Missed Call

Chapter 7

Chapter 7: Absent

Muli akong nagkamalay, pero parang mas masakit ngayon. Ang sakit ng sikmura ko. Naramdaman ko ang isang mabigat na bagay sa aking katawan. Nasa kwarto na ako at nasa ibabaw ko ang tiyuhin ko. At patuloy siyang gumagalaw patungo sa kabilang mundo.

Ayaw ko na. Wala akong ibang magawa kundi ang humikbi ng dahil sa sakit. Ramdam na ramdam ko ang kaniyang pagkalalaki sa aking loob, para bang may wina-wasak sa akin. Sobrang sakit, wala akong magawa kundi ang umiyak, at muling pumikit inaasam ko na sana'y ito'y isang panaginip.

Muli kong naramdaman ang kaniyang kamay, na hinihimas aking hindi kalusugang mga dibdib. Nakakatrauma na, ilang  beses ko na naranasan to? Hindi ko lubos maiisip na ang tiyuhin ko ang makakasira sa pinakakaingatan. Nanghihina na rin ako.

Wala akong magawa, tuloy pa rin ang pag-ulos ng aking tiyuhing si Tito Leo. Umaalingaw-ngaw sa buong kwarto ang ungol nya. Tila ba ito nauulol sa kagaguhang ginagawa niya. Pumikit muli akong mariin, hindi ko magawang titigan ang kaniyang mukhang nababaliw sa sarap. Hindi siya tao. Halimaw.
Napakababoy niya, kasabay ng pagluha ko, ang pag-ungol ng tiyuhin ko. Unti-unting bumilis ang indayog nito. Nagiging marahas.

Halos mapahiyaw ako ng dahil sa isang bagay na parang may nasira muki sa loob ko, isang malakas na pagindayog ang ginawa nito.

Takot ang aking nararamdaman. Nandidiri na rin ako sa aking sarili.

Kasabay ng malakas na indayog na ginawa nito ay kasabay rin nito ang malakas na ungol, ang agit-it ng kamang kinahihigaan ko.

Umagos ang mala-ilog kong luha sa aking mga mata. Habang nakatitig sa isang lamesa na kung saan nakapatong  ang isang lamp shade. At ilan kong gamit

Unti-unting bumagsak ang correction fluid ko. Ito ay ginamit ko kanina matapos akong magpahinnga at nag-aral saglit.

Tila ba nagslow motion ito sa pagpatak.

Kumalat ang puting likido nito sa sahig na kahoy ng kwarto. At kasabay nito ang naramdaman kong tubig na bumulwak aa loob ng pagkakababae ko.

Marahil ay tapos na ang kwento ng tiyuhin ko. Ramdam ko ang init nito sa loob ko. Kasing init sa nararamdaman ko.

Init ng dugo ang nanalaytay sa aking sarili, gusto ko siyang patayin ngunit wala akong magawa. Malaki siyang lalaki. At isang pilipit lamang niya sa akin ay tiyak na ako'y mamatay.

Wala akong mapagsabihan dahil pinagbantaan niya rin ako.

Naramdaman kong bumangon na ang tiyuhin ko at nagsimula nang mag suot ng damit.

Tulala pa rin ako, habang tuloy-tuloy ang agos ng luha sa mga mata ko. Habang nakatitig sa ding-ding na katapat ko

Walang imik.

Muli kong naramdaman ang, katawan niya sa ibabaw ko, hinalikan muli ako nito sa leeg at nag-iwan ng marka. At ilang mga  kataga.

"Sobrang sarap mo Luz, hindi na ako makapagpigil na anakan ka, kaso mamaya na lang ulit ha?" malambing nitong saad at saka muli akong hinalikan. Nagiwan ito ng marka sa aking leeg.

Markang alam kong matatangal pa, pero ang markang dinulot nito sa akin ay kahit kailan ay hindi na mababahiran pa ng kahit na anong uri ng gamot.

Pandidiri ang naramdaman ko sa aking sarili.

Kahit kailan at kahit saan bibitbitin ko ang ala-alang ito. Ang ala-alang sumira sa pagkatao ko. Ang ala-alang nagbahid ng panliliit at hiya sa sarili ko.

Isa na ako ngayong desperada.

Belinda

Miyerkules na naman. Kahit tinatamad akong bumangon mula sa aking higaan ay nagpumilit pa rin ako. Kahit masakit ang katawan ko at pagod. Wala akong nagawa. Kundi ang bumangon.