Lost - Ronscall - Voltooid

6.

Pov Pascall
Na de opname lig ik nog dubbel van het lachen, het was zo gezellig. Waarom heb ik dit gedaan? Waarom heb ik dit geaccepteerd? Ik ben ondertussen al stil maar ik hoor Ronald nog zachtjes grinniken. Ik kijk weer naar hem. Een glinstering staat in zijn ogen. Hij is zo vrolijk altijd, en hij was niet eens boos omdat ik hem had ontvoerd. Ronald stopt met lachen en kijkt me aan. Een kleine grijns staat op zijn lippen. Ik bloos omdat hij me erop heeft betrapt dat ik hem aanstaarde. Ronald grijnst. "Verlegen?"Ik schud mijn hoofd maar zeg er niks op. "Je bent echt heel stil, voel je je schuldig ofzo?" Weer schud ik mijn hoofd. Ronald komt naar me toe lopen en legt zijn handen op mijn schouders. "Hoe heb je me eigenlijk mee kunnen nemen, je bent zo klein..." lacht Ronald, zijn lach is schattig. Ik knijp mijn ogen dicht. Ik mag niet naar hem kijken. Ik kán niet naar hem kijken. Als ik naar hem kijk zeg ik alles. Ik kan er niet tegen, waarom is hij zo schattig? Zo grappig. Ik begin zacht te huilen en kijk naar de grond. "Het spijt me zo erg..." fluister ik. "Je kan er niks aan doen." zegt Ronald, en hij pakt mijn kin beet. Hij laat mij naar hem kijken en veegt mijn tranen weg. "Niet huilen, ik vind het niet erg." Ik bijt op mijn lip. Ronald trekt mij tegen zich aan en wrijft over de achterkant van mijn hoofd. "Kleintje toch..." fluistert hij. Ik sla mijn armen om hem heen. Hem laat ik voorlopig niet meer los. "Aww..." zegt Ronald lachend. Ik voel Ronald zijn hand naar onder verplaatsen en hij wrijft over mijn rug. Dan legt hij zijn andere hand op mijn hoofd en trekt hij mij nog erger tegen zich aan. "Als er iets is, wil je het me dan gewoon vertellen?" vraagt hij. "N...nee... Dat kan ik niet..." fluister ik. "Dan zal ik je niet dwingen." Ik begon nog erger te huilen. Hoe kan hij nog zo lief en rustig tegen me doen? Ik ben zo gemeen tegen hem geweest! "Pascall... Pascall... Pascall doe eens rustig." Ronald schudt me even maar ik schud mijn hoofd. "Je bent... Je... Je... bent zo aardig."  snik ik. Ronald glimlacht naar me. "Ik ben niet aardig, ik probeer te begrijpen wat er is gebeurd, daarom ben ik gewoon niet boos." Ik laat een klein lachje horen. "Alsnog bedankt..." zeg ik. "Geen probleem." Ronald lacht en tilt me dan op in bruidsstijl. "Je ziet er heel moe uit, misschien moet je gaan slapen." "Maar het is pas 3 uur." "Als ik bij je blijf, luister je dan naar me?" Ik zucht en knik. Het boeit me ook niet als hij liegt, of als hij gaat ontsnappen, dat wil ik graag namelijk. Ik wil hem niet als een gevangene hebben. Ronald loopt naar mijn bed en legt me erop. "Ga je zo slapen?" vraagt hij aan me. Ik bloos zacht en schud mijn hoofd. Daarna trek ik mijn shirt uit en sta ik weer op om een joggingsbroek te pakken. "Kan je...??" vraag ik. Ronald knikt en loopt de kamer uit. "Dankje." zeg ik, daarna trek ik mijn broek uit en doe ik de joggingsbroek aan. "Je kan komen." zeg ik. Ronald doet de deur weer open en fluit. Ik grinnik. "Zo knap ben ik niet hoor." "Tuurlijk wel, waarom zeg je dat nou." Ik zucht. "Ik ga slapen." fluister ik. Daarna ga ik liggen in mijn bed. Ik hoor een tijdje niks, daarna voel ik dat Ronald naast me gaat liggen. "Ik waak over je." hoor ik hem zeggen. Ik bloos en glimlach. Daarna doe ik mijn ogen gerust dicht.

----------------------

Slaap hamster slaap, daarbuiten loopt een cavia, een cavia met kimpie voentie's, die drinkt zijn melnkie zo zoentie's. Slaap hamster slaap, daarbuiten loopt een cavia.

(Jk, love you Pascall en Ronnieboy)