Στέλλα

Βοήθησέ με

Ο Γιώργος έμεινε περισσότερο από ότι ήθελε μόνο και μόνο για να με βοηθήσει να νιώσω καλύτερα.

Περνούσαμε πολύ καλά μαζί και πρέπει να πω ότι δεν ξέρω αν θα  μπορούσα να τα καταφέρω τόσο καλά μόνη μου. Βέβαια υπήρχε ένα μικρό θεματάκι, ο Δημήτρης. Ο Γιώργος μόλις τον έβλεπε άλλαζε τελείως έκφραση, οι μύες του τεντώνονταν και μπορούσες καθαρά να δεις τις φλέβες του στο λαιμό και στα χέρια του. Κάθε φορά που τον έβλεπα από το φόβο μην κάνει κάτι του κρατούσα σφιχτά το χέρι μέχρι να με κοιτάξει και τελικά να ηρεμίσει.

Μια φορά όμως δεν πρόλαβα, και τον είδα να έχει στριμώξει τον Δημήτρη σε μια γωνία έτοιμος να τον σπάσει στο ξύλο. Πάλι καλά που πρόλαβα να τον συγκρατήσω πριν κάνει τίποτα.

"Γιώργο!" άρχισα να φωνάζω

"Θα σε σπάσω στο ξύλο!" συνέχιζε να του φωνάζει αυτός

"Γιώργο σταμάτα!"

Τότε επιτέλους γύρισε και με κοίταξε

"Σοβαρά τώρα θα τον αφήσεις έτσι?" με ρώτησε

"Όχι βέβαια" είπα

Και γυρνάω στον Δημήτρη και με πολύ στυλ του δίνω ένα χαστούκι που του κοκκίνησε το μάγουλο

"Μπράβο Στέλλα" φώναξε ο Γιώργος και άρχισε να χειροκροτάει

"Ευχαριστώ" είπα και τον κοίταξα με ένα βλέμμα ικανοποίησης

"Πριγκίπισσα ξέρω ότι δεν ήθελες να το κάνεις αυτό"  είπε ο Δημήτρης

"Δεν είμαι η πριγκίπισσά σου!"

"Ξέρω ότι δεν ήθελες να το κάνεις" ξαναείπε

"Και όμως το ήθελα"

"Στέλλα πάμε να φύγουμε" είπε ο Γιώργος

"Καλά πάμε" είπα

Και εκεί που πήγα να γυρίσω την πλάτη μου και να ακολουθήσω τον Γιώργο μου έπιασε το χέρι και με γύρισε προς το μέρος του. Δεν είπε τίποτα, απλά με κοιτούσε. Κάποια στιγμή έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του και μου το έδωσε.

"Δες το όταν πας σπίτι σου"

"Δημήτρη, δεν-"

"Απλά δες το"

"Καλά, είπα με έναν αναστεναγμό

Τον κοίταξα μια τελευταία φορά και μετά γύρισα την πλάτη μου και έφυγα.

Στον δρόμο ήμουν πολύ ήσυχη, δεν έλεγα τίποτα. Απλά είχα το χέρι στην τσέπη και ακουμπούσα το χαρτί που μου έδωσε ο Δημήτρης.

Σε ότι ερώτηση και να μου έκανε ο Γιώργος απαντούσα με ένα ναι ή όχι. Όταν τελικά φτάσαμε σπίτι πήγα στο δωμάτιό μου και κλείστηκα μέσα. 

Αμέσως έβγαλα το χαρτί. Ήταν ένα γράμμα και ένα πέταλο από τριαντάφυλλο. Το γράμμα έγραφε:

Είναι το πέταλο από το τριαντάφυλλο που είχαμε κόψει. Δεν ξέχασα την υπόσχεση που κάναμε, αλλά θέλω να έχεις εσύ το δικό μου.

Στην πίσω μεριά του χαρτιού ήταν η ζωγραφιά από το νοσοκομείο που του είχα κάνει. Δάκρισα. Ούτε εγώ είχα ξεχάσει την υπόσχεση.

Flashback
Έσκυψε, έκοψε ένα τριαντάφυλλο και μου έδωσε ένα πέταλο, εκείνος πήρε ένα δεύτερο.

"Εσύ θα έχεις το ένα και εγώ το άλλο. Ότι και να γίνει θα κρατήσει ο καθένας το δικό του,δεν θα το χαρίσει ποτέ. Έτσι θα με θυμάσαι και εγώ θα σε θυμάμαι, πριγκίπισσα"

Δεν είπα τίποτα, απλός χαμογέλασα και τον κοίταξα.

"Το υπόσχεσαι?" με ρώτησε

"Ναι"
End of flashback

Αφού το διάβασα πήγα στο γραφείο και από ένα συρτάρι έβγαλα ένα διπλωμένο πανί. Το άνοιξα και έβγαλα από μέσα το δικό μου πέταλο. Το φίλησα.

"Ούτε εγώ σε έχω ξεχάσει"

Γειά και πάλι!!!!! Τι γίνεται????

Πώς περνάτε????

Καλό το καινούριο κεφάλαιο????

Μην ξεχάστε να ↪ΣΧΟΛΙΆΣΕΤΕ↩ και να ↪ΠΑΤΉΣΕΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΆΚΙ↩

Μέχρι το επόμενο πολλά φιλιά 😘

~Χριστίνα