Three words, eight letters

10. College.

⭐️ 10. College.

-

'Je wilt terug? Naar school?' Spot Adam. Ik lach. 'Nee, het is college. Daar ga je naar toe als je klaar bent met school, en al het kinderachtige gezeik wat school met zich meebrengt.' Zeg ik wijs. Adam knikt overtuigend. 'Tuurlijk meid.'

'Ik zit er aan te denken om de komende tijd ook al naar een studentenhuis te zoeken, nu ik toch wacht op mijn toelatingsbrief.' Zeg ik bedenkelijk.

Mijn huis is enorm ver weg van de college waar ik mijn lessen wil gaan volgen. UYN is een grote organisatie, en het is zich ook aan het uitbreiden naar meerdere landen. Voor zover ik het weet zitten ze nu hier, in Miami, Duitsland, Frankrijk en Noord-Amerika.

Ik wil niet elke dag letterlijk twee en een half uur moeten rijden om naar school te gaan. Ik heb niet eens een auto. En ik betwijfel het dat Adam me elke ochtend heen en weer gaat rijden. Hij vind het al irritant om me soms bij mijn werk af te zetten.

'Dan, mijn lieve koppige Ariane, zal je toch echt je familie moeten bellen.' glimlacht Adam liefjes.
Ik rol erg overdreven met mijn ogen. Ze hebben het zwaar afgekeurd dat ik uit huis ben gegaan, in een café ben gaan werken en college voor een heel jaar heb uitgesteld. Mijn hoofd stond er gewoon niet naar. Ik weet zeker dat ik allemaal onvoldoendes had gehaald als ik toen was gegaan en dat is nog erger.

Maar mijn moeder houdt ervan om me elke keer weer even duidelijk te maken dat ik ook naar het college zou kunnen gaan waar zij naar toe is geweest, dat ik dan nog lekker thuis had kunnen slapen, in mijn eigen bed, en natuurlijk dat ik dan wel met de auto had gekund.

Sinds ik weg ben gegaan doet vooral mijn moeder enorm afstandelijk en vertikt het daarom om ook maar koffie voor me te betalen als we elkaar één keer in de maand zien.

Ik houd van haar, met heel mijn hart, maar ze kan verschrikkelijk zijn als ze haar zin niet krijgt en niet alles precies gaat zoals zij het had uitgeplant.

Dus ik vertik het om haar te bellen, met mijn enorme koppigheid.
Maar uiteindelijk, na een lange discussie met Adam, bel ik haar toch. Al bereid ik me vast voor voor wat er komen gaat.

'Ho-' Ze kapt me onverstoord af. 'Hallo Ariane, eindelijk bij je zinnen gekomen?' Ik kan haar zelfvoldane glimlach nu al voor me zien. Het geeft me een misselijkmakend gevoel in mijn onderbuik.

'Nee mam.. Ik wilde alleen iets vragen,' begin ik aarzelend. Ze maakt een geluidje, wat ik als teken zie dat ik kan beginnen.

'Ik wil dus vragen of je UYN goedkeurt. Als college. Om naar toe te gaan.' Adam merkt mijn zenuwachtigheid op en legt daarom geruststellend een hand op mijn knie. Ik glimlach naar hem.

'Tuurlijk is dat haalbaar, maar-' daar gaan we weer. 'Mijn oude privé school heeft veel meer te bieden. Dat weet je.' Ik zucht.

'Sorry voor het lastigvallen moeder, ik ga boodschappen doe-' ze kapt me af.

'Maar als je toch niet van gedachten veranderd, is het maar beter dat het een beetje een fatsoenlijke school word.' ik weet dat ze er moeite mee heeft om zich over te geven, en mij te laten winnen, dus ik bedank haar alleen maar. 'Ja ja,' is haar reactie. Ik grinnik.

'Sam mist je,' begint ze uit het niets, toen het al een paar seconden lang stil was.
Mijn hart smelt een beetje. Sam is mijn acht jarige broertje.

Ik geef toe dat ik niet de beste zus voor hem ben geweest. Ik haalde hem nooit op van school, ik speelde nooit met hem, maar ik was ook in mijn puber fase. Al is dat geen écht excuus.

'Ik zal snel weer eens langskomen dan.' Besluit ik. Ik hoor dat mijn moeder zich al weer zorgen maakt over haar hele dagplanning.

'Och maar schattebout, we moeten wel eerst even afspreken wanneer je komt!' Ik hoor op de achtergrond gerommel en ik weet dat ze zoekt naar haar dagplanner.

Mijn moeder haar humeur word meteen omgeslagen als iemand haar geliefde dagplanner een agenda noemt. Want "het is niet zomaar een agenda". Als je erover begonnen bent klets je jezelf er niet meer uit. Ze zal je elk primitief detail laten zien over hoe haar leven er in uitgestippeld staat. Ze bewaard zelfs haar oude zodat ze als ze oud is kan teruglezen over haar leven.
Ik heb altijd gezegd dat ze dan maar gewoon een boek over zichzelf moest gaan schrijven maar ik kreeg altijd als antwoord: "dat zou ik ook even in moeten plannen, als ik een gaatje kan vinden."

'Dinsdag kan ik een uurtje... En vrijdag heeft Sam een oppasser nodig, kan je dan heel eventjes op hem letten?' Smeekt mijn moeder haast. 'Is goed.' Zucht ik. Het is niet zo of ik toch wat anders zou doen wat ik daar niet zou kunnen doen. En ze zou geen nee accepteren dus ik kan maar beter doen of het in overleg is besproken.

'Trouwens, hoe wil je dat ingodsnaam gaan doen elke dag? Naar UYN rijden kost zeker twee uren en je hebt niet eens een auto!' Op dit moment ben ik blij dat mijn moeder nooit wat vergeet en dit dan ook zelf opbrengt.

'Ik hoopte eigenlijk dat we het samen konden betalen.. Ik ben nog steeds je dochter,' probeer ik op haar gevoelens te spelen. Ik kruis mijn vingers voor goed geluk en Adam duimt met me mee.

Het is verdacht lang stil aan de lijn, en als ze niet zo zwaar zou ademen zou ik echt denken dat ze opgehangen zou hebben.

'Goed dan.'

_______________________
Gewoon even dit hoofdstukje zodat jullie meer weten over Ariane en haar familie ;)