My Love (On-going)

Chapter 17

ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ ㅁ
Bryanna's POV

Bat ganun ang strange ng bahay.
Pagkalabas ko kotse ni Robert may nakita pa akong nakapark na kotse sa labas ng bahay.

Pag pagsok namen ni robert sa loob ng bahay ang tahimik.
Usually naman laging binabati ni mama si robert sa tuwing pumupunta siya rito sa bahay.

Nang makita ko si mama sa salas nakaupo sa sofa may nakita akong lalaking katapat niya. Mukhang kaedatan niya.

Siguro naramdaman ni mama yung presence namen ni Robert bigla siyang tumayo gulat na gulat na parabang nakakita siya ng multo.

"Bryanna!"
Nagulat ako sa pagtawag saken ni mama.

Nakita ko yung lalaking katapat niya at napatayo rin siya nung tawagin ni mama ang pangalan ko.

"Mama. Bat ganyan ang mukha mo? May bisita pala tayo. Sorry ma. Medyo nagabihan po kame ni robert."
Pagpapaliwanag ko, at para narin mabasag ang katahimikan sa aming apat.

"Good Evening po tita. Sorry po nagabihan kame. Sorry to interrupt aalis na po ako"
Ngumiti lang si mama kay robert.

"Magandang gabi po sir. Pasiyensiya na po sa istorbo pero mauna na po ako. Ma akyat na ako."
Pagpapaalam ko kay mama.

Mukhang seryoso ang usapan ni ni mama at nung lalaking kaedatan niya.
Bigla ang napatigil sa iniisip ko. Kaedaran niya? Kaedaran niya?!

"Ma umamin ka nga saken! Boyfriend mo bayang kausap mo?!"
Nagulat si mama at yung lalaking kausap niya.

"Anak! Ano bang pinag sasasbi mo?!"
Patay! Mukhang di niya ata boyfriend yung kausap niya?

"Kayo po? Sino po ba kayo? Kasi kung di po kayo boyfriend ni mama. Ha! Nanliligaw po kayo kay mama?!"
Mas lalaong nagulat si mama at yung lalaki. Ano ba talaga? Sino ba talaga siya?

"Anak! Mahiya ka nga! Di ko siya boyfriend at higit sa lahat wala akong balak na magpaligaw!"
Wow! Ako naman ang nagulat kay mama. Eh sino ba kasi ang lalaking to? Ang elegante ng itsura.

"Ahm. Sino po ba talaga kayo? Mukhang mayaman po kayo"
Di ko na napigilan yung lumabas sa bibig ko.
Kaya itinikom ko nalang ang bibig ko.

"Ahahahah."
Biglang tumawa yung lalaki.

"Dalaga kana nga. Ang laki na ng ipinagbago mo."
Sino ba to? Na parabang kilalang kilala niya ko.

"Sino po ba talaga kayo? Bat' Andami niyo pong sinasabi. Sabihin niyo nalang po kung sino kayo"
Nagmamakaawang sabi ko. Di ko na talaga mapigilan yung bibig ko.
Nung nakita ko kasi siya parang kilalang kilala ko na siya.

"Bryanna siya....."
Naputol ang sasabihin ni mama nung nagsalita yung lalaki.

"Bryanna. Ako ang AMA mo."
Yung salitang yun. Yung boses na yun.
Yun ang nagbigay saken ng malaking sampal sa realiyad ko.
Pa. Papa ko siya?

"P--po? Kayo ang.... Pa-papa ko?"
Tumngo siya sa sinabi ko.
Na nginginig ang buong katawan ko halo-halong emosyon ang nararamdaman ko matutuwa ba ako, malulungkot, magagalit ewan.

"A--akala ko pa-patay na po kayo"

Mukhang nalungkot siya nung sinabi kong patay na siya.
"So-sorry po"
Paghingi ko ng umahin at ang pagsabay ng pag-agos ng luha ko.

"Ayos lang anak. Inaasahan ko naman na mangyayari to. Isipin mo na sa loob ng labing-anim na taon hindi kita inalagaan, nayakap, pinakain hindi niyo naranasan ng mama mo na magkaroon ng ama ng tahanan. Patawad ngayon lang ako nagpakita."
Mahabang litaniya ni papa.