Three words, eight letters

28. Glimlachen

⭐️ 28. Glimlachen

-

Met een kleine glimlach draai ik me om en loop ik op een hoge snelheid weer terug naar de werknemersruimte. Ik voel mijn hoofd gloeien. Ik wapper mijn handen in de hoop voor wat koele lucht, maar niets helpt.
Ik heb een dilemma, een groot dilemma. Ik zou me nog steeds terug kunnen trekken. Ik zou nog steeds kunnen zeggen dat ik geen tijd voor hem vrij kan maken. Maar ik doe het niet, ik kan het niet. Ik sta in een tweestrijd met mezelf. Ik wil dit gevoel niet kwijtraken, het gevoel wat hij me geeft. Ik voel me speciaal, alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Maar het is allemaal maar een act. Eerder een act die ik in mijn hoofd gecreëerd heb.
Al zegt hij iets op een compleet normale manier, ik hoor het als een liefdesverklaring. Het is niet goed voor me om met hem te gaan lunchen, maar hé het is maar een stukje taart. Zo erg zou het niet moeten zijn.

Ik laat mezelf neervallen op de stoel achter me. Ik moet een beslissing maken, het voelt of ik hier al uren zit.

Ik strijk mijn kleren glad, gooi mijn haren over mijn schouders en weer loop ik de ruimte uit, dit keer vermijd ik oogcontact. Ik bereid de bestelling, alsof ik enorm kalm ben over de situatie en dan krabbel ik nog een paar tekeningen in mijn notitieblok als het water zich opwarmt in het koffiezetapparaat.

'Ik heb een paar minuten.' ik glimlach naar hem bij die woorden als ik ga zitten, met ons eten en drinken gebalanceerd op mijn armen.
Het was mijn bedoeling om niet te glimlachen, maar om hem daar te zien zitten. Zo nonchalant, maar toch zo knap. Het moet vast een aangeboren talent zijn.

'Wacht, ik neem dit wel aan.' Alexander zet alles mooi op het tafeltje neer en neemt dan een slok van zijn koffie. 'Deze koffie is heerlijk.' ik lach. Wat moet ik hierop reageren, ik drukte alleen maar op de knop. Het koffiezetapparaat deed al het werk eigenlijk.

'Dus, wat heb je allemaal gedaan in je vrije tijd?' vraagt hij me geïnteresseerd. Ik glimlach. 'Gewoon, school.' kan ik niets meer zeggen? Ik heb geen idee hoe ik dit gesprek op gang moet krijgen, al lijkt Alexander geen probleem met de stiltes te hebben. Hij zit maar zijn taart te eten, alsof hij geen probleem in de wereld heeft.

'Ik vroeg me af,' begint Alexander. Ik kijk hem met een glimlach aan, want blijkbaar kan ik mijn mondhoeken niet controleren. 'Of we misschien opnieuw zouden kunnen beginnen.' Alexander legt zijn vorkje weg en wacht mijn reactie met een kleine grijns af. Ik word compleet rood, ik kan het voelen. 'Opnieuw?' kuch ik, zodat ik een beetje duidelijkheid krijg.
'Ja, opnieuw. Ik denk dat ik je de verkeerde indruk heb gegeven, in mijn auto. Het was niet mijn bedoeling om je te pushen.' Alexander maakt een aantal rustige bewegingen met zijn handen, om zijn relaxte stem te ondersteunen. Ik voel mijn huid koken. Ik moet nu vast wel op een tomaat lijken, als ik dat al niet deed. Nu ben ik een gloednieuwe, glanzende, rode sportauto.

'O, dat? Nee, dat was niet jouw schuld.' ik begeef me op erg gevaarlijk gebied nu. Natuurlijk waren mijn hormonen zijn schuld niet, maar als ik hem teveel gerust stel eindig ik nog als een one night stand, en ik zou wel graag met hem willen trouwen als ik ouder ben.

'Maar misschien moeten we het inderdaad rustig aan doen.' ik kan het niet helpen om een klein beetje te grijnzen. Ik wil mezelf een schouderklopje geven, om de goed uitgedachte reactie die zo ineens in mijn gedachtes op kwam. Ik wil mezelf een high five geven, en ook wil ik een dansje doen.

'Absoluut.' zegt Alexander. Ik glimlach. Alhoewel de stilte weer terug keert, ben ik vrolijk. Voor een aantal seconden dan. Ik bedenk me dat het niet uit maakt wat ik allemaal zeg, hij maakt geen plannen met me. Maar misschien loop ik ook wel te hard van stapel. Maar ik bedoel, een date zou fijn zijn?

'O shit man, ik moet gaan. Ik bel je nog.' hij rent weg van de tafel. Hij is letterlijk van me weg gerent. Hij noemde me een man. Mijn hoofd tolt van de vragen. Alles ging zo goed tot een minuut geleden. Hij heeft zijn koffie amper aangeraakt, zo goed was die dus blijkbaar niet. Ik kan het niet helpen om gek te worden. Al kan dat best snel gebeuren. Ik wil weten waar hij naar toe moest gaan, dat belangrijker is dan onze pre-date. Ik vind het maar raar. Ik had het eindelijk naar mijn zin. Hij heeft nog niet eens de kans gehad om me mee uit te vragen. Of ik had misschien hints kunnen geven, maar nee hij moest weg.

Nu lichtelijk geïrriteerd, sta ik op. De rommel laat ik bij het tafeltje staan, omdat ik geen zin heb om het op te ruimen. Laat Eline dat maar lekker doen. Laat haar maar net zo geïrriteerd zijn als dat ik nu ben.

'Ariane?' Jos houdt me tegen bij de toonbank. Ik kijk hem vragend aan. 'Is er iets mis met je vriend? Alles leek zo goed te gaan?' ik wil mezelf slaan. 'Mijn excuses Jos, ik denk teveel na. Ik moet eerst alles even uitzoeken voor ik je de details geef.' lach ik. Niet dat alles nu goed is, nee. Maar ik heb het recht nog niet om geïrriteerd hierover naar Alexander te doen. Dus het moet nog heel even wachten.

______________________

Kennen jullie mij nog? :')