Three words, eight letters

16. Pak het bestek, en val aan.

⭐️ 16. Pak het bestek, en val aan.

-

'Oh uhm, hallo?' ik kijk de bezorger aan. 'Ryan? Wow, hé!' ik glimlach. 'Dus jij bent de held die mensen hun eten bezorgd, goed om te weten.' zeg ik met een grote glimlach. Hij lacht. 'Tussen ons, het is een rot baantje.' ik trek een sip gezicht. 'Kom bij mij werken. Dan ben ik je leidinggevende. Dat zou super zijn.' stel ik hem voor terwijl ik het eten aanpak.

'Adam!' krijs ik. 'I need your money!'

'Daar kom ik trouwens nog wel op terug' knipoogt Ryan als Adam hem
het geld geeft. Ik knik. 'Waar op?' vraagt Adam, als de verschrikkelijke bemoeial die hij is. 'Niks.' zeg ik liefjes, ook om Ryan te helpen. Een ondervraging van Adam is niet echt iets wat een jongen zijn dag kan verbeteren.

'Ik zie je nog wel, dag Ariane.' Adam geeft hem een verbaasde blik. 'Sorry. Dag Ariane én Adam.' Adam knikt, ter goedkeuring van zijn afscheid en ik lach. 'Fijne reis terug.' ik doe de deur dicht en blijf even staan achter de gesloten deur met het eten in mijn handen. Op mijn gezicht is duidelijk de uitdrukking verwarring te lezen.

Fijne reis terug.

Wat een zin. Wat een afscheid. Zoiets zegt de portier die deuren opent voor mensen die vertrekken uit een hotel. Geen vriendin. Ik weet niet of ik bevriend ben met Ryan. Het is allemaal zo nieuw. Misschien is kennis een betere term. Al neem je niet zo afscheid van een kennis. Ik zucht.

'Pak het bestek, en val aan.' glimlach ik naar Adam. Hij fronst naar me terwijl hij het bestek pakt. Zijn blik houdt me vast als hij het bestek op de tafel neer legt en hij de bakjes opent. Ik kijk hem aan met een vervreemde uitdrukking op mijn gezicht terwijl ik naast hem op de bank neer plof. 'Ja, Adam?'

'Nu je het toch vraagt,' oh, nee.

'Ik vroeg me eerst altijd af of we een relatie met Alexander zouden beginnen. Maar nu Ryan ook in het spel is word het een beetje lastig voor me. Het hele pakket word te groot, snap je?' ik frons. 'We?' vraag ik hem.

'Goed om te weten dat je niks ontkent.' ik open mijn mond van verbazing. 'Schat, luister. Ik heb liever niemand, dan één van de twee. Laat staan allebei. Dus dit gaan we doen.' Adam neemt snel een hap van zijn eten. 'Je koopt een paar katten, en ik blijf voor altijd bij je voor je gezelschap.' ik proest. 'En dat bepaal jij?' vraag ik hem bijdehand. Adam legt een hand op mijn bovenbeen. 'Het is al goed, girl. You don't need no man.' ik kan het niet helpen om te lachen. Ik weet dat hij het lief bedoelt, maar hij zal er maar mee moeten leren leven dat er andere jongens dan hij bestaan op de wereld waar ik mee om kan gaan.

Of ìk zal er mee moeten leren leven dat Adam er niet mee kan leren leven dat er andere jongens dan hij op de wereld bestaan waar ik mee om kan gaan. Liever niet, om helemaal eerlijk te zijn. Niet alles kan naar Adam zijn zin zijn.

'Eigenwijze kl-' 'Ik ben erg wijs, dat weet ik. Kom op, eet een beetje. Het eten is verrukkelijk.' ik kijk hem boos aan.

'Ga je niet eten?' ik negeer hem. 'Moet ik je voeren met het vliegtuigje?' vraagt hij me met een baby stemmetje. Ik rol met mijn ogen. 'Aaaaggg, is kleine Ariane een beetje eigenwijs?'

'Ik ben erg wijs, ja. Zo wijs dat ik dit voor altijd tegen je zal gebruiken.'
Adam haalt zijn hoofd zo ver naar achteren dat het achter zijn nek zit. 'Jij, bent duivels.' ik haal mijn schouders op en neem een hap van mijn eten.

'Heb je trouwens nog wel eens van die Alexander van je gehoord?' vraagt Adam nieuwsgierig, nu hij in zijn serieuze bui is. Ik schud mijn hoofd en ben even stil. Ik weet niet eens wat ik daar op zou moeten zeggen.

'Alex is-' ik kuch even om mezelf te herstellen. Het voelt raar als ik hem Alex noem. Technisch heb ik er wel toestemming voor gekregen, maar dat was een best lange tijd geleden. En afkortingen gebruik je alleen bij vrienden, of mensen die je goed kent. Ik weet absoluut niks van Alexander. En we zijn een lange weg van vrienden.

'Alexander,' herstel ik mezelf. 'is een enorme klootzak. En dat zie ik nu eindelijk.' Adam fronst. 'Wat?' vraag ik hem. 'Nee, niks.' hij eet rustig door alsof hij me zojuist niet heeft aangekeken alsof ik poep praat.
Ik leg mijn bestek neer op mijn bord. 'Zeg het.' Adam zucht. 'Je vind hem leuk. Interessant. Daar hoef je je niet voor te schamen. Ik had dat ook met Selena. Selena van Schrooten of Selena Hosters. Ik weet het niet zeker. Maar het punt is dat het zelfs bij de beste van ons gebeurt.' hij probeert wijs te klinken. En dat doet hij misschien ook een klein beetje. Maar het feit dat hij wijs klinkt betekend niet dat het gelijk zo is bij de situatie tussen mij en Alexander. Ik hoef hem niet, en hij heeft duidelijk gemaakt dat hij mij ook niet hoeft.

'Ik heb geen honger meer.' snauw ik naar Adam. 'Arie, kom op.' Adam heeft door dat ik hier chagrijnig van word, en dat is maar goed ook. Hij weet erg veel over mij, maar totaal niks over mijn liefdesleven. En dat is maar beter ook.
'Ik denk dat het beter is als je naar huis gaat. Ik moet universiteiten bekijken morgen dus ik moet vroeg op.' zeg ik als excuus. Het is waar dat ik morgen universiteiten ga bekijken, maar de eerste die ik wil gaan bekijken begint zijn open dag pas om elf uur in de ochtend.

'Oké.' zegt hij stilletjes. 'Zal ik je morgen avond ophalen van je werk?' stelt Adam voor. Ik knik. 'Dag.' zeg ik iets wat droogjes als ik de deur dicht doe. Ik pak het eten weer, en kijk er naar. Ik zucht. Misschien heb ik dalijk wel weer honger.

________________________
ik ben terug. Ja, ik val gelijk met de deur in huis. Ik ga terug keren op wattpad. Voor meer info (er is niet zoveel info eigenlijk) kan je op mijn profiel kijken. Dan kan je me misschien gelijk volgen *wink* *wink*

HAHAHA DOEI