Lost - Ronscall - Voltooid

29.

Pov Ronald
Éen heel jaar probeer ik al door te gaan met mijn leven. Éen heel fucking jaar lukt het niet. Ik denk dat ik het opgeef... Dat ik begraven wil worden in het graf naast die van Pascall. Ik zucht en kijk uit mijn raam. Weer hetzelfde uitzicht zoals altijd, blauwe lucht en een paar wolkjes, maar het kan me niet blij maken, niks kan me blij maken. Ik loop naar beneden en zie een briefje liggen. Ik pak het op, dit lag hier nooit, dat weet ik zeker.

Lieve Ronald,
Pascall hier, ik wil je vertellen hoe veel ik van je hou. Als je dit leest, ben ik al een jaar lang weg. Ik hoop dat je verder bent gegaan in je leven, dat je weer blij bent, ook zonder mij. Én natuurlijk hoop ik dat je me inderdaad nooit bent vergeten :). Maar goed, ik denk dat je depri bent, dat je je kut voelt en dat je weg wilt van de aarde. Maar beloof me Ronald, doe dat niet. Ik wil niet dat ik zie hoe jij dood gaat, ik wil niet dat je pijn hebt door mij. Wat je ook doet, pleeg geen zelfmoord. De jongens geven om je Ronald, dat weet ik zeker, en Wilbert die is er altijd voor je, net als Timo. Doe weer wat je leuk vond om te doen, video's maken, om weer vrolijk te zijn. Weer blij Ronald, of probeer het in ieder geval, voor mij. 
Ik hou van je. Xx Pascall

Ik kijk ongelovig naar het papiertje. Is deze van Pascall? Hoe komt hij hier? Ik voel dan vier paar armen om me heen geslagen worden. "JONGENS!" schreeuw ik, een beetje geschrokken, maar ook blij. De tranen komen weer naar boven. "Bedankt..." fluister ik. "Het was een papiertje van Pascall, hij had het aan me gegeven, ik moest het bewaren." zegt Jeremy. Ik knik. "Dankjewel." fluister ik. "Je gaat het toch niet opgeven?" vraagt Link, en hij kijkt me zielig aan. Ik glimlach. "Ik weet het niet jongens, ik wil hier weg, ik heb hier niks meer te doen." De jongens zuchten. "Pascall zou het niet willen Ronald." "Maar ik wel." Joost knikt. "Wij gaan weer." Ik kijk hem raar aan. " We gaan opnemen." het voelt alsof er een kogel me raakt, ze gaan opnemen. Het boeit ze niet wat ik ga doen. Ik knik. "Veel succes!" zeg ik, met een nepglimlach. Daarna lopen ze weer weg, mijn huis uit, de deur valt dicht en ik ren naar de keuken. "WAAR DE FUCK IS EEN MES?!" schreeuw ik hysterisch. Wanneer ik een mes heb kijk ik ernaar. Moet ik dit echt doen? Ik slik. Ja. Dan zet ik het tegen mijn borst aan, waar ik geen bot voel. Ik kijk naar mijn hand die het mes beethoud en knijp in het mes. Daarna haal ik hem snel naar achter, en dan nog sneller weer terug, in mijn vlees, in mijn lichaam. Een stekende pijn is te voelen, het bloed begint te stromen en ik val op de grond. Dit is mijn einde... Zelfmoord.

---------------------------------