Στέλλα

Δεν θέλω να σε ξαναδώ

Το επόμενο πρωί έφυγα νωρίς γιατί είχα να πάω στο σχολείο με την Χριστίνα και άφησα τον Δημήτρη να κοιμάται. Δίπλα του άφησα ένα σημείωμα που έλεγε ότι θα γυρνούσα μετά το σχολείο και θα τον έβλεπα.

Στο σχολείο

"Δεν απαντάει" λέω στη Χριστίνα

"Ποιος?"

"Ο Δημήτρης ρε τι ποιος?"

"Ε καλά μπορεί να κοιμάται"

"Είναι 2.30 το μεσημέρι"

"Καλά μωρέ, θα πας μετά σπίτι του και θα τον δεις"

"Καλά"

Οι ώρες πέρασαν πάρα πολύ αργά και βασανιστικά, μέχρι που επιτέλους άκουσα τον ήχο από το τελευταίο κουδούνι. Αμέσως πήρα την τσάντα μου, χαιρέτησα την Χριστίνα και έτρεξα για το σπίτι του.

Μόλις έφτασα έξω από την πόρτα του την είδα μισάνοιχτη, δεν μπήκα αμέσως μέσα. Χτύπησα. Κάνεις δεν απάντησε. Με  έλουσε κρύος ιδρώτας. Και αν είχε πάθει κάτι? Μπήκα μέσα πέταξα την τσάντα μου και άρχισα να τον ψάχνω.

Μόλις έφτασα έξω από το δωμάτιό του, άκουσα μια γυναικεία φωνή. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου. Αλλά μετά την ξαναάκουσα.

Άνοιξα διάπλατα την πόρτα και είδα την Ναταλία, με τα εσώρουχα πάνω στον Δημήτρη και τον Δημήτρη χωρίς μπλούζα.

"Δημήτρη!"

Μόλις με είδε άφησέ την Ναταλία και ήρθε σε εμένα.

"Πριγκίπισσα δεν είναι αυτό που νομίζεις. Πραγματικά δεν είναι"

"Τι έκανες Δημήτρη?" Ρώτησα ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου

"Σε παρακαλώ πριγκίπισσα, εγώ δεν-"

"Δεν θέλω να σε ξαναδώ" είπα κλαίγοντας

"Πριγκίπισσα..."

"Δεν είμαι η πριγκίπισσά σου. Όχι πια"

Μετά από αυτό πήρα την τσάντα μου και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι.

Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και μαζί με τον αέρα μου πάγωναν το πρόσωπο. Αλλά δεν με ένοιαζε.

Μόλις έφτασα στο σπίτι έκλεισα με δύναμη την πόρτα και πηγα προς το δωμάτιό μου. Αλλά...