Lost - Ronscall - Voltooid

23.

Pov Ronald
"Ik wil hier weheeeeg." fluistert Pascall geïrriteerd in mijn oor. Ik grinnik. "Dat snap ik kleine, als er een dokter komt vraag ik of we hier eindelijk weg mogen, oké?" Hij knikt. "Okéeeee." lacht hij. Op dat moment komt er een dokter binnen lopen. "Pascall, kan je terug gaan naar je eigen kamer?" vraagt hij. Pascall kijkt hem boos aan. "Nee, dat wil ik niet." zegt hij, en hij kruipt dichter tegen me aan. Ik zucht. "Pascall, ga maar even, het zal wel goed voor je zijn." zeg ik. Hij kijkt me verdrietig aan, maar gaat dan toch uit mijn bed en naar zijn eigen kamer. Wanneer hij uit de kamer is doet de dokter de deur dicht. "Ik moet je wat vertellen..." zegt hij ernstig. Ik kijk hem bang aan en ga rechtop zitten in mijn bed. "Wat is het dokter?" vraag ik. Hij zucht. "Er waren wat bijwerkingen in het apparaat van jullie ontvoerders." Ik knik. "En een van die bijwerkingen is kanker." Ik schrik. "En is die gekomen?" vraag ik bang. Hij knikt. "De eerste dag dat Pascall hier lag hebben we hem onderzocht." Ik sla mijn ogen verdrietig neer. "Is het te genezen?" vraag ik met een kleine hoop in mijn stem. "We doen er alles aan." en dan loopt hij weg. Ik ga met mijn gezicht in het kussen liggen en probeer niet te huilen. Ik heb Pascall terug, en dan verdwijnt hij weer? Voor altijd misschien wel? Langzaam vormen de tranen in mijn ogen, ik laat ze gaan. De deur van mijn kamer gaat langzaam open, ik kijk op en zie Link staan. "Hey Link." zeg ik met een kleine glimlach. Hij glimlacht terug. "Ik heb het gehoord." zegt hij. "Oh..." Link omhelst me. "Je moet er het beste van maken." Ik knik. "Moet ik het hem vertellen Link? Ik ben zo bang dat hij boos wordt als ik het niet doe, maar ik wil niet dat hij zich zorgen erover maakt." Link glimlacht lief. "Je moet het hem vertellen Ronald, dat zou hij liever hebben." en dan geeft hij een kus op mijn voorhoofd. "Dankje Link, ik zal het hem vertellen." en dan laat Link me weer los. Maar dan zie ik iemand in de deuropening staan. "Hey Pascall!" zegt Link met een glimlach. Pascall kijkt hem boos aan. "Wat moet je mij vertellen?!" schreeuwt Pascall overstuur naar mij. Ik sta op uit mijn bed. "Iets belangrijks Pascall, niet boos worden alsjeblieft." Pascall krijgt tranen in zijn ogen, dan rent hij weg. Link denkt even na en dan kijkt hij mij bang aan. "Hij denkt dat je vreemd bent gegaan." fluistert hij. "Wat?!" schreeuw ik. Link knikt. "Hij hoorde waarschijnlijk alleen het gedeelte toen je vroeg of je het moest vertellen." Ik sla mezelf voor mijn hoofd. "Kut..." fluister ik dan. Ik heb hem pijn gedaan, maar eigenlijk ook niet, hij heeft het zelf ingebeeld. 

Pov Pascall
Ik ren huilend terug naar mijn kamer. Hoe durft hij? Ik dacht dat ik hem kon vertrouwen, en dat hij ook van mij hield. Maar blijkbaar niet. En Link... Vandaar dat hij zo overdreef. Hij wist meer over onze relatie dan ik zelf. Wanneer ik in mijn kamer ben doe ik de deur dicht en ga ik onder mijn dekens liggen. Mijn hele dekbed wordt nat door mijn tranen. Ik ben zo overstuur. Ik voel dat ik misselijk word en eigenlijk moet overgeven. "Pascall?" hoor ik Ronald zacht zeggen. "GA WEG!!" schreeuw ik, Ronald haalt de deken van me af en ik draai me om. Hij kijkt me aan, meteen voel ik me heel klein. Ik draai me om zodat ik hem niet meer kan zien. Ik hoor hem zuchten, dan voel ik een arm om me heen. "Pascall, als je denkt dat ik vreemdga, dan heb je het fout, dat zou ik je nooit aandoen, dat weet je." Ik slik, niet toegeven. "Pascall, kijk me aan, alsjeblieft." ik schud mijn hoofd en Ronald komt naast me op het bed liggen, dan draait hij me om. Hij schrikt wanneer hij mijn rode ogen ziet en trekt me tegen zich aan. "Sweetie, ik hou van je, en ik ga niet vreemd, onthoudt dat." zegt hij, en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Oké..." fluister ik. Ik glimlach. "Goedzo." reageert Ronald. "Maar wat is er dan?" vraag ik, en ik kijk verdrietig naar Ronald. Hij zucht. "Ik moet het je wel vertellen hè?" ik knik. "Nou dan, ik zeg het maar in een keer dan, je hebt... je... je hebt kanker." en hij blijft stil. Ik kijk hem bang aan. "Ik heb wat?" "Kanker..." fluistert hij. Ik begin weer te huilen. "Hoe... hoe dan?" snik ik. "Het was een bijwerking van dat apparaat." zegt Ronald, en hij wrijft over mijn hoofd heen. Ik veeg mijn tranen aan zijn shirt. "Ik wil niet dood." zeg ik bang. Ronald glimlacht. "Als je dood gaat gaan we dit het beste jaar van je leven maken." "MAAR IK GA NIET DOOD!!" schreeuwt ik overstuur, en ik huil nog harder. "Pascall, misschien niet, maar als je dat wel gaat gebeuren wil ik bij je zijn." Ik knik zachtjes. "Maar dan wil ik nu wel weg." zeg ik. Ronald grinnikt en dan staat hij op en tilt hij mij op in bruidsstijl. "Dan gaan we dat regelen kleine." Ik glimlach en leun met mijn hoofd tegen zijn borst aan. "Dankjewel dat je dit voor mij doet." fluister ik. Ronald geeft me een kus op mijn hoofd. "Tuurlijk doe ik dit voor jou." "Als ik dood ben? Wil je dan vrolijk blijven, voor mij?" Ronald schrikt en kijkt me aan. "Nee!! Tuurlijk niet!! Als ik dood ga blijf ik van jou houden kleine, ik zal proberen verder te gaan, maar ik zal nooit meer zo vrolijk zijn als met jou erbij." Weer staan de tranen in mijn ogen. "Dankje." zeg ik zacht. Daarna loopt Ronald met mij in mijn armen naar de dichtstbijzijnde dokter en vraagt hij of we weg mogen, gelukkig mag het, maar moet ik een keer per week terug komen voor onderzoeken en om te kijken of het ernstiger word of niet. 

-------------------------

Saw your face, heard your name, gotta get with you.

Girls like girls like boys do, nothing new.

Het is kut om van iemand te houden waar je het niet bij kwijt kan tho ;-;