Ucieknijmy - Tom 1

20. Koniec i nowy początek

Obudziłam się rano. Był to 22 czerwca. 2 dni do terminu porodu. Chciałam wstać ale coś mnie zatrzymało. Brzuch zabolał mnie jak cholera. Odeszły mi wody. O szlag!

-Jade.. Jeden! -Krzyczałam do śpiącego Jadena.

-Yhmmm.. Jess co jest? - Mówił zaspanym głosem.

-Jaden wody..

-Jakie wody?

-Wody mi odeszły

Jaden zerwał się z łóżka.

-CO?!

-WODY MI ODESZŁY!

-ALE JESZCZE 2 DNI.

-DZIĘKI ZA INFO A TERAZ WYJAŚNIJ MI JESZCZE CZEMU LEŻĘ TU MOKRA?!

-Przepraszam kochanie! Jedziemy do szpitala.

Dojechaliśmy do szpitala. Jaden pobiegł po pielęgniarkę. Przyszła po mnie i od razu wzięto mnie na salę. Zaczęto odbierać poród.

-Dobrze spokojnie pani Jessico. Proszę oddychać - Mówiła lekarka

- Hee hyy he hyy - Oddychałam jak słoń. Byłam cała mokra.

-Dobrze teraz musi pani przeć tak mocno jak pani potrafi na 3 dobrze? Raz, dwa, trzy!

-Aaah! Auu! Nie!

-Dobrze przerwa, przerwa, przerwa.

-Pielęgniarka popatrzyła zdziwiona nagle na jakiś komputer obok mnie.

-Dziwnee.. - powiedziała.

-Musi pani jeszcze raz ale mocno, mocno, mocno, mocno! Raz dwa trzy!

-Ymmm!NIEEE! AUGHRR!

-Dobrze jeszcze chwilka.

-YHSGYGHRRGHR!

-Dobrze przerwa.

-Auuuh

-Nie wiem czemu tętno nie spada. O nie. Patrz na rentgen. - Mówiła doktorka do pielęgniarki

Dziecko ma za dużą głowę. Uszkodziło wątrobę. Kobieta albo dziecko. Musi podjąć decyzję.

Zaczęłam się upokojać. Nie bolało już tak bardzo.

-Proszę Pani. Niestety dziecko uszkodziło Pani wątrobę i jest ryzyko dość duże. Musi pani wybrać czy chce pani ratować dziecko czy siebie. Jest też możliwość najprawdopodobniejsza że przeżyjecie obydwoje. Ale w razie czego...

-RATUJCIE RILEY! RATUJCIE MOJĄ CÓRKĘ!

-Dobrze a więc podejmiemy się operacji.

Przez chwilę nie czułam zmian. Było tak samo boleśnie lecz nagle zaczęłam widzieć czarne plamy. W głowie słyszałam tylko bicie mojego serca. Klatka piersiowa cała mi się trzęsła. Słyszałam tylko niektóre głosy doktorki:

..."jest głowa"...

..."tracimy ją"...

..."Proszę pani!?"...

..."Dziecko wyszło"...

"Oto Pani córeczka"...

Zobaczyłam tylko jej oczka. Jej piękne BRĄZOWE oczka. Przecież dzieci zawsze rodzą się z niebieskimi. Widać zdażają się wyjątki takie jak ona. Głos lekarki przeszedł mi przez głowę:

..."Udało się pani"... "Jest pani przeodważna"... "Piękna córeczka"

Nagle ten okropny dzwięk bicia mojego serca ustał. Usłyszałam tylko piszczenie. Okropne głośne piszczenie. Znowu głos lekarki:

"O nie. Tętno spada. Szybko poprawiamy bicie serca" Proszę zostać z nami" Niech się pani nie poddaję"

Przymknęłam oczy i Nagle. Zupełna cisza.

. . . [*]. . .

Czekałem w korytarzu. Słyszałem tylko krzyki Jess. 

-Co się tam dzieje? Proszę mnie wpuścić! -Krzyczałem na nic

Byłem cały spocony. Nagle krzyki ustały. Uspokoiłem się. Wyszła do mnie lekarka z dzieckiem na rękach.

-Iii? I co?!

-Mam dla pana dobrą i złą wiadomość.

-Proszę najpierw dobrą.

-Oto pana piękna córka. 

-Riley. Piękności ♥ Ma brązowe oczka po mnie.♥ A co z Jessicą? Kiedy mogę ją zobaczyć?

-To jest ta zła.

Spojrzałem na lekarkę pytająco. Chyba Jessice nic się nie...

-Niestety w wyniku uszkodzenia wątroby Pani Jessica zmarła w trakcie porodu. Wolała uratować dziecko.

-Co?

-Przykro mi. Moje szczere kondolencje.

Lekarka odeszła.

-Co? Co pani opowiada? Co Pani mówi?! NIEMOŻLIWE! JESSICA MUSI ŻYĆ. MACIE JĄ RATOWAĆ SŁYSZYCIE?! RATOWAĆ! -Płakałem. -Ratujcie ją! Ratujcie moją żonę.

Usiadłem na ławce w szpitalu. Riley położyła i rączkę na głowie. Ucałowałem ją w tą rączkę i przytuliłem mając całe napuchnięte oczy.

-Ohh Riley.. I jak ja mam Cię sam wychować? Bez Jess?!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

KONIEC TOMU I

Kochani!♥ 

Mam nadzieję że Tom I wam się spodobał ♥

Błagam nie gniewajcie się na mnie że "uśmierciłam" Jess ale będzie 

to bardzoo potrzebne do kolejnych 2 tomów a głownie do Tomu II♥

Niestety pisać go zacznę najprawdopodobniej dopieo po wakacjach bo planuję

jeszcze 1 książkę nie z tej trylogii.

Dziękuję że wytrwaliście całą tą ksiĄżkę ♥

Pozdrawiam Was!♥

Patrycjaliwa5 ♥