My Love (On-going)

Chapter 30

     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ     ㅁ       
Bryanna's POV

Balikwas ako ng balikwas sa higaan ko.  Hindi ko alam pero hindi talaga ako makatulog! Nakakainis!
Gustong gusto ko nang matulog! Nakakainis kasi si Robert eh!
Ai! Speaking of Robert! Ang sabi niya saken tatawag siya pag nakarating na siya sa bahay nila. Pero 'di parin siya tumatawag mag aalas-dies na nh gabi!

Sa sobrang frustrate ko sumigaw nalang ako!
Hindi ko alam pero naiinis talaga ako! Kung kay Robert ba o sa sarili ko?
Sa pag-iisip ko, bigla kong naalala si Miranda. Napangiti nalang ako ng wala sa sarili. Akalain mo 'yun? Ayaw na ayaw saken ni Miranda, ayaw? O baka namang kinamumuhian niya ako.

Sa sobrang pagkamuhi niya saken parang pinapatay na niya ako sa sinapupunan ng mama ko, nung hindi pa ako pinapanganak. Siguro kahit papaano sumasang ayon saken so tadahana, advantage ko na rin siguro yung pagiging tunay na anak ni papa. Kung iisipin mo Bastard dapat ang tawag saken, pero kasal naman sina mama at papa nung ipagbuntis ako ni mama hanggang sa nag isang taon ako.

Actually, natatawa ako sa sitwasyon namen, dalawa ang asawa ni papa. 'Di pa naman officially na naghihiwalay sina mama at papa. Hindi pumayag si papa sa ideya ng mga magulang niya gawin akong bastard at makipaghiwalay kay mama. Talagang kahit na may pamilya na iba si papa 'di niya parin kame kinalilimutan ni mama.

I'm still blessed, nagpapasalamat ako kay God kahit na ganito yung sitwasyon ko hindi ko siya sinisisi kasi MASAYA ako at tanggap ko kung ano at sino ako.

'Tok! Tok! Tok!'

Bumangon ako ng agad-agad ng marining ang katok sa pinto ko.
"Nak' buksan mo dali!!"

Para akong zombie na ewan habang papunta ako sa pinto.
Nang buksan ko ang pinto ko nagulat ako, k-kasi yung itsura ni mama!
Umiiyak siya! Angong nangyayare?

"Ma? Bat' ka umiiyak? Anong nangyare sayo? May nangyare po ba kay papa?"

Natatarantang tanong ko. Hindi ko alam pero nahahawa ako kay mama.
Ganyan kame ni mama pag iiyak ako naiiyak narin siya. Pag umiiyak siya naiiyak narin ako. Totoo ngang like mother, like daughter.

"Hindi mo pa alam?"

Takang tanong saken ni mama.
Teka? Anong alam ko? Napasimangot ako sa sinabi ni mama.  Ano bayan mother, think logically naman. 

"Ma naman magtatanong ba ako kung alam ko na? Ano bayan."

"Kasi...."

Napatigil si mama. Napakunot ang noo ko. Umiiyak ba talaga si mama o nang tri-trip lang?

"Hindi mo talaga alam?"

Naiinis na ako. Pati ba naman si mama makikidagdag pa sa kainisan ko.
Sorry God. Naiinis na talaga ako kay mama.

"Ma! Sabihin mo na kasi nag-aalala ako eh!"

"Yung mommy ni Robert! Isinugod sa Hospital!"

Natakip ng nga kamay ko ang bibig ko sa sabrang pagka bigla dahil sa narinig ko.

Hospital

Pagkarating na pagkarating ko sa hospital kung saan kasama ko si mama na pumunta. Buti nalang kahit papaano nalaman ni papa ang tungkol sa mommy ni Robert. Pero nag-aalala talaga ako, kaya pala hindi tumawag saken si Robert.

I know Robert so well, sa sobrang tagal na nameng magkasama, I mean intimate relationship to each other. Masasabi ko na it's enough for me that I know many things about him. Pero yung mga surprise at pakulo niya saken, siyempre 'di ko alam yun, kaya nga surprise hindi ko alam eh.

He's really a sociable person, he's always happy, being on the positive side of the world, everything to him seems so easy when you look at him. Pero pagdating sa usapang pamilya he's very fragile. Hindi porket lalaki siya 'di na siya pwedeng maging mahina. Not in a sensual way, but in mental, emotional way.

