Lost - Ronscall - Voltooid

27.

Als ik dood ga, wil ik onthouden worden als het blije persoon dat ik altijd was voor dat ik wist dat ik dood ging.

Ps: De kanker van Pascall is te ernstig en hij heeft zelf alle hoop opgegeven, hierdoor wou hij geen medicijnen en alles en heeft hij dus al zijn haren enzo nog en is er niks met hem veranderd behalve dat hij erg zwak is en moeite heeft met alles doen.

---------------------------------

Pov Pascall
Ik word zwakker, ik word verdrietiger en ik word depressiever. Mijn einde nadert, en dat merk ik aan alles om me heen, maar het meest aan mezelf. Ronald is elke dag en nacht bij me, hij zorgt voor me en hij geeft me alle liefde die ik nodig heb. Ronald tilt me op en draagt me naar beneden. "We gaan een leuke film kijken." zegt hij wanneer hij me op de bank neerzet. Ik glimlach zwakjes. "Dankje." zeg ik, Ronald glimlacht en gaat naast me zitten, meteen val ik tegen hem aan. Ronald grinnikt en wrijft over mijn rug heen. "Ik ben hier voor je." zegt hij. Ik glimlach weer en Ronald pakt mijn kin zachtjes beet en geeft me dan een zoen. "Nog zo schattig als altijd." Ik bloos maar zeg niks, binnenkort zou dat anders zijn, dan ben ik er niet meer. "Ronald..." zeg ik zwak, hij kijkt me aan. "Ik voel dat mijn eind nadert." Ronald schrikt. "Ach lieverd toch, is dat niet vreselijk voor je?" vraagt hij. Ik knik en begin te huilen. "Ik voel me vreselijk Ronald!! Ik wil blij zijn, maar dat kan ik niet meer omdat ik geen kracht ervoor heb. Ik wil weer video's maken, oh, video's maken, dat is een jaar geleden alweer. Een kleiner jaar geleden is het dat ik kanker kreeg, en nog kleiner dat we naar Amerika gingen. Toen ging alles goed met ons, maar daarna niet meer. De kanker werd erger en ik was niet meer te genezen. Het werd geaccepteerd door de dokters dat ik naar huis wou, of naar Ronald's huis, en ze lieten me gaan zonder te zeuren. Ronald geeft me een kleine kus op mijn haar. "Ik hou zo veel van je." fluistert hij. Ik glimlach. "Ik wou dat ik langer met je kon blijven Ronald." zeg ik, met vele pauze's omdat ik gewoon niet de kracht heb om het in een adem te zeggen. Ronald glimlacht en zet de film, die de hele tijd aan heeft gestaan, op pauze en zet dan de televisie uit. "Morgen ga je naar het ziekenhuis oké?" vraagt hij. Ik schudt mijn hoofd. "Ik wil mijn laatste dagen met jou zijn!" zeg ik bang, alweer heel erg uitgeput. Ronald glimlacht. "Ik beloof er te blijven oké?" "O...oké." En ik leun tegen Ronald aan, langzaam zak ik naar beneden en ik lig met mijn hoofd op zijn schoot. Mijn ogen vallen dicht en ik val bijna in slaap. "Slaaplekker sweety." hoor ik Ronald nog zeggen, en daardoor krijg ik een kleine glimlach op mijn gezicht.

Pov Ronald
Pascall ligt op zijn bed, en ik hou zijn hand beet, hij is vast gemaakt aan iets dat hem helpt met ademen, hij kon het niet meer zelf, het was gewoon te zwaar voor hem. Ik geef een kus op zijn hand. "Je mag gaan lieverd, dat weet je." zeg ik zacht, met de tranen die prikken in mijn ogen. Pascall zijn hoofd schudt zachtjes nee en ik glimlach. "Pascall, ik wil niet dat je nog meer pijn lijd, je moet jezelf laten gaan, je moet mij hier achter laten." Een traan stroomt over de wang van Pascall en blijft vastzitten aan het ademding dan op zijn mond zit. Ik leun voorover en geef Pascall een kus op zijn voorhoofd. "Je einde is zo dichtbij Pascall, stel het niet uit." fluister ik, en ik leg mijn hoofd zachtjes op zijn borst. Pascall zijn hand laat de mijne los en gaat langzaam naar mijn hoofd, hij wrijft langzaam over mijn haren heen. Ik glimlach. "Ik hou van je oké, en daar zou ik nooit mee stoppen. Pascall wijst naar het ding op zijn mond, hij wilt dat ik het weghaal maar ik schud mijn hoofd. "Je hebt het nodig." Hij kijkt me boos aan, ik zei zelf dat zijn einde dichtbij is en dat hij het niet moet uitstellen. Ik glimlach naar hem en haal het dan van hem af. Hij ademt rustig in en uit. Hij kijkt me blij aan, maar ook verdrietig omdat zijn tijd om is. Dan wijst hij naar zijn lippen. Ik ga naar boven met mijn hoofd en stop bij zijn lippen, ik kijk hem vragend aan maar hij knikt en dan zet ik mijn lippen zachtjes op die van hem, zijn lippen zijn koud, maar wel zo zacht als altijd. Ik haal ze er weer vanaf, Pascall zijn ogen zijn gesloten en zijn ademhaling wordt langzamer dan eerst. Ik moet huilen. "Ik hou van je." hoor ik Pascall zwak zeggen, ik kijk hem aan en geef nog een kleine kus op zijn mond, daarna houdt zijn ademhaling op. "Ik hou ook van jou, en dat weet je maar al te goed." zeg ik zachtjes, en ik geef een kus op de langzaam afkoelende hand van Pascall, ik veeg de kleine waterstraaltjes die op het levenloze gezicht van Pascall zaten weg. Dan leg ik mijn hoofd op zijn borst neer, zijn hart is gestopt met kloppen, hij is weg. Ik kijk naar zijn levenloze gezicht, hij is in vrede weggegaan, hij heeft alles gedaan wat hij van zichzelf moest doen, hij is nu bevrijd. Ik glimlach en sta dan op. "Je verdient je vrijheid." fluister ik, en ik laat de hand van Pascall los, daarna loop ik weg. "Vaarwel Pascall."

-----------------------------

Ik heb mezelf laten huilen ;-;