Έκλαψα. Για άλλη μια φορά έκλαψα για αυτόν. Ξέρω δεν αξίζει, βαρέθηκα να κλαίω. Θέλω να τον ξεχάσω, αλλά δεν γίνεται.
Ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιό μου ο Γιώργος. Με είδε και δεν είπε τίποτα, απλά με αγκάλιασε.
"Πρέπει να τον ξεχάσεις μικρή"
"Δεν μπορώ"
"Πρέπει να θυμώσεις, να μην θέλεις να τον βλέπεις"
"Δεν γίνετα"
"Δεν ήθελες να τον χτυπήσεις, έτσι?"
"Όχι"
"Το ξέρω"
"Γιώργο...?"
"Ναι"
"Θέλω πολύ να τον ξεχάσω αλλά πως γίνεται να ξεχάσεις κάποιον και να μισείς κάποιον που έχεις αγαπήσει τόσο πολύ?"
Αυτή ήταν η ερώτηση που με βασάνιζε εδώ και καιρό, αλλά ακόμα και η απάντησή του δεν με βοήθησε αυτή την φορά
"Δεν ξέρω μικρή" είπε "Δεν ξέρω"
Μετά δεν είπαμε τίποτα, απλά μείναμε έτσι...
Την επόμενη μέρα στο σχολείο η Χριστίνα ήρθε αμέσως και άρχισε να χοροπηδάει γύρω γύρω
"Τι έπαθες εσύ?"
"Εσύ τι λες?"
"Δεν ξέρω, για αυτό ρωτάω"
"Σήμερα θα βγούμε έξω"
"Γιατί?!" ρώτησα
"Τι πάει να πει γιατί? Είναι Παρασκευή και ένα παιδί από το σχολείο κάνει ένα πάρτι και με κάλεσε"
"Εσένα, όχι εμένα" είπα όλο χαρά
"Είπε μπορώ να φέρω μια φίλη"
"Φτου"
"Έλα ρε Στέλλα σε παρακαλώ" είπε και άρχισε να με κοιτάει με μια φάτσα κουταβιού
"Αν έρθω θα σταματήσεις να με κοιτάς έτσι?"
"Ναι"
"..."
"Καλέ θα πεις?"
"Άντε καλά θα έρθω"
"Ναιιιι!!"
Και πριν προλάβω να την σταματήσω γυρνάει στον Δημήτρη και λέει
YOU ARE READING
Στέλλα
Teen FictionΣχέδιο είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την Στέλλα. Ένα απλό κορίτσι της δευτέρας λυκείου με μακριά καστανά μαλλιά και μάτια. Ποδόσφαιρο είναι η λέξη κλειδί για να χαρακτηρίσεις τον Δημήτρη, τον αρχηγό της ομάδας ποδοσφαίρου του σχολείου με όχι και τ...