I saw him sitting outside the room. Naka squat na paupo siya, habang ang mga kamay niya ay nakapatong sa ulo niya. He looked very frustrated. Lumapit ako sakaniya at niyakap ko siya ng buong puso. Hindi ko man siya matutulungan ng napakali, eto lang mai-o-ffer ko sakaniya. Ang pagyakap ko sakaniya.

He looked at me and ngumiti siya ng pilit. Huli ka, kahit na ngiti mo alam ko kung peke o hindi. Namumugto ang mga mata niya at namumula ito.
"Thank you Bry"

"Sssshh. Andito lang ako, hindi kita iiwan"

"Thank you so much"

"You don't need to thank me, it's my job to comfort you"

Hindi ko maintindihan pero naiiyak ako sa siywasyon niya. Ipinayong niya ang ulo niya sa balikat ko. At nararamdaman ko ang pamamasa ng damit ko sa balikat. Naririnig ko ang pag-sob niya.

"Robert kumain ka naman"

Pinipilit ko siyang kumaen andito kame sa labas ng hospital, niyaya ko siyang sa labas nalang kame kumaen. Hindi ko kasi gusto ang amoy ng hospital, feeling hinahalukay ang buong stomach ko. Nakaupo kame sa bench at nakalatag ang pagkain namen sa pagitan namen.

"Hindi ako nagugutom"

"Sige na please, kahit limang kutsara lang, para naman may lakas ka. Anong oras na oh"

Sabay tingin ko sa orasan ko at past 11:30 pm na. 25 minutes nalang at kailangan na nameng umuwi ni mama. Iniwan ko muna si mama sa loob ng kuwarto ni tita kasama si Berta. Lumabas muna saglit ang papa ni Robert at may inasikaso 'daw' sabi ni Berta.

Pinalo ni Robert ang pagitan namen kung saan duon nakalagay ang pagkain na binili ko. Dahilan para magulat ako sa ginawa niya.
"Tell me! Pano' ako kakain kung ganon' ang sitawasyon ng Mommy ko? I don't need to eat!"

Napatayo ako dahil sa inakto niya saken. Gusto nang bumagsak ng mga luha ko sa mga mata ko. Pero pinigilan ko iyon.
"Teka. Bat' mo ba ako sinisigawan? Gusto ko lang naman kumain ka kasi ako yung nahihirapan sa'yo."

"I don't want a fight"

"Who says na gusto kong makipag away sayo? Ikaw ang nakikipag away saken. Alam ko naman na hindi gusto ng sistema mo na kumain, pero sana pilitin mo naman. Mag-aalala sayo si tita niyan eh"

Bigla niya akong iniwan sa labas at dire-diretsong pumasok sa loob ng hospital. Teka, may mali ba akong nagawa? Gusto ko lang naman siyang palakasin, gusto ko lang siyang kumain, hindi naman para saken to' para sakaniya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at napaupo nalang ako sa bench habang nakayuko ako at umiiyak. Ha, ha, ha, nakakatawa baka isipin ng nurse na nababaliw na ako. Hindi ko na kaya, bakit parang ang sakit sakit ng mga sinabi niya saken. Hindi ko akalain na mah ganun pala siyang side. Hindi ko kilala ang Robert na kausap ko kanina.

"G-gusto lang naman kita tulungan, hindi man financial p-pero emotional. N-nasobrahan ata a-ko."

"Hindi ka nasobrahan, sadyang apektado lang talaga siya"

Napatigil ako sa pag-iyak at tumango ako para makita ko kung sino yung bwiset na nagsalita. Nakita ko ang lalaki na nakatayo sa gilid ko at naka stretched ang kamay niya, at may hawak siyang panyo. Hindi na ako nag hesitate na kunin yung panyo kasi pag umiiyak ako, nagkakaroon ako ng sipon.

"Hindi ka manlang nagpakipot"
Rinig kong sabiya. O bulong niya? Bulong ba yon' oh parinig niya.
Nakakainis to'ng tao na to'. Bahala siya sa buhay niya, pinunasan ko na ang mga luha ko at siningahan ang panyo na iniabot niya saken.

"Narinig ko yun, alangan naman na tanggihan ko yung inaalok na panyo mo? Inialok mo pa saken ang panyo mo kung hindi manlang ako nagpakipot sa'yo."

Reklamo ko sakaniya. Narinig ko pa ang pagtawa niya, sa totoo lang medyo guminhawa ang pakiramdam ko ng may nakausap ako.

*   *   *   *   *  
Hahahaha. Late update.
Busy in reviewing po. Kasi malapit na exam.
Keep on voting, like and share.

Twitter: @Jeonmiyaka
Facebook: @Eun Jong
Instagram: @Miyaka