Lost - Ronscall - Voltooid

17.

-Droom Pascall-

"Het spijt me zo erg Ronald." huil ik. Ronald glimlacht en geeft me nog een zoen, daarna veegt hij voorzichtig mijn tranen weg. "Het geeft niet kleine, je werd gedwongen." Ik knik en ga op de bank zitten. Ronald tilt me meteen weer van de bank af en gaat zelf zitten. Ik zucht en ga op zijn schoot zitten. Meteen trekt Ronald me tegen zich aan en doet hij zijn armen om mijn boek heen. Ik leun naar achteren en Ronald legt zijn hoofd op de mijne. "I love you." zegt hij met een kinderachtig stemmetje. Ik grinniken en draai me een klein beetje om, dan tik ik op zijn neus. "Love you more." zeg ik terug, en ik steek mijn tong uit. Ronald duwt mijn mond dicht en trekt me dan nog dichter tegen zich aan. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en geeft kusjes in mijn nek. Ik grinnik en haal hem weg. "Doe niet." mompel ik. Maar hij leunt weer terug en gaat verder. Ik ril een beetje en draai me dan om, zodat ik met mijn hoofd naar de zijne zit. Ronald heeft een grijns op zijn gezicht staan en ik rol mijn ogen, daarna pak ik zijn hoofd beet met zijn handen en zoen ik hem weer. Ronald trekt weg en lacht. "Je bent zo mooi." fluistert hij, en hij zoent me op mijn mond. Ik voel dat ik bloos en Ronald ziet het. Ronald geeft me een kus op mijn neus. "Klein." Geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Dapper." En hij geeft me een kus op allebei mijn wangen. "En heel lief en schattig." Ik lach. "Klein kan ik niet van jou zeggen." mompel ik. Ronald lacht, pakt me beet en wrijft over mijn haren. "Ik ben blij dat je me hebt ontvoerd." zegt hij. Ik stop met bewegen. "Ach Pascall." fluistert Ronald meteen, en hij knuffelt me. "Ik heb al zo vaak gezegd dat het niet uitmaakt, waarom voel je je zo verantwoordelijk?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en voel Ronald zijn lippen op mijn hoofd. "Ik hoef geen antwoord weet je, zolang je je maar niet meer schuldig voelt." zegt hij, en daarna blijven we zo zitten in een fijne stilte.

-Eind droom-

***

Pov Pascall
Ik word wakker door het geschreeuw van mijn huisgenoot, dat door de hele flat galmt. Daarna komt hij mijn kamer binnen rennen. "WE HEBBEN SCHOOL!!!" schreeuwt hij. Ik zucht. "Weet ik Ryan, weet ik." zeg ik mompelend. Mijn gedachten dwalen af naar gisteren, en eergisteren. Als ik Ryan zie is dat altijd het eerste wat hij schreeuwt. Ook verstoort hij mijn dromen die ik heb over die jongen, die Ronald heet. Ik weet niet wie hij is, maar al mijn dromen zijn met hem. Het lijkt wel een ander universum ofzo. Terwijl ik hier gewoon een vriendin heb en niemand ken die in mijn dromen voorkomen, ook die Ronald niet. Ik stap uit bed, kleed me om, eet wat en loop dan samen met Ryan richting school. Op school aangekomen komt Katie naar me toe en geeft ze me meteen een kus, net als gister en die dagen ervoor. "Hey schat." iets anders had ik ook niet verwacht.

Na school lopen Ryan en ik weer terug, thuis bestelling we pizza, al de derde keer achter elkaar, en gaan nickelodeon kijken omdat we te lui zijn om iets anders te zoeken en kijken.

Daarna gaat Ryan als eerste slapen, zoals altijd, en daarna gaat Pascall ook naar zijn kamer, en valt hij in slaap. En zoals elke nacht, droomt hij weer over die Ronald.

-------------------

:3