"Di nga? Seryoso!?" Hindi maka paniwalang saad ko sabay hatak sakaniya.
"Oo nga Jie, wag mo naman akong pahirapan oh. Sige ka, hindi tayo mag kakaroon ng magandang kinabukasan niyan." Sabi niya sabay tawa.
Napairap ako.
"At nakukuha mo pa talagang mag biro ano?"
"S-sorry, sinusubukan ko lang namang pagaanin yung sitwasyon eh." Sabi niya sabay hawak sa magkabilang balikat ko.
"Pwes, ang tanong gumaan ba?" Sabay irap ko.
"Pero teka nga, kelan ba ang alis mo?" Takang tanong ko pa.
"Bukas─"
"Agad agad!?" Hindi maka paniwalang sigaw ko.
"Shh, ano kaba wag kang mag ingay dito. Nakakahiya sa mga tao oh." Sabi niya sabay tingin sa paligid.
"Wala akong pake, hindi naman nila maririnig. Ikaw eh bakit ba kasi aalis kapa!?" Sigaw ko pa.
"Shh ang ingay mo talaga, tara nga." Saad niya sabay hatak saakin palayo sa arcade.
"Saan mo ba ako dadalhin kasi? Ang sakit na ng paa ko eh." Singhal ko ng mapag tantong wala yata siyang balak tumigil sa pag lalakad.
"Here, dito mo ilabas yang sama ng loob mo. Dito ka mag sisigaw, atleast wala kang mabubulahaw." Sabi niya sabay bitaw saakin.
"Parking lot?" Takang tanong ko.
Nag kibit balikat lang siya.
"Well, for your information. Wala naman akong dapat na ilabas, dahil wala akong sama ng loob. At tsaka isa pa, hindi naman ako nambubulahaw no!" Sigaw ko. Hindi na napigilan pa ang inis.
Napa pikit siya bigla na para bang nabingi sa biglaan kong pag sigaw.
"Well, hindi pa ba?" Naka halukipkip na sabi niya.
Natahimik ako.
"Tsk umuwi na tayo." Aya niya.
"Tch fine." Sabi ko at inunahan siyang mag lakad.
"Homie.." Walang ganang saad ko sabay higa sa sofa.
"Seems tired eh?" Litanya ni Jezrel.
"Tse! Kutong lupa, layuan moko!" Sigaw ko sabay bato ng remote sa kapatid ko.
"What the, muntik na yung gwapo kong mukha dun ah!" Bulyaw niya.
"Tsk." Irap ko sabay pikit.
"Pagod na pagod ka, pinagod ka siguro─"
"Mommy!" Sigaw ko.
"Oh, ano na namang kaingayan to?" Takang tanong ni mommy sabay lapag nung tray na hawak niya sa mesang katapat ko.
"Wala ma, tong si tae este ate hindi mabiro eh." Saad ni Jezrel sabay irap.
"Such a gaytard." Irap ko naman pabalik.
"Kayo talagang mag kapatid, osiya kumain na kayo. Nag luto ako ng carbonara and yema cake─"
"All for me!" Halos sabay naming sabi ni Jezrel.
Napairap ako.
"Gaya gaya ka talaga." Sabay pa naming sabi.
Natawa si mommy.
"Akin lang yon!" Sabi ko at inunahan siyang mag punta sa kusina.
"Such a childish and kinda selfish." Sabi niya at sumunod saakin.
BINABASA MO ANG
At Once
RandomLiving in dreams of yesterday, she find herself still dreaming of impossible things. After of that tragic happenings in her life, will she still be able to continue on dreaming? Will she still be able to keep on going despite of all the heart aches...
