BENİM PSİKOPAT MAFYAM(DÜZENLENİYOR)

3.BÖLÜM:KABUSUN OLUCAM!!

İyi okumalar;

"Yasamin bana verdigi iki ders; cevreni gittikce daralt, gereksiz kalabaliklarin seni uzmesine izin verme." Franz Kafka

Aklım ve kalbim arasında ikilem içerisinde gidip geliyordum. Amcam ve yengem neyden bahsediyor olabilirlerdi, beni kimden korumaya çalışıyorlar hala idrak edemiyordum. Yatağımdan ters tarafa dönünce düşünmeyi bir kenara bırakıp yatakta oturur pozisyon aldım.
Dün hiçbirşey olmamış gibi salona girmiştim ve benim girmem ile amcam yengeme kaş göz yapıp konuyu değiştirmişlerdi başta söylemek istemiştim ama ikisininde onları dinlediğim için azcık bana kızabilirler diye düşündüm ve bu konuyu sorgulamamak adına susup kalmıştım. Yemek boyunca amcamın az dinlenip sonrada holdingde çalışabilecegimi söylemişti ama benim bir başka planlarım vardı şuan planlarımı kafamda kurgulamaya çalışıyorum çünkü henüz karar veremiyordum. Uykumun kaçtığından dolayı uyumak falan istemiyordum gece vakti sahile doğru yürümenin benim için daha sağlıklı olacaktı yoksa bu dört duvar arasında düşünmekten kafayı yiyebilirdim. Üzerime uzun beyaz hırkamı çekip kulaklığımıda kulağıma takınca odadan çıktım.
Yavaş adımlarla merdivenden iniyordum şuan herkes uyuyordu ve kimseyi kaldırmak gibi bir niyetim yoktu yoksa hesap sorarlardi şuan bunları çekebileceğimi sanmıyorum. Evin kapısına gelince kapıyı yavaşca açıp aynı yavasliklada kapadım. Hava fazla karanlık değildi çünkü sabah olmasına bir iki saat vardı telefondan en sevdiğim şarkıyı açıp koşmaya başladım. Sahil evimize çok yakın olduğu için sorun yaratacak birşey yoktu koşmaya hala devam ediyor bir yandanda şarkı dinlemek bana huzur veriyordu.
Sahile gelince kumsalın oraya koşmak yerine yavasladim kimselerin olmaması güzeldi zaten bu saate kim olabilirdi ki dememe kalmadan arkamda bir tıkırti sesi gelmeye başladı. Kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı bile yavaşça başımı döndurmemle kimseyi görememiştim bile kedi falan olabilirdi endişelenmeye hiç gerek yok diye kendimi avutmaya başladım. Aslında şuan buraya tek başıma şu saatte gelmem çokta doğru değil ama uyuyamıyordum kafamdaki soruları bi kenara bırakamıyordum bile bence sabah amcama herşeyi sormam gerekiyor yoksa sorularıma bir cevap bulamayacaktim. Ayağa kalkıp tekrar evime doğru koşmaya başladım fazla durmak zararlı olabilirdi eve gidip uyusam daha doğrusu uyumaya çalışsam iyi olacaktı yarın yapmam gereken çok iş vardı yani ben öyle düşünüyorum. Evin kapısının önüne gelince anahtarımı almanın sevinciyle kapıyı yavaşça açıp geri kapadım. Işıkların aniden açılmasıyla neye uğradığımı şaşırmıştım. Arkamı dönüp kimlere yakalandığıma bakamadan amcamın kızgın sesine maruz kalmıştım bile.

Kazan mübarek olsun Defne..

"Bu saate nerden geliyorsun Defne!!" Diye kükreyen amcama sadece susup bakakaldım. Yengem amcamı sakin tutmaya çalıştıkça amcam daha çok bana yaklaşıyordu. Ne diyebilirdim yalan söyleyemezdim doğruyu söylemem gerekir bir yalan kaç yalanı doğurur bu söz sayesinde tam ağzımı açacakken amcam tekrar konuşmaya başladı.