Στέλλα

Μαζί ξανά

Είμαι καλύτερα έλεγα στον εαυτό μου... αλλά δεν ξέρω αν ήταν  η αλήθεια...

Σήμερα στο πρώτο μεγάλο διάλειμμα πήγα πίσω από το σχολείο και τον πείρα τηλέφωνο...

Πλευρά Δημήτρη

Την είδα στο διάλειμμα να πηγαίνει πίσω από το σχολείο. Την ακολούθησα, είχα υποσχεθεί να μην την ξανά αφήσω μόνη της, να μην την αφήσω ποτέ ξανά να πονέσει...

Πήρε το κινητό της και κάλεσε κάποιον, δεν ξέρω ποιον, απλά περίμενα να δω ...

Πλευρά Στέλλας

Έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου και περίμενα... ένας χτύπος, δύο, τρείς,... πέντε,... τηλεφωνιτής

Έπρεπε να το περιμένω

"Αυτή τη στιγμή ο χρήστης δεν είναι διαθέσιμος. Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο... ΜΠΙΠ"

Δεν ήξερα τι να κάνω... έτσι...

"Γειά μπαμπά, δεν μου απάντησες, ξανά, ήθελα να σου πω ότι σε αγαπάω πάρα πολύ, μου λείπεις, σε χρειάζομαι εδώ... σε παρακαλώ γυ-"

"ΜΠΙΠ"

Και... τέλος... έπρεπε να το φανταστώ, τον έχω πάρει τόσες φορές και δεν έχει απαντήσει, θα το έκανε τώρα? Σίγουρα θα μου στείλει πάλι κανένα μήνυμα και θα λέει ότι ήταν πάλι σε κάποια άσκηση...

Δάκρισα...

Πλευρά Δημήτρη

Την είδα να δακρίζει, σαν την άλλη φορά, και πήγα κοντά της...

"Είσαι καλά ?"

Με κοίταξε...

"Δημήτρη..."είπε και άρχισε να κλαίει

Την αγκάλιασα...

"Μπορείς να μου μιλήσεις για όλα... να το ξέρεις..."

"Μπορώ?"

"Ναι, μπορείς..."

Με κοίταξε... της έπιασα μαλακά το πρόσωπο, την φίλησα στο μέτωπο και έφυγα...

Πλευρά Στέλλας

Δεν ξέρω πως το κάνει αλλά όταν είναι μαζί μου νιώθω καλά και όταν φεύγει έχω ένα κενό,που τον χρειάζεται για να γεμίσει... όπως και τότε, που με αγκάλιασε για πρώτη φορά...