At Once

Chapter XXIII

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay parang tanga parin akong nag hihintay dito sa condo niya. Bakit nga ba? Heck, almost five hours na akong matiyagang nag hihintay rito. Halos mamuti na ang mga mata ko. Kailan ba niya balak na dumating?

"What are you doing here?" Someone said, it's a voice from a man.

"What took you so long?" Pagod ko siyang tinignan. Hindi niya ako sinagot sa halip ay tinalikuran lamang.

"What do you think you're doing? Heck, I'm not yet done talking, face me!" I half shouted. Punong puno na ako, I wait for him overnight but he's just abandoning and ignoring my presence. What he's doing seems not right.

"You're just tired, Jiena. Umuwi kana." He mischievously said.

My eyes became darker as it landed on his direction, "Naririnig mo ba ang sarili mo? Ang tagal kong nag hintay sayo, tapos papauwiin mo agad ako?" I asked in disbelief.

"I have no time for your shitty. Stop the nonsense Jiena, pagod ako." Wika niya at tuluyang tinalikuran ako.

Agad na nag init ang ulo ko. "Did I heard you wrong?" I said, note the sarcasm.

Hindi manlang siya nag abalang tumigil at lingunin ako. Patuloy lang siyang nag lakad at lumabas ng kaniyang condo.

"Damn!" I cursed. Naka takas na naman siya sa paningin ko.

Hindi na ako nag atubili pa at agad siyang sinundan.

"Shit! Wait up!" I angrily said as the elevator closed and Hell's silhouette escaped my gaze.

I stomped my feet like a freaking child. My whole body is full of irritation. Every inch of the organs inside my body wobbled. I can't take this anymore! I know it's my fault, and I admit it. Hindi niya naman kailangan umarte ng ganiyan. Damn, i'm not used to it. Pakiramdam ko'y sasabog na ako, ito na yata ang pinaka matindi naming away. Knowing na hindi pa niya nilalabas ang side niya, still masyado na itong malala.

Agad akong tumakbo patungong exit. Damn, bakit kasi iisa lang ang elevator dito.

"Hell!" I cried in anger.

Agad kong tinakbo ang distansya namin. "Get out!" Sigaw ko habang kinakalampag ang sasakyan niya.

Halos maisumpa ko na ang sarili ng hindi manlang siya natinag at gumalaw. Agad kong kinuha ang phone ko. Mabuti na lamang at naka sukbit ito sa balikat ko at natangay ko hanggang dito.

I immediately dialed his number. Akala ko ay hindi niya sasagutin ngunit halos mag diwang ako ng makitang tinapat na niya ito sa kaniyang tainga.

"Lumabas kana diyan please? Mag papaliwanag ako, ayoko ng ganito. Damn, I love you so much." Sunod sunod na wika ko habang naka tingin sakaniya ng seryoso.

Inilayo niya ang telepono sa kaniyang tainga at pagod ang mga matang tinignan ako. His eyes is full of sadness. When his deep hazel brown eyes met mine, I was stiffened.
I was mesmerize by those pair of innocent and fascinating eyes he owned.

We looked at each other in full of emotion for about a seconds. Handa na sana akong sumuko at tumalikod ng bigla niyang binuksan ang pintuan ng kotse at agad na dinaluhan ako.

"I'm sorry─"

He angrily crashed his lips against mine, that stunt makes my mouth shut.

"Don't you ever make me jealous again." Saad niya, pigil ang bawat pag hinga bago inilapat na muli ang kaniyang labi saakin.

Napa pikit ako, pilit na ninanamnam ang halik na pinag sasaluhan namin. Kapwa kami napa balikwas at nabalik sa wisyo ng may biglang tumunog. Isang nakaka binging busina.