Στέλλα

Motor race No2

Γύρισε και με είδε. Δάκρυσε...

Δεν πρόκειται να την αφήσω να κάνει κάτι τέτοιο. Με όση δύναμη είχα έδωσα και στους δύο που με κρατούσαν από μια αγκωνιά. Αφού άφησαν τα χέρια μου έτρεξα πίσω από την Στέλλα

Στέλλας pov

"Άσε με δεν θέλω!" Φώναζα

"Αυτή είναι η μηχανή που θα ανέβεις" , "θα δεθείς πάνω μου"

"Ορίστε?!"

"Τι έπαθες πάλι Barby?"

"Τι πάει να πει θα δεθώ πάνω σου?"

"Πάρε μια ζώνη και θα δεις" είπε και μου έδωσε αυτός μια

Τότε ήταν που κατάλαβα. Αυτός δεν ήταν κανονικός αγώνας. Κάθε αγόρι σε μοτοσικλέτα θα είχε από πίσω του ένα κορίτσι. Αυτό θα έπρεπε να δεθεί στην πλάτη του με μια ζώνη. Αλλά δεν θα κοιτούσε μπροστά θα έπρεπε να δεθεί και να είναι πλάτη με πλάτη.

"Δεν το κάνω εγώ αυτό"

"Δεν έχεις άλλη επιλογή Barby"

Ναι, δεν είχα... Ανέβηκα και δέθικα πάνω του και κοιτούσα τον κόσμο.
Μπορούσα να δω την Χριστίνα... αλλά όχι τον Δημήτρη...

"Οδηγοί στις θέσεις σας, έτοιμοι, ΦΎΓΑΤΕ!"

Οι μηχανές ξεκίνησαν και αρχίσαμε να φεύγουμε. Ξαφνικά μέσα στον κόσμο είδα τον Δημήτρη... έκλαψα... δεν του το είπα πίσω...

Flashback

"Στέλλα δεν θα σε πλήγωνα ποτέ. Είσαι τα πάντα για μένα. Σε αγαπώ. Πάντα θα το κάνω"

End of flashback

Ο αγώνας ήταν σκέτη φρίκη. Οι στροφές, ο ήχος που έκανε η μοτοσικλέτα την ώρα που σηκωνώταν στην πίσω ρόδα και εγώ που σχεδόν άγγιζα το πάτωμα με φρίκαρε. Τσίριζα. Δεν ήξερα για πόσο ακόμα θα το άντεχα όλο αυτό. Ήθελα να κατέβω.

Κάποια στιγμή άκουσα από μακρυά την φωνή του παρουσιαστή...

"Και νικητής είναι.... τον νούμερο 14!" Σε αυτή την μοτοσικλέτα ήμουν εγώ

Μόλις σταμάτησε έβγαλα την ζώνη και γωνάτισα στο πάτωμα

"Στέλλα!" Άκουσα μια φωνή

Σήκωσα το κεφάλι μου Και είδα τον Δημήτρη να τρέχει προς το μέρος μου

Είχε φτάσει αρκετά κοντά, σηκώθηκα και έτρεξα στην αγκαλιά του.

"Στέλλα είσαι καλά?! Μ-"

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει γιατί ένωσα τα χείλη μου με τα δικά του. Με φίλησε πίσω. Ήταν το παθιασμένο φιλί που είχαμε δώσει μέχρι τώρα. Κάθε λεπτό πίεζε το σώμα μου πιο πολύ πάνω στο δικό του και κάθε στιγμή εγώ χαλάρωνα ακόμα περισσότερο.

Δεν ήθελα να τελειώσει. Νομίζω ούτε και αυτός. Αυτή τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν αυτό το φιλί. Δεν με ένοιαζε τίποτα πια, ούτε τι είχε κάνει, ούτε τι είχε γίνει εκείνη την μέρα.

"Στέλλα..."

"Και εγώ" είπα

"Τι...?"

"Σ'αγαπώ" του ψιθύρισα

"..."

"Πάντα θα το κάνω"

Χαμογέλασε. Με φίλησε, με αγκάλιασε και με σήκωσε ψηλά στον αέρα. Ήταν σαν εκείνες τις στιγμές στις ταινίες. Μόνο που η δική μου ήταν πολύ πιο ωραία, και καθόλου στημένη...

Αφού με κατέβασε έπιασε το χέρι μου και με οδήγησε στο αυτοκίνητό του. 

"Μπες" μου είπε

"Πού πάμε?"

"Θα δεις" είπε και μου χάρισε ένα χαμόγελο

Μπήκα και ξεκινήσαμε...

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε έναν λόφο.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, μου έπιασε το χέρι και με πήγε μέχρι την άκρη.

"Ουαου" είπα

"Το ξέρω"

Από εκείνο το σημείο μπορούσα να δω τα πάντα... ήταν υπέροχα

"Κοίτα" μου είπε και μου έδειξε τον ουρανό

"..."

Έβλεπα όλα τα αστέρια. Ήταν απίθανο... Χαμογέλασα

"Σου αρέσει?" Με ρώτησε

Για απάντηση του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στα χείλη

Μετά από αυτό περάσαμε την βραδιά έξω... κάτω από τ'αστέρια.
Ξέρω ξέρω, πολύ clicè, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι...

Γειά!! Ελπίζω να αρέσει το καινούριο κεφάλαιο 😊

Τελικά κάτι καλό έγινε με την Στέλλα και τον Δημήτρη

Αν σας άρεσε αφήστε την γνώμη σας στα ΣΧΌΛΙΑ και ΜΗΝ ΞΕΧΆΣΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΉΣΕΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΆΚΙ

Πολλά φιλιά μέχρι το επόμενο

~Χριστίνα ❤