BENİM PSİKOPAT MAFYAM(DÜZENLENİYOR)

SENSİZ GÖZÜME TEK GRAM UYKU GİRMEDİ

Fırat 'ın anlatımı;

İki saat olmuştu ama hala kimse çıkmamıştı. Biri de çıkıp bişey demiyor ona bişey olmicak çünkü benim defnem çok güçlü bir kız bunu da atlatacak. Defne ameliyat 'a girdiğinden beri kapının önünde oturmuş onun çıkmasını bekliyordum. Babamlar ne kadar ısrar etsede hiçbirini dinlemedim defne benim burda olduğumu hissederse belki de çabucak atlatır. Ağzıma tek lokma bişey yemeyip içmedim. Eskiden ben böyle değildim ablamı kaybettiğim günden beri etrafımı umursamaz karanlık işlerle uğraşırdim. Bi nevi karanlık dünyam da tek başıma yaşardım bu hayatta ailemi bile umursamadim ablam canım ablam öldüğünden beri kendimi bile düşünmezdim. Ama defne benim için çok farklı; bir gün ablam çiçek toplarken yanına gidip 'bu çiçekler kime' diye sorduğumda bana 'sevdiğim adama' demişti. Ve ben ablama 'bu hayatımda senden başka kimseyi sevmicem' demiştim. Yanıma oturup bana 'sende birgun benim gibi sırılsıklam aşık olacaksın' demişti aklıma geldiğinde işte o gün benim defne yi sevdiğim gündü. Ben düşüncelerimde kaybolurken kapı açıldı. Birden ayağa kalktım hemşire ile doktor çıkmış bize doğru geliyordu.

"Defne nasıl."(İngilizce yazmış gibi kabul edin çeviride yanlış oluyordu o yüzden yazmadım)

Doktor beni tekrar süzmeye başladı ben şimdi bunu bi süzücem kimse elimden alamicak.

"Defne hanım 'ın beyninde ki tümör çok yayıldığı için hepsini temizleyemedik ve bilinci yerinde olmadığı için bu ameliyatı kaldıramazdı. O yüzden ikinci ameliyat defne hanım uyanınca olacak şimdi kendisi koma da ne zaman uyanır bilmiyoruz o defne hanıma kalmış bişey."

Aniden sinirlenip doktorun yakasına yapıştım.

"Ne demek lan koma da hani iyi olacaktı içeri gir ve o am**na ko**gum tümörü nü temizle."

Meriç ile buğra beni doktordan ayırmaya çalışsalarda beceremediler Meriç beni çekip bana direk yumruk attı başım diğer tarafa dönünce dudağım patladı.

"Kendine gel lan defne nin bizden çok senin gücüne ihtiyacı var burda doktor döverek bişey elde edemezsin."

Bende Meriç 'e bi yumruk attım. Buğra ile murat kolumdan tutup beni çekiştirmeye başladılar. Ameliyatın kapısı açılıp sedye ile yanımıza defne yi getirdiler. Buğra ve Murat 'ı itip sedye ye ilerledim. Dudakları mosmor bi şekilde uyuyordu. Hiç hareket etmiyordu.

"Dudakları niye morarmış lann."

"Sakin olun."

Hemşireyi itikleyip Defne nin elini tuttum.

"Niye hareketsiz lann."

Babam beni Defne den ayarınca hemşireler defne yi götürdüler. Babam beni dışarı çıkardı. Çimlere tekme atmaya başladım. Hani derler ya erkek adam ağlamaz yalan çünkü canım yanıyor defne yi öyle gördükçe içim parçalanıyor. İlk defa bu kadar ağlıyorum. Ben hiçbir kız için ağlamazken defne için ağlıyorum. Ablam öldüğünde bile ağlamamış biriyim. Çünkü onun öldüğüne inanmıyordum. Kendimi şuanda çok aciz hissediyorum. Yumruk yaptığım ellerimi duvara vurdum. Sonra da yavaş yavaş yere yığıldım. Babam da eğilip gözyaşlarımı sildi.