Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά με τον Δημήτρη να κάθετε ΌΛΗ την ώρα δίπλα μου σε ΌΛΑ τα μαθήματα παρακαλώ, αλλά τελικά έφτασε η ώρα που θα μπορούσα να πάω σπίτι μου.
Ντριιιιιιν
"Παιδιά, να μην ξεχάσετε την εργασία που σας έβαλα για αύριο! Τώρα μπορείτε να φύγετε!"
"Ευτυχώς" άκουσα τον Δημήτρη να λέει μέσα από τα δόντια του
Αμέσως μετά από αυτό μάζεψα τα πράγματά μου, βγήκα από την τάξη και πήγα να βρω την Χριστίνα στην έξοδο όπως κάνουμε κάθε φορά για να μας γυρίσει η μητέρα μου όταν δεν μπορούν να την γυρίσουν οι γονείς της.
"Γειά Στέλλα! Δεν άργησες!"
"Γιατί να αργήσω? Έχω να κάνω κάτι? Και εξάλλου δεν αντέχω να κάτσω ακόμα λίγο δίπλα στον Δημήτρη"
"Χαχαχα"
"Που είναι το αστείο?"
"Τίποτα μωρέ, απλά είναι αστείο ότι ακόμα και αν δεν μιλάτε εσένα σου σπάει τα νεύρα"
"Δεν είναι αυτό, είναι ότι όλες τις άλλες φορές καθόμουν μόνη μου και τώρα έχω κάποιον δίπλα μου!"
"Ναι καλά"
"Τι ναι καλά? Αυτό είναι!"
"Ναι ναι"
"Γιατί δεν με πιστεύεις? Αφού σου λέω ότι αυτό είναι!"
"Καλά ντε, μην κάνεις έτσι!"
"Καλά σορρυ"
"Έτσι μπράβο! Α, να σε ρωτήσω, μπορώ να έρθω σπίτι σου μέχρι να γυρίσουν οι δικοί μου από την δουλειά?"
"Αφού το ξέρεις ότι μπορείς να έρχεσαι οπότε θέλεις τι ρωτάς?"
YOU ARE READING
Στέλλα
Teen FictionΣχέδιο είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την Στέλλα. Ένα απλό κορίτσι της δευτέρας λυκείου με μακριά καστανά μαλλιά και μάτια. Ποδόσφαιρο είναι η λέξη κλειδί για να χαρακτηρίσεις τον Δημήτρη, τον αρχηγό της ομάδας ποδοσφαίρου του σχολείου με όχι και τ...
