"Hiçbir şey düzelmeyecek, Atlas."
Gözyaşlarımı silip konuşmama devam ettim. "Taşınıyoruz. Bir daha göremeyeceğim seni."
Güldü.
"Onca senenin ardından sana tekrar kavuşmuşken kolay kolay bırakır mıyım sanıyorsun?"
"Ne olacak peki?"
Elleriyle yanaklarımı tuttu.
"Okul biter bitmez yanına geleceğim. Söz veriyorum."
"Annem?"
"Konuşacağım onunla, her şeyi halledeceğim, Lavin. Sadece bir süre birbirimizden ayrı kalacağız."
İsmimi ağzından duymak garip hissettirmişti.
"Şimdi ağlamayı bırak ve gözlerime bak."
Kafamı kaldırıp gözlerine baktım.
O sırada kucağımda duran elimi alıp sol göğsünün üzerine koydu. Kalp atışlarını hissedebiliyor olmak güzeldi. Ve kalbi çok hızlı atıyordu. Bunun benim için olduğunu bilmek ise dünyanın en harika hissiydi.
"Elinin altındaki depremi hissediyor musun? Sen yanımda oldukça o deprem hiç bitmeyecek."
Sıkıca sarıldım.
"Sana sarılabildiğim için çok mutluyum, Atlas. Artık kokunu biliyorum."
"Sana sarılabildiğim için çok mutluyum, Lavin. Kokunu doya doya içime çekebildiğim için çok mutluyum."
