The Secret Elf - LOTR

Hoofdstuk 9

POV. Ilythyrra Glynfina

"Ilythyrra!" Ik kijk op van het boek dat ik aan het lezen ben. Legolas komt aan lopen. "Legolas", zeg ik met een glimlach. Ik zit op een steen langs een beekje. Legolas komt naast mij zitten. "Hoe gaat het?", vraagt hij. "Wel goed, denk ik", zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. "Ik hoorde dat je met ons mee wilt reizen", zegt Legolas en zijn glimlach verdwijnt. "Het is veelte gevaarlijk!", zegt hij dan. "Mijn moeder zei dat ik mijn hart moet volgen en dat ga ik doen!", zeg ik en begin weer met lezen. Legolas begrijpt blijkbaar mijn hint, dat ik geen zin heb in een discussie. "Wat lees je?", vraagt hij. "Gewoon een boek, niet echt iets speciaals", zeg ik en geef Legolas het boek. Hij bestudeerd het aandachtig. "Je leest de geschiedenis over Mirkwood", zegt hij meer op een vraagtoon. "Ja, het leek mij wel interessant. Ik ben nu in Rivendell en Lothlórien geweest en weet al veel over deze rijken. Ik dacht ik wil nu wel eens iets te weten komen over Mirkwood", zeg ik en pak het boek weer aan van Legolas. "Als je iets over Mirkwood wilt weten, kun je het ook aan mij vragen! Ik ben tenslotte de prins van Mirkwood", zegt hij. "Dat had gekund ja, maar ik lees er liever over", zeg ik en doe mijn boek dicht. "Ik ga maar weer eens! Ik moet nog wat spullen inpakken voor de reis!", zeg ik. Ik sta op van de steen en zwaai nog even naar Legolas. Dan loop ik het paleis binnen en ga op weg naar mijn kamer.

Ik pak zo veel mogelijk pijlen en stop ze in mijn pijlenkoker. Ik moet zo goed mogelijk gewapend mee op reis gaan, het is namelijk een gevaarlijke reis. Tot nu toe heeft nog niemand mij vertelt waar we naartoe gaan, wat mij best wel irriteert, maar ik heb er zelf voor gekozen om mee te gaan, dus ik moet niet klagen over dat niemand het mij wilt vertellen! Ik hang de pijlenkoker met de pijlen op mijn rug. Ik stop twee dolken in mijn riem, je weet wel in van die bescherm dingen, ik weet niet hoe die dingen heten. Ik hang ook een elfen zwaard aan mijn riem erbij. Dan stop ik nog twee gooimessen in mijn laarzen. Ik zet ook nog twee wat grotere messen in de messenhouders die bij mijn pijlenkoker op mijn rug hangen. Dan hang ik mijn boog nog op mijn rug en ik ben klaar. Ik pak nog een tas en stop daar nog wat spullen in. Dan loop ik met de tas in mijn hand mijn kamer uit. Sommige elfen kijken mij geschrokken aan, waarschijnlijk omdat ik gewapend ben. Ik loop door de gangen naar buiten. Daar staat de rest van het reisgenootschap. Ik wil naar het reisgenootschap toe lopen, maar iemand pakt mijn arm vast. "Wees alsjeblieft voorzichtig! Ik wil je niet kwijt", fluistert Haldir. Ik draai mij naar hem om. "Ik zal voorzichtig doen, wees maar niet bang! Weet je nog wie er heel lang in haar eentje door Midden Aarde heeft gereisd?", zeg ik geruststellend. "Ik weet het, ik weet het, maar toch! Doe alsjeblieft voorzichtig, ik wil je nog een keer zien! Levend", zegt hij. Haldir geeft mij een snelle knuffel en geeft een kus op mijn kruin. "Mag het geluk bij je zijn!", zegt hij nog. Dan laat Haldir mij los en zet een stap achteruit. Ik glimlach nog naar hem. Dan draai ik mij weer om in de richting van het reisgenootschap. Ik loop naar ze toe en kijk dan nog een keer achterom, naar Haldir. Ik ga hem echt missen! "Weet je zeker dat je mee gaat?", vraagt Legolas als ik naast hem ga staan. "Ja, mijn besluit staat vast!", zeg ik. Mijn moeder en heer Celeborn komen de trappen af lopen. Mijn moeder loopt gelijk op mij af en neemt mij in haar armen. "Wees voorzichtig! Ik wil je niet kwijtraken!", zegt mijn moeder in mijn hoofd, omdat ik haar lippen niet zie bewegen. Mijn moeder gaat weer naast heer Celeborn staan. "We hebben jullie 4 kano's gegeven, die jullie kunnen gebruiken om verder te reizen. Mag het lot in jullie voordeel zijn", zegt heer Celeborn. Ik kijk van heer Celeborn naar mijn moeder die iedereen doordringend aan kijkt, ze zegt waarschijnlijk iets in hun hoofd. "Ilythyrra, mijn dochter, wees voorzichtig. Blijf bij de rest van het reisgenootschap. Mag het lot ook in jou voordeel zijn", hoor ik mijn moeders stem in mijn hoofd. Ik glimlach geruststellend naar mijn moeder, die terug glimlacht. "Laten we dan nu gaan!", zegt Strider. Iedereen knikt naar hem, dat ze dat goed vinden. Dan buigt iedereen nog een keer naar mijn moeder en heer Celeborn. "Veel geluk!", zegt heer Celeborn nog, voordat wij de kano's instappen en weg varen.