Sztuka pt: "wyliczanka" autor: Dagmara Zając (aka NeverDollars)
Bohaterowie: Jorel (nastolatek, ubrany w czarny płaszcz, ciemnoszarą koszulką i ciemne jeansy, czarne glany. Dłuższe, ciemne włosy, z grzywką wpadającą na twarz)
Dziecko 1 (Charlie, nastolatek, ubrany w czerwoną koszulę w kratę, jeansy, białe adidasy, na głowie ma czapkę z daszkiem)
Dziecko 2 (Therese, nastolatka, kasztanowe włosy do ramion, ubrana w biała sukienkę w błękitne kwiatki, na nogach czarne trampki)
Dziecko 3 (Hannah, nastolatka, blondynka, włosy spięte w kucyk, ubrana w pastelową, różową bluzkę, jasne jeansy z dziurami i białe adidasy)
Sumienie (postać ubrana cała na biało)
Scena 1
(Na środku sali stoi krzesło, wchodzi Jorel, staje na krześle, przed nim stoją Dzieci)
Jorel: Raz, dwa, (liczy uczestników) trzy... Wszyscy? Wszyscy. Zobaczcie... Stoję nad wami! Hahah! Spójrzcie!
(wszystkie Dzieci odkręcają głowy)
Jorel: Czy nie jestem lepszy od was? Czy nie jestem ponad?
Dziecko 1: Ponad co?
Jorel: Ponad światem! Patrzę na was z góry, wyglądacie jak mrówki, hahah! Jestem lepszy od was...
Dziecko 2: Od nas? Dlaczego?
Jorel: Mówiłem. Stoję wyżej, więc oznacza, że jestem lepszy. Słuchajcie mnie! Macie mnie słuchać!
Dziecko 3: Tak? A to dlaczego?
Jorel: Mówiłem... Jestem...
Dziecko 1: Lepszy od nas? Lepszy? Zabiłeś nas!
Jorel: Zabiłem? Ja tylko...
(Dziecko 1 podchodzi do krzesła i stara się strząsnąć chłopaka na ziemię.)
Jorel: Hej! Przestań! (próbuje odepchnąć go nogą) Nie zabiłem nikogo! Ja tylko wszedłem wyżej...
Dziecko 1: (odchodzi troszkę od krzesła) Hej, Jorel! A pamiętasz jak kiedyś byliśmy równi? Byliśmy przyjaciółmi.
Jorel: Ta? Nie pamiętam...
Dziecko 1: To były czasy, haha. Jako dzieci, bawiliśmy się razem w piaskownicy, a potem jak trochę podrośliśmy graliśmy razem w piłkę! Pamiętasz Śliwę?Zawsze stał na bramce, bo jedynie z całego podwórka, był gruby. Pluliśmy w niego pestkami od wiśni. Pamiętasz?
Jorel: Nie. Odczep się!
Dziecko 2: Mnie musisz pamiętać! Przecież jestem twoja dziewczyną... Byłam. (dziewczyna smutnieje) Byłam twoją dziewczyną. Ale, hej! Pamiętasz jak siedzieliśmy na dachu i patrzyliśmy w gwiazdy? Mówiłeś, że...
Jorel (urywa jej): Nie pamiętam. Odwal się!
Dziecko 3: A co ze mną? Nie pamiętasz...
Jorel: ZAMKNĄĆ SIĘ! Nie pamiętam. A może pamiętam... (z kpiną) Tylko wolę zapomnieć.Po co mi wspomnienia...
Dziecko 1. (kończy za niego) Trupów.
Jorel: Ta... (zamyśla się na chwilkę) Martwi powinni zostać w grobie. Zniknijcie mi z oczów! JUŻ!
(Dzieci upadają na podłogę)
CZYTASZ
Knife called Lust / Hollywood Undead
Historia Corta"Nienawiść. Dlaczego ludzie tak ją kochają?" Zbiór krótkich opowiadań z chłopakami z zespołu Hollywood Undead. Znajdziecie tu ciekawych bohaterów, zmagających się z różnymi problemami XXI wieku; którzy będą szukać odpowiedzi na nękające ich pytania...
