Siyah Zihnim (ASKIDA)

Hamile mi???

Zihin sevmeli ve nefret etmelidir.. Dahası bataklığın içinde yaşayıp çiçekler içinde ölmek neye yarar ki Kalbi öldükten sonra nefes almak neye yarar ?? Bende böyleydim ne olacaktı halim acaba birgün yüzüm gülermiydi? Bunların düşünmemin yanı sıra karnım ağrıyor, başım ve bacaklarım çok ağrıyordu. Sabahtan belli hiç birşey yememiştim. Açlığımda eklenince tam olmuştu. Ama karnımın ağrısı çok farklı birşeydi. Sahi ya burda kaldığım sürece Regl olmamıştım. İyide neden!! okadar yaşadıklarımdan sonra aklıma gelmemişti. Bir dakika yoksa ben,ben hamilemiydim. Hayır, hayır bu olamaz bunu kaldıramazdım. Ama ne midem bulanıyor nede hamileliğe dair bir iz vardı. Sadece hasta olmamıştım değil mi?? Bu olabilirdi gecikebilirdi. Bacaklarımda hissettiğim ıslaklıkla bakışlarım alt tarafa kaydı. Bacaklarımdan aşşağı süzülen kan korkumu kat be kat arttırmıştı. Karnımın ağrısı dahada artmıştı. Bacaklarım daha fazla dayanamayıp yere düşmüştü. Gözlerimin önü kararıyor beynim işlevini yitirmiş gibiydi. Yere baktığımda küçük bir kan gölü oluşmuştu adeta. Çaresizce bekliyordum bana gelecek yardımı kapının açıldığını duyunca herzaman bana yemek getiren adamdı. Beni yerde görünce afalladı daha sonra bakışları kana kayınca elindeki tepsiyi bir köşeye fırlatıp "Abi" diye bağırarak odadan çıktı. Ben ise gözlerimin kapanmaması için büyük bir mücadele veriyordum. Çok geçmeden az önceki adam ve o girdi odaya beni görünce biran afalladı. Çok mu kötü görünüyordum.. Yanındaki adama dönerek. 
"Hemen doktoru arayın gelsin " Adam hızla çıkınca oda yanıma gelip beni yatağa taşıdı. Yüzüne baktığımda hiçbir ifade yoktu ölsemde umrunda değil gibiydi.
 
"-Naptın kendine "

Diye yüzüme doğru bağırdı.

"-Ben hiç...hiçbirşey  yapmadım"

Dedim. Karnımdaki ağrı artınca çığlık attım.Bu ,bu neydi böyle canım çekiliyor gibiydi. Gücüm tükeniyordu gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu.

"-Sakın gözlerini kapatma
   sakın"

   Diye kükredi. Ona baktım yine ifadesizdi belki başına kalırım diye korkuyordu. Zar zor konuşmaya çalıştım.

"- Sana.. de-miştim bu evden ya ö-lü yada diri gideceğim diye galiba Tanrı sesimi duydu.. ve sen bun-bunun önüne geçemeyeceksin.."

Dedim. Fısıltı ile çıkan sesimle Birşey demedi yada diyemedi. Alt tarafıma bakamıyordum korkudan git gide bulanıklaşan görüntüler gözlerimin kapanacağının habercisiydi. En son hatırladığım odaya giren bi kadına doğru bağırmasıydı.Ve tamamen gözlerim kapandı..Benim için en acı ölüm ruhumun öldürülmesiydi. Bedenim bu acıyı çekse neye yarar nasıl olsa başımda hergün bu acıyı çekmemi sağlayan bir Azrail vardı zaten...Belkide ebediyen  herşeyden ondan kurtulurdum...

Ve bölüm sonu kısa olduğunu farkındayım birdaki bölümde telafi edeceğim İnşAllah ... Oylarınızı bekliyorum Sağlıcaklı kalın:) ;)