıştım.Arkama baktığım da kimseyi göremiyordum.Biraz daha ilerlediğimde çıkmaz bir sokağa girdiğimi anladım.Allah kahretsinki eğer beni takip etmişlerse yakalanmam an meselesi idi. Birden yolun başında onları görünce birkez daha şansımın içine tüküreyim.Hızlıca bana yaklaşıp

"-Demek burdasın ne tesadüf ama gökte ararken yerde bulduk"

  Diyip irenç bir kahkaha attı.

"- Ne o ,o it patronun senimi gönderdi yoksa beni bir yerlerden izliyor mu?"
 
Diye bağırmaya başladım.Oraya geri dönemezdim.

"-Nerdesin ha nerde bak ben burdayım ama sen yoksun  ha nerdesin Allahın cezası  lanet adam çıksana ben tam karşındayım ne duruyorsun hadi çıksana hadiiiii!!!!!!!!"

Diye bağırmaya  başladım.Galiba sinirlerim alt üst olmuştu yada yürek yemiştim.

"-Bunu patrona söylerim nede olsa icabına bakar".

  Yanındaki adama başıyla komut verip adam hızla bana doğru gelmeye başladı.

"-Hayır ,hayır bırak beni ne olur"

"-Ne oldu az önce öyle demiyordun ama ".
 
"-B-ben--"

Sözümü tamamlayamadan kafama sert birşey ile vurulmasıyla yere yığıldım....

OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM UMARIM BEĞENİRSİNİZ:):):)...